Πριν κάποια χρόνια διάβασα στο LIFO.gr την είδηση της πώλησης ενός πίνακα του Basquiat στην τιμή των 29 εκατομμυρίων δολαρίων. Δεν με εξέπληξε βέβαια. Η ποπ αρτ καλλιτεχνική σκηνή των '80ς ταλαντούχοι επίγονοι οι περισσότεροι του Γουόρχολ (και αδικοχαμένοι αρκετοί από αυτούς είτε από τα ναρκωτικά είτε από το AIDS) είναι πια οι «νέοι κλασσικοί» κατά μια έννοια σε μια αγορά που διψάει για ανανέωση.
Αποδείχθηκε με το πέρασμα του χρόνου βέβαια πως οι περισσότεροι δεν ήταν φούσκες και πως παρ' όλη την ακραιφνή εμπορευματοποίηση του αρτ μάρκετ αρκετοί από αυτούς κατάφεραν να αναγνώσουν τα σημάδια του καιρού τους με τόλμη, ακρίβεια και ποιητική ένταση.
Τα ανθρωπάκια του Haring περιγράφουν ακριβώς αυτό. Την πάλη του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, με το ανεβάσταγο φορτίο του κόσμου μας. Για αυτό μάλλον παραμένει ακόμα επίκαιρος και έχουμε την δυνατότητα σε περιόδους παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης σαν και τη τωρινή να ξύσουμε και τις υπόλοιπες επιστρώσεις του έργου του
Δεν ήταν εύκολο. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στα κυκλωνικά καλλιτεχνικά ρεύματα των '60s-'70s πριν δραστηριοποιηθούν στα '80ς και στην εμπορευματική γιγάντωση που αυτά επέφεραν και έπρεπε να ισορροπήσουν ανάμεσα στην underground σκηνή που τους ανέθρεψε και στις ελκυστικά προσοδοφόρες αντανακλάσεις του mainstream κυκλώματος που βαμπιρικά ήθελε να τους εκμεταλλευθεί.
Γέννημα εκείνης της περιόδου και από τα πιο χαρακτηριστικά και ταλαντούχα δείγματα της είναι και ο Keith Haring, όπως και ο Basquiat που ανέφερα στην αρχή του ποστ. Βέβαια ο Haring έσπασε το φράγμα του μέινστριμ πιο εύκολα απ' ό,τι ο underground Basquiat. :-)
Βοήθησε σε αυτό σαφώς η καρτουνίστικη υφή των σχεδίων του η οποία σε πρώτο επίπεδο σε προσέλκυε αμέσως ανεξαρτήτως της τριβής σου με την τέχνη είτε τα έβλεπες στο δρόμο απ' όπου ξεκίνησε κι αυτός είτε κρεμασμένα στους τοίχους των γκαλερί.
Πρόδρομος μιας ολόκληρης γενιάς street artists που ακολούθησαν μετά και στην Αμερική και αλλού ο Haring κατά τη γνώμη μου υπήρξε εξόχως σημαντικός.
Φιλτράρισε μέσα από το πολύχρωμο ποπ καλειδοσκόπιο της τέχνης του την Αμερική των '80s, το τρυφηλό παιχνίδι των αντανακλάσεών της, την δίνη των αντιφάσεων της, την ιδιότυπη σχιζοφρένεια της, τον μετεωρισμό και το είδος της ναυτίας που προκαλεί στο άτομο το συνεχές κυνήγι της επιτυχίας καταφέρνοντας να σχηματίσει μέσα από τις ρωγμές της έναν ποπ λυρισμό μεγάλης συγκινησιακής δύναμης.
Τα ανθρωπάκια του Haring περιγράφουν ακριβώς αυτό. Την πάλη του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, με το ανεβάσταγο φορτίο του κόσμου μας. Για αυτό μάλλον παραμένει ακόμα επίκαιρος και έχουμε την δυνατότητα σε περιόδους παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης σαν και τη τωρινή να ξύσουμε και τις υπόλοιπες επιστρώσεις του έργου του
Τις πιο πολιτικές τις οποίες και σαφώς διαθέτει το έργο του μέσα σε όλο αυτό τον πολύχρωμο, λαβυρινθώδη ποπ κυκεώνα. Αυτό θα σκέφτηκαν μάλλον και οι υπεύθυνοι του Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris οι οποίοι διοργάνωσαν μια έκθεση με τα πιο πολιτικά από τα έργα του με τον τίτλο Keith Haring: The Political Line η οποία θα «τρέχει» μέχρι και τις 18 Αυγούστου στο Παρίσι.
Δείτε μερικές εικόνες από την έκθεση και τά έργα του Haring. Και σκεφτείτε πως μπορεί να μιλήσεις πολιτικά χωρίς να επιβάλλεις τη διάσταση μιας χοντροκομμένης στράτευσης αλλά την εμπνευσμένη λάμψη της μεγάλης τέχνης.
σχόλια