Νεοϊμπρεσιονισμός
Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή
Ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο κίνημα του νεοϊμπρεσιονισμού παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Ίδρυμα Γουλανδρή, με 55 έργα για τη «σχολή» που ακολούθησε την πρώτη μεγάλη περίοδο του ιμπρεσιονισμού. Paul Signac, Henri-Edmond Cross, Maximilien Luce, Théo van Rysselberghe, Henri Matisse, Henri Manguin και Louis Valtat με τα έργα τους απαθανατίζουν τα παράλια της Μεσογείου και εξελίσσονται ακολουθώντας μια ζωγραφική πιο ελεύθερη και πιο τολμηρή, μια παλέτα καθαρών χρωμάτων, ακόμα πιο σφριγηλή και ζωντανή, αποτυπώνοντας μοναδικά το μεσογειακό κλίμα, το φως και το μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Καταγράφεται μια ολόκληρη εποχή με έργα που γεννήθηκαν με τη διάθεση των καλλιτεχνών να αφήσουν το Παρίσι, να ταξιδέψουν σε πιο ήσυχα μέρη και απερίσπαστοι να μελετήσουν το φως και το χρώμα, μεταφέροντάς τα στον καμβά τους με τη μεγαλύτερη ακρίβεια.
Henri Cartier-Bresson
Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή
Συνδεδεμένo με την έκθεση της συζύγου του Martine Franck, που το έργο της παρουσιάστηκε στην Άνδρο, στο Μουσείο Γουλανδρή στην Αθήνα είδαμε το μεγάλο αφιέρωμα στον Cartier-Bresson με δύο ξεχωριστές ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα υπήρχαν οι 74 φωτογραφίες που απαρτίζουν το λεύκωμα «Images à la sauvette (The Decisive Moment)», το οποίο εκδόθηκε το 1952, έχει χαρακτηριστεί από τον Robert Capa ως «Βίβλος για φωτογράφους» και παραμένει ακόμα και σήμερα η πιο διάσημη αναφορά στο έργο του Cartier-Bresson. Στη δεύτερη ενότητα για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Cartier-Bresson στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του το 1937, το 1953 και το 1961, με το μεγαλύτερο ποσοστό των έργων της έκθεσης να παρουσιάζονται για πρώτη φορά παγκοσμίως.
Μιχάλης Οικονόμου
Ίδρυμα Θεοχαράκη (01/02/2024 - 12/05/2024)
Εκατόν δεκαέξι πολύτιμα έργα του κορυφαίου ζωγράφου Μιχάλη Οικονόμου, που γεννήθηκε το 1884 στον Πειραιά και πέθανε στο Δρομοκαΐτειο το 1933, στα 49 του χρόνια, συνέθεσαν την έκθεση «Μιχάλης Οικονόμου. Η αλχημεία της ζωγραφικής». Εδώ γίνεται αντιληπτή η βαθιά του επιθυμία: «Θέλω να δώσω αίσθημα, όσο μπορώ περισσότερο αίσθημα…». Ζωγράφος που αγαπιέται από τον θεατή του έργου του, με θέματα απλά, πάντοτε παρμένα από τη φύση, που μαρτυρούν σε πολλούς πίνακες πως διαθέτει γερή αίσθηση της φόρμας, ενώ η αισθητηριακή του αντίληψη με τη μυστηριακή υγρή ατμόσφαιρα, την απόλυτη ομορρυθμία ανάμεσα στο φως και στον αιθέρα, στο φως και στην ομίχλη, ολοκληρώνει την αυτόνομη εικαστική του έκφραση.
«Η κρυφή γοητεία της πλαστογραφίας»
Τελλόγλειο (02/2/2024 – 16/6/2024)
Μια μεγάλη έκθεση που πραγματεύεται τις πλαστογραφίες, ειδικότερα στην τέχνη, ενώ δίνεται έμφαση στην κατανόηση της αναγνώρισης, του ορισμού των πλαστών έργων, ιδιαίτερα στη διάκριση μεταξύ των εννοιών της πλαστογραφίας και του αντιγράφου, καθώς και σε λεπτές αποχρώσεις στις συνθήκες που σχετίζονται με τις δύο αυτές κατηγορίες έργων. Με αναφορές σε μεγάλες πλαστογραφήσεις και πλαστογράφους διεθνούς επιπέδου, στην παραχάραξη έργων τέχνης, στα προβλήματα που δημιουργεί, στους κινδύνους που ελλοχεύουν, αναζητήθηκαν και μελετήθηκαν έργα που να ανταποκρίνονται στο θέμα καταρχάς από τις Συλλογές του Τελλογλείου Ιδρύματος, αλλά και δάνεια από το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, από το Μουσείο Εκμαγείων του ΑΠΘ, από το Πολεμικό Μουσείο και από συλλέκτες και ιδιωτικές συλλογές.
Νίκος Αλεξίου
Μουσείο Μπενάκη (14/03 - 26/05/2024)
Λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ο Νίκος Αλεξίου δώρισε στο Μουσείο Mπενάκη μια πλούσια συλλογή νεότερης τέχνης που συνέλεγε με ιδιαίτερη προσήλωση και υπομονή, παράλληλα με το καλλιτεχνικό του έργο. Το ιδιότυπο σύνολο έργων σύγχρονης τέχνης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, που αποτελεί μία ακόμη πτυχή ενός πολύπλευρου δημιουργού, παρουσιάστηκε σαν ένα ενιαίο ανοιχτό έργο που περιλαμβάνει 236 έργα από 84 καλλιτέχνες. Ο ίδιος αναδιέτασσε τα έργα συνεχώς στους τόπους κατοικίας του, πολλαπλασιάζοντας τις συνάψεις και τις αφηγήσεις. Ο πολυεπίπεδος και συνάμα ατελής χαρακτήρας της συλλογής την καθιστά ένα λειτουργικό σύνολο το οποίο προτείνει μια απτική και σωματική εμπειρία που αναδεικνύεται σε μια ειδική in situ εγκατάσταση. Η παρουσίαση των έργων ήταν μέρος της ίδιας της πρακτικής του καλλιτέχνη αλλά και ένα παράδειγμα καλλιτέχνη-συλλέκτη ικανό να συμβάλει στον αναστοχασμό γύρω από την καλλιτεχνική παραγωγή μιας εικοσαετίας (1990-2010).
«Τέχνη σε χρυσό - Το κόσμημα στους ελληνιστικούς χρόνους»
Μουσείο Μπενάκη (έως 27/4/25)
Στην έκθεση παρουσιάζονται σημαντικά κοσμήματα αλλά και τα αποτελέσματα μιας ενδελεχούς έρευνας πάνω στην τεχνογνωσία της κατασκευής κοσμημάτων της εποχής των ελληνιστικών χρόνων (323-30 π.Χ.). Στις προθήκες, τα εντυπωσιακά κοσμήματα, αληθινά κομψοτεχνήματα, μαρτυρούν όχι μόνο τον πλούτο αλλά και την τέχνη και την ιστορία μας ολόκληρης εποχής. Το κοινό έχει την ευκαιρία να δει μοναδικά σύνολα χρυσών κοσμημάτων, περισσότερα από 400 αντικείμενα σε δώδεκα ενότητες, στις οποίες το κόσμημα προσεγγίζεται καλλιτεχνικά, τεχνολογικά αλλά και ως ένα αντικείμενο που μπορεί να αφηγηθεί ιστορίες για τους κατόχους τους. Τα κοσμήματα της έκθεσης συνοδεύονται από αγγεία και ειδώλια που λειτουργούν ως αντικείμενα αναφοράς στις ερμηνείες που δίνονται για τη χρήση ή τον χαρακτήρα τους.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Χαιρώνεια, 2 Αυγούστου 338 π.Χ.: Μια μέρα που άλλαξε τον κόσμο»
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Μια μικρή έκθεση που έκλεψε τις εντυπώσεις και τόνισε τη σημασία που είχε η μάχη της Χαιρώνειας στη μετάβαση από την κλασική στην ελληνιστική περίοδο, εποχή κατά την οποία ο ελληνικός πολιτισμός θα κυριαρχήσει για αιώνες και θα θέσει τις βάσεις αυτού που ονομάζουμε «Δυτικός κόσμος». Πρόκειται για τη μάχη που έφερε αντιμέτωπους τον στρατό της Μακεδονίας του Φιλίππου Β΄ με αυτόν των συμμαχικών ελληνικών πόλεων της νότιας Ελλάδας −κυρίως τον Ιερό Λόχο της Θήβας και τον στρατό της Αθήνας−, βάζοντας για πρώτη φορά στο προσκήνιο της ιστορίας τον δεκαοκτάχρονο Αλέξανδρο, που έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο με τη μεγάλη εκστρατεία του στην Ασία. Εκτός από τους δύο κόσμους που συγκρούστηκαν, η έκθεση παρουσίασε τις ταφικές πρακτικές των δύο στρατευμάτων, στο Πολυάνδριο των 254 Θηβαίων Ιερολοχιτών, με το μνημείο του Λέοντα της Χαιρώνειας, και στον Τύμβο των Μακεδόνων.
Cindy Sherman
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Με το βλέμμα της ίδιας, αλλά τόσο διαφορετικής κάθε φορά γυναίκας, ενός χαμαιλέοντα της τέχνης, να περικυκλώνει τον επισκέπτη μέσα στις αίθουσες του Μεγάρου Σταθάτου του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, η έκθεση «Cindy Sherman at Cycladic: Πρώιμα έργα», η πρώτη έκθεση με φωτογραφικά έργα της διάσημης Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας στην Ελλάδα, μας ταξίδεψε στην αρχή της καλλιτεχνικής της πρακτικής, με ορόσημα από την πρώιμη σειρά φωτογραφιών «Untitled Film Stills» (1977-1980) καθώς και από τις σειρές «Rear Screen Projections» (1980), «Centerfolds» (1981) και «Color Studies» (1982). Τα πορτρέτα της θέτουν στην κρίση μας κάθε είδους στερεότυπα, αποδίδουν την προσωπική, αθόρυβη, σχεδόν τελετουργική διαδρομή της στον χώρο της τέχνης, αυτή που την έκανε να θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές καλλιτέχνιδες της εποχής μας. Τα περισσότερα από εκατό έργα της καταγράφουν δεκαετίες σαρωτικών αλλαγών στην αντίληψη περί γυναικείας ταυτότητας.
«Κυκλαδίτισσες»
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (12/12/2024 – 4/5/2025)
Σε μια εποχή που η γυναίκα εξακολουθεί να διεκδικεί τον σεβασμό στη σύγχρονη κοινωνία, την ελεύθερη επιλογή των ρόλων της και την αποδέσμευσή της από στερεότυπα που κυριαρχούν παρά τους αγώνες των προηγούμενων αιώνων, η έκθεση «Κυκλαδίτισσες: Άγνωστες ιστορίες γυναικών των Κυκλάδων» ανακαλεί στο σήμερα άγνωστες αφηγήσεις από τις Κυκλάδες που αναδεικνύουν την ιστορική διάσταση στη συγκρότηση της γυναικείας ταυτότητας από την προϊστορία μέχρι και τη μεταβυζαντινή περίοδο. Περιλαμβάνονται περίπου 150 έργα, όλα δημιουργίες της τέχνης των Κυκλάδων που χρονολογούνται από την πρώιμη προϊστορία μέχρι τον 17ο αι. και αφηγούνται την ιστορία του αρχιπελάγους μέσα από τη ματιά της νησιώτισσας, τις γυναικείες μεταβάσεις από τον ρόλο της θεότητας σε εκείνον της μητέρας και αντίστροφα, τη συμμετοχή της στα θρησκευτικά δρώμενα και τη δράση της στον δημόσιο βίο και την ιδιωτική σφαίρα. Ανιχνεύουν τους περιορισμούς που διέπουν τις ιδιότητες των γυναικών στην κοινότητα αλλά και στιγμές από τη χειραφέτησή τους.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«ΝοΗΜΑΤΑ»
Μουσείο Ακρόπολης (4/12/2023 – 14/4/2024)
Προσωποποιημένες έννοιες και νοήματα με ανθρώπινη ή ζωική μορφή και ιστορίες αλληγορικές, όλα αυτά, μαζί με άλλα, συγκρότησαν την έκθεση του Μουσείου Ακρόπολης «ΝοΗΜΑΤΑ. Προσωποποιήσεις και αλληγορίες από την αρχαιότητα έως σήμερα». Σε μια τετραλογία, το ΝοΗΜΑ γίνεται ΝΗΜΑ και περιλαμβάνει έργα ποικίλα, αγάλματα, ανάγλυφα και αγγεία, νομίσματα, κοσμήματα και εικόνες και πίνακες ζωγραφικής, ενώνοντας για πρώτη φορά την αρχαιότητα με το Βυζάντιο, με την Αναγέννηση και τη νεότερη τέχνη. Πώς προσωποποιούνται ο έρωτας, ο πόθος, ο ίμερος, ο ύπνος, το όνειρο και ο θάνατος; Κι ακόμα η ζήλεια, ο φθόνος, η διαβολή, η συκοφαντία, τα ανθρώπινα πάθη και τα συναισθήματα; Τα ουράνια σώματα, οι ήπειροι, τα νησιά, τα βουνά και τα ποτάμια; Και οι θεσμοί, οι πόλεις, το δίκαιο και το άδικο, η δίκη και η αδικία; Χρόνος, φύση, θεότητες, άνθρωπος και ανθρώπινη φύση, θεσμοί και αλληγορίες αλληλοσυμπλέκονταν μοναδικά στις ενότητες της έκθεσης, με επίλογο μια χάλκινη Χίμαιρα του 400 π.Χ. από το Αρχαιολογικό Μουσείο Φλωρεντίας.
Θησαυροί της Basilicata
Μουσείο Ακρόπολης (18/10/2024 – 26/1/2025)
Η έκθεση «Οι αρχαίοι πολιτισμοί της Basilicata. Θησαυροί που έρχονται στο φως» στο Μουσείο Ακρόπολης είναι καρπός συνεργασίας πολλών επιστημόνων που εδώ και χρόνια προσπαθούν να αναδείξουν τον πολιτισμό μιας περιοχής στη νότια άκρη της Ιταλίας, στο κέντρο του κόλπου του Τάραντα, της Οινωτρίας γης, της σημερινής Basilicata. Μέσα από αυτή την έκθεση, ο επισκέπτης θα γνωρίσει τον πολιτισμό που συνάντησαν οι Έλληνες από την Πελοπόννησο και τη νησιωτική αρχαία Ελλάδα στα μεγάλα ταξίδια τους για εγκατάσταση στη γη της Ιταλίας και της Σικελίας, κυρίως στο μέρος αυτό που ονομάστηκε αργότερα «Μεγάλη Ελλάδα». Η έκθεση έχει ως στόχο να φωτίσει μια περιοχή στο νοτιότερο άκρο της Ιταλίας, τη σημερινή Basilicata, αναδεικνύοντας τον πολιτισμό της περιοχής αυτής από το τέλος της Εποχής του Χαλκού (11ος αι. π.Χ.) έως και τον 6ο αι. π.Χ. με περισσότερα από 300 αντικείμενα.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Penny Siopis
ΕΜΣΤ
Στον κύκλο εκθέσεων «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» το ΕΜΣΤ παρουσίασε την πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Ευρώπη της σημαντικής Νοτιοαφρικανής καλλιτέχνιδας Penny Siopis, που έγινε γνωστή ήδη από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 χάρη στην ιστορικά και πολιτισμικά φορτισμένη ζωγραφική της, που ασκούσε κριτική στην αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ, τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Η Siopis πειραματίστηκε με πληθώρα μέσων, δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο έργο με ιδιαίτερη επιρροή στη νεότερη γενιά καλλιτεχνών, σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη αντιαποικιακή και φεμινιστική τέχνη. Κεντρικά θέματα στο έργο της είναι η επίμονη όσο και εύθραυστη υπόσταση της μνήμης, η αλήθεια, η απόδοση ευθυνών, τα δικαιώματα των γυναικών και των περιθωριοποιημένων ατόμων, η ευαλωτότητα και οι περίπλοκοι δεσμοί που συνδέουν το ιδιωτικό και το δημόσιο. Κοινωνική συνείδηση, ηθική και πολιτική στάση, καλλιτεχνική φαντασία και δεξιοτεχνία συνυπάρχουν σ’ ένα σώμα δουλειάς πλούσιο σε οπτικά και εννοιολογικά ερεθίσματα.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Δημοκρατία»
Εθνική Πινακοθήκη (11/7/2024 έως 2/2/2025)
Με μισό αιώνα να μας χωρίζει από πολιτικά γεγονότα στη νότια Ευρώπη όπως η κατάρρευση της επτάχρονης δικτατορίας στην Ελλάδα, η «Επανάσταση των Γαριφάλων» στην Πορτογαλία και ο θάνατος του δικτάτορα Φράνκο στην Ισπανία, η έκθεση «Δημοκρατία» στην Εθνική Πινακοθήκη επιχειρεί να ανιχνεύσει τη σχέση της τέχνης με την πολιτική ιστορία στη νότια Ευρώπη κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο καθοριστικές περιόδους για την ιστορία της. Με άξονα την τέχνη της αντίστασης και της διαμαρτυρίας στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, η έκθεση αντιμετωπίζει μέσα από 55 καλλιτέχνες και ομάδες καλλιτεχνών και 140 εικαστικά έργα συγκριτικά για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο την πολιτική λειτουργία της τέχνης στα δικτατορικά καθεστώτα, διερευνώντας την ποικιλομορφία των καλλιτεχνικών αναζητήσεων, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις, τις καλλιτεχνικές πρακτικές που γεννήθηκαν μέσα από τον αγώνα για ελευθερία, καθώς και την ενεργή κληρονομιά τους.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Άνσελμ Κίφερ
Gagosian
Στην Gagosian, η πρώτη ατομική έκθεση του Anselm Kiefer στην Ελλάδα παρουσίασε νέους και πρόσφατους πίνακες, γλυπτά και φωτογραφικά έργα. Με τοπία που φέρουν ποιητικές αποκρίσεις στον μύθο, την ιστορία και τον φυσικό κόσμο, εγείροντας θέματα δημιουργίας, μεταμόρφωσης και της κυκλικής φύσης της ύπαρξης, ο Κίφερ αντιπαραβάλλει τη φωτεινότητα του χρυσού με την οπτική και συμβολική αντήχηση άλλων μέσων, συμπεριλαμβανομένων της λαδομπογιάς και της ακρυλικής μπογιάς, του βερνικιού γομαλάκας, του άχυρου και του υφάσματος.
Με δυο έργα με τίτλο «Danaë» ερμηνεύει έναν μύθο που έχει εμπνεύσει πληθώρα καλλιτεχνών, από τον Τιτσιάνο και τον Ρέμπραντ μέχρι τον Γκούσταβ Κλιμτ. Παράλληλα, στους άλλους πίνακές του εξερευνά και άλλα ιερά και μυθολογικά θέματα από την άποψη του τοπίου, βραχώδεις προεξοχές και σκοτεινές αποχρώσεις της Μεσογείου, ενώ με τις αναφορές του στο ιερό, το μυθικό και το ιστορικό, το έργο του μιλά για την πολυπλοκότητα της σχέσης της ανθρωπότητας με τη φύση, η οποία συγχρόνως υποστηρίζει και απειλεί τη ζωή.
Χένρι Μουρ
Ελλάδα στην Gagosian
H έκθεση «Henry Moore and Greece» παρουσίασε στην Ελλάδα επιλογές έργων από όλη την πορεία του Χένρι Μουρ, οι οποίες ρίχνουν φως στη γοητεία που ασκούσε η αρχαία ελληνική τέχνη στον καλλιτέχνη, μια σχέση που αναπτύχθηκε μετά το ταξίδι του στην Ελλάδα το 1951, λίγους μήνες πριν από την πρώτη του ρετροσπεκτίβα στην Tate, στο Λονδίνο. Η έκθεση εξερεύνησε τους δεσμούς μεταξύ του έργου του Μουρ και της πρώιμης αρχαίας ελληνικής τέχνης, όπως η κυκλαδική. Ο καλλιτέχνης ταξίδεψε στην ηπειρωτική Ελλάδα μία και μόνη φορά, το 1951, για μια έκθεση στο Ζάππειο, και τότε επισκέφτηκε επίσης τους αρχαιολογικούς χώρους των Δελφών, της Ολυμπίας και των Μυκηνών. Μετά από αυτή την επίσκεψη άρχισε η ελληνική τέχνη να κινεί το ενδιαφέρον του. Δουλεύοντας με προπλάσματα από πηλό ή γύψο και μπρούντζινα εκμαγεία, μπόρεσε να προσεγγίσει μια μεγαλύτερη κλίμακα και να προσδώσει πιο εμφανή αίσθηση κίνησης στα γλυπτά του.
«Space of togetherness»
NEON
Η έκθεση του ΝΕΟΝ «Space of togetherness» στον χώρο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου | Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά έθεσε μερικά από τα πιο πιεστικά ερωτήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και ο κόσμος σήμερα. Η μετακίνηση ανθρώπων, πολιτισμών και ιδεών διαμορφώνει την Ευρώπη ως έναν χώρο ροών, μέσω της αλληλεπίδρασης και της ανταλλαγής πολιτισμικών διαφορών. Συναντήσαμε μια έκθεση για ιστορίες που αποκαλύπτονται όταν διασταυρώνονται οι φυλές, οι πολιτικές, τα ανθρώπινα δικαιώματα, που διερεύνησε πώς υφαίνονται στην καθημερινή μας ζωή προκαθορισμένες ιδέες για τον ρατσισμό, την κοινωνική κινητικότητα, τα δικαιώματα των μεταναστών και πώς ενυπάρχει η αίσθηση του ανήκειν, η συνύπαρξη, μέσα από τη διαφορετικότητα της τάξης, της φυλής, του φύλου. Συμμετείχαν καλλιτέχνες και συλλογικότητες, ενώ το εκθεσιακό και δημόσιο πρόγραμμα της έκθεσης κατάφερε τη συνύπαρξη με τις δραστηριότητες της Δραματικής Σχολής, δημιουργώντας ένα ανοιχτό, ζωντανό εργαστήριο.
«Re(a)Duchamp»
Ελευθερία Τσέλιου
Η έκθεση στην γκαλερί Ελευθερία Τσέλιου έδειξε για πρώτη φορά στην Ελλάδα έργα του Marcel Duchamp, με τον τίτλο της «Re(a)Duchamp», την ιδέα και την επιμέλειά της να ανήκουν στον καλλιτέχνη και μελετητή του Duchamp, Κύριλλο Σαρρή. Τα έργα που παρουσιάστηκαν προέρχονταν από ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα από την Ευρώπη και την Αμερική. Ο καλλιτέχνης που έλεγε ότι «η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπετε. Η τέχνη είναι το κενό», αυτός που δημιούργησε τα επαναστατικά readymades και ένα πορσελάνινο ουρητήριο που ονόμασε «Fountain» (1917), το οποίο μέχρι σήμερα θεωρείται από πολλούς το πιο επιδραστικό έργο τέχνης του 20ού αιώνα, είναι αυτός που μας προτρέπει με το έργο του να δούμε την τέχνη όχι μόνο ως αίσθηση αλλά κυρίως με τον τρόπο μιας πνευματικής εξερεύνησης.
«Wanderlust/all passports»
Μέγαρο Σλήμαν-Μελά
Σαράντα τέσσερις εικαστικοί ενεργοποίησαν τον χώρο του Μεγάρου Σλήμαν-Μελά και παρουσίασαν έργα που ανταποκρίνονται σε αυτόν και στο εννοιολογικό́ πλαίσιο της έκθεσης, δημιουργώντας με το οπτικό́, πολυμεσικό λεξιλόγιό τους εγκαταστάσεις χώρου, βίντεο, γλυπτά και ζωγραφική́. Η έκθεση εξέτασε ζητήματα μνήμης, ιστορικότητας και διαπροσωπικών αφηγήσεων σε ένα κτίριο που φέρει την υπογραφή του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ και ξεκίνησε τη ζωή του ως συγκρότημα οικογενειακών κατοικιών. Η λέξη «Wanderlust», που βρίσκεται στον τίτλο της έκθεσης, σημαίνει φιλαποδημία, την αγάπη για τα ταξίδια. Οι καλλιτέχνες μπορούν να θεωρηθούν φιλαπόδημοι, καθώς ταξιδεύουν στη χώρα των ονείρων λίγο πριν χιλιάδες ταξιδιώτες φέρουν το δικό τους αποτύπωμα σε αυτό το μελλοντικό ξενοδοχείο, συνομιλώντας με έννοιες του χωροχρόνου και ερχόμενοι σε διαπραγμάτευση με νοήματα που σχετίζονται με το μέλλον μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος και του παρόντος. Οι μεγάλες αίθουσες, τα μικρότερα δωμάτια, οι διάδρομοι και τα διάφορα περάσματα συγκρότησαν μια συνειδησιακή ροή και μια συναισθηματική διαδρομή.
«Γυναικεία Ζητήματα»
Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων
Στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων 17 Ελληνίδες καλλιτέχνιδες από διαφορετικές γενιές, με διαφορετικές εκφράσεις και αναζητήσεις, σε έναν αναστοχασμό του ρόλου και της θέσης της γυναίκας, παρουσίασαν τα έργα τους στην ομαδική έκθεση «Γυναικεία Ζητήματα». Τα έργα διαμόρφωσαν έναν διάλογο μεταξύ του παρελθόντος και του ενεστώτος χρόνου, επαναδιατυπώνοντας διαγενεακούς προβληματισμούς και θέτοντας επίκαιρα ερωτήματα. Στην ελληνική γλώσσα, η έκφραση «γυναικείο ζήτημα» είναι σχεδόν ταυτόσημη με το κίνημα του φεμινισμού. Ο πληθυντικός του τίτλου υποδηλώνει όχι μόνο τη συλλογικότητα του εγχειρήματος αλλά και την εννοιολογική του ευρύτητα. Αποτελεί ταυτόχρονα υποδόρια αναφορά στα διαφορετικά κύματα που διανύει ο φεμινισμός από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Υπογραμμίζει επιπλέον την πολλαπλότητα των διαφορετικών, συχνά εκ διαμέτρου αντίθετων, απόψεων που διέπουν τη φεμινιστική σκέψη.
George Kondo
Σφαγεία της Ύδρας, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ
Μια σειρά από μικρής κλίμακας πίνακες και γλυπτά επιλεγμένα από τη μακρόχρονη καριέρα του George Condo συγκρότησαν την έκθεση «The Mad and the Lonely», που οργάνωσε το ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία της Ύδρας. Ενώ εξερευνά την τέχνη του παρελθόντος, από την Αναγέννηση και το μπαρόκ, στον κυβισμό, τον σουρεαλισμό και την ποπ αρτ, ο Condo δημιουργεί τη δική του εικαστική γλώσσα, ξεφεύγοντας από την τυπικότητα της παραδοσιακής ζωγραφικής πορτρέτων και το λεξιλόγιο του μοντερνισμού και της αφαίρεσης. Ακολουθώντας την παράδοση της προσωπογραφίας, τα έργα της έκθεσης προσφέρουν απεικονίσεις των ετερόκλητων ψυχών της ζωής, που έχουν απορριφθεί από την κοινωνία και που μένουν ανάμεσα σε καταστάσεις τρέλας και μοναξιάς. Θύματα των δικών τους εσωτερικών συνθηκών, αυτοί οι χαρακτήρες αποδίδονται με τον αφηρημένο, συχνά απόκοσμο αλλά ταυτόχρονα ανθρωποειδή τρόπο που χαρακτηρίζει το ιδιότυπο ύφος του Αμερικανού καλλιτέχνη.
Boghiguian
Sylvia Kouvali
Με μια έκθεση με τίτλο «Observations on somethings forgotten» στη Rodeo στον Πειραιά, η Anna Boghiguian καταπιάνεται και πάλι με τη ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη. Όπως κι εκείνη, έτσι κι ο Καβάφης έτρεφε μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία. Η καλλιτέχνιδα έχει αφιερώσει τη ζωή και τα έργα της, κυρίως τους πίνακες και τα γραπτά μέσα σε αυτούς, στη ζωή των άλλων − ανθρώπων που κυμαίνονται από την κορυφή της πυραμίδας, όπου οι ηγέτες εξουσιάζουν τις ζωές των άλλων, μέχρι τα χαμηλότερα υπόγεια στρώματα της ανθρωπότητας. Η Boghiguian βλέπει την Ελλάδα ως έναν τόπο διαρκούς ανανέωσης, ατελείωτου περάσματος και διαρκούς αναγέννησης. Τα έργα της έκθεσης μιλούν για τον χρόνο και το πέρασμά του και για την αγαπημένη πράξη του ποιητή: τη μνήμη.
Dana Schutz
Συλλογή Οικονόμου
Με την έκθεση «The Island» έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, σε μια πορεία 20 ετών, την εξέλιξη του ζωγραφικού έργου της Dana Schutz, που βρίσκεται σε αντίθεση με τη δουλειά πολλών άλλων καλλιτεχνών της γενιάς της, οι οποίοι είτε υιοθέτησαν τις θέσεις της αμερικανικής αφαίρεσης και του μινιμαλισμού ή στράφηκαν προς μια υλικότητα παραδοσιακά συνυφασμένη με τη γλυπτική.
Στο προσκήνιο της αναβίωσης της σύγχρονης παραστατικής ζωγραφικής, οι εικόνες της Schutz, που χαρακτηρίζονται από έντονη φαντασία, χειρονομιακούς ελιγμούς και ζωηρά χρώματα, αναδεικνύουν μια παλέτα που εξελίσσεται ταυτόχρονα με το όλο και πιο περίπλοκο εύρος και γκάμα της δουλειάς της. Η έκθεση ήταν μια συνεκτική παρουσίαση δεκαπέντε πινάκων και πέντε έργων σε χαρτί, που καταδεικνύουν την έκταση των δεξιοτήτων της καλλιτέχνιδας, οι οποίες έχουν μετακινηθεί και εξελιχθεί σημαντικά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
