Δύο Ρώσοι ολιγάρχες τα λένε στο τηλέφωνο

Οι σχολιαστές μιλούν όλοι για την τηλεφωνική συνομιλία που καταγράφηκε από τις μυστικές υπηρεσίες - ποιες; της Ουκρανίας, της NSA ή μήπως και της Βρετανίας - μεταξύ δύο ολιγαρχών, μέτριου, για να μην πω μικρού, διαμετρήματος. Ανθρώπων, εν πάση περιπτώσει, που δεν ανήκουν στους άμεσους κύκλους της εξουσίας, αλλά που οφείλουν τα πάντα στην εξουσία. Ο πρώτος είναι ο Ιωσήφ Πριγκόζιν (ο οποίος δεν σχετίζεται με τον Γεβγκένι Πριγκόζιν ) και ο άλλος είναι ο Φαρχάντ Αχμέντοφ, ένας ολιγάρχης αζέρικης καταγωγής, ο οποίος είχε ωστόσο το δικό του μικρό δισεκατομμύριο δολάρια πριν από τον πόλεμο, και ο οποίος τώρα υφίσταται κυρώσεις. Ο Ιωσήφ Πριγκόζιν, στην πραγματικότητα, είναι ένας παραγωγός θεάματος, και είναι παντρεμένος με μια "Λέρα" (συντομογραφία της Βαλέρια, η οποία είναι μια πολύ διάσημη τραγουδίστρια, όπως μου είπαν), και αυτός ο Ιωσήφ Πριγκόζιν είναι πολύ θερμός υποστηρικτής της προσάρτησης της Κριμαίας και, γενικά, όλης της πολιτικής του Πούτιν. Όσο για τον Αχμέντοφ, ο οποίος ορκίζεται, στο τηλέφωνο, ότι δεν έχει καμία σχέση με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (αλλά έκανε την πρώτη του περιουσία από το φυσικό αέριο), επικεντρώνεται κυρίως, θεωρητικά τουλάχιστον, στις αγροτικές επιχειρήσεις.

 

Οι δυό τους μιλούν σαν καλά φιλαράκια, και η γλώσσα που χρησιμοποιούν -όπως οι περισσότερες ρωσικές "ελίτ", και όχι μόνο οι ελίτ- είναι το mat. Δηλαδή, μια εντελώς χυδαία γλώσσα, φτιαγμένη πάνω σε καμιά δεκαριά ρίζες που είναι όλες συνώνυμες του "fuck", πράγμα που σημαίνει ότι, στα γαλλικά, δεν μπορώ να το μεταφράσω αυτό, απλώς και μόνο επειδή η γαλλική γλώσσα είναι πιο, πώς να το πω; διαφοροποιημένη από αυτή την άποψη, και έτσι το φαινόμενο του κορεσμού εξαφανίζεται. Οι δύο φίλοι, λοιπόν, μιλούν στο τηλέφωνο.

 

Ο Πριγκόζιν ζει τον περισσότερο καιρό στο Ντουμπάι και μόλις συνόδευσε έναν κοινό φίλο, τον Ελχάντ. Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο Ελχάντ είναι ο Ελχάντ Ναζίροφ, ο οποίος είναι πολιτικός - ή μάλλον όχι, επιχειρηματίας - Αζέρος, και πιθανώς φίλος του Αχμέντοφ (εξ ου και ο Πριγκόζιν του τηλεφωνεί για να του πει ότι μόλις τον έβαλε στο αεροπλάνο) και εκεί, αρχίζουμε να μαθαίνουμε ότι είναι πολύ καλό άτομο και ότι ο παραγωγός θεάματος συνεργάζεται μαζί του για μελλοντικά έργα, "εντάξει, μακροπρόθεσμα", και ότι αυτός ο Ναζίροφ, θα πάει στη Μελιτόπολη και στη Μαριούπολη. ... πιθανότατα για την ανοικοδόμησή τους, για να βγάλει "εκατομμύρια". Και στη συνέχεια, αφού συγχαίρουν τον κοινό τους φίλο, χωρίς να τους ενοχλεί στο ελάχιστο το γεγονός ότι βγάζουν εκατομμύρια πάνω στα ερείπια της Ουκρανίας, αντιθέτως, ο Αχμέντοφ ρωτάει τι σκέφτεται ο άλλος για την κατάσταση. "Αυτή κι αν είναι μεγάλη τραγωδία", λέει ο Πριγκόζιν.

 

Και τότε αρχίζει μία απίθανη συζήτηση  στην οποία μαθαίνουμε -όχι, δεν μαθαίνουμε, έχουμε την επιβεβαίωση- ότι οι "ελίτ" έχουν ανοίξει πρώτα απ' όλα έναν ανελέητο πόλεμο μεταξύ τους, αν και προς το παρόν χωρίς θάνατο, γιατί η κλίκα του Σέτσιν (πετρέλαιο), του Τσεμέζοφ και του Ζολότοφ (εθνοφρουρά) θέλει να τα ρίξει όλα ("κάποιος πρέπει να την πληρώσει!..." λέει ο Αχμέντοφ), πάνω  στον Σοϊγκού (τον υπουργό Άμυνας), και ότι "αυτόν" (το όνομα του Πούτιν δεν αναφέρεται ποτέ) τον έχουν πηδήξει, και πηδήξει, και πηδήξει (δεν ξέρω ποιους εννοεί, θα πρέπει να είναι όλος ο στενός του κύκλος), κι ας έλεγε "αυτός" ότι θα πάει καλά το πράγμα, επειδή, τι, υπήρχε ο στρατός, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στρατός, είναι όπως όλα, τα γ...ν όλα. Γ...ν τη χώρα, καταλαβαίνεις. 'Ολη τη χώρα γ...ν, αυτοί οι μαλάκες, αυτοί οι γ...ένοι, αυτοί οι πούστηδες, όλο το στρατό, και όλη μας τη ζωή τη γ...ν (είμαι εξαιρετικά ευγενικός σε σχέση με το αρχικό κείμενο). Και "αυτός" είναι ένα μηδενικό, μία κότα, ένας αρχικομπλεξικός λιλιπούτειος, απλά μια σαπουνόφουσκα, είναι απλά ένα τίποτα... Και όλοι θα πληρώσουν. Όλοι θα καταλήξουν στη φυλακή.... Και συνεχίζουν σε αυτό τον τόνο για δέκα ολόκληρα λεπτά.

 

Στη συνέχεια, σε μια κρίση απελπισίας, ο Αχμέντοφ λέει στον Πριγκόζιν ότι, πάνω απ' όλα, πάνω απ' όλα, δεν πρέπει να υποστεί κυρώσεις και ότι πρέπει να πουλήσει πολύ γρήγορα την ακίνητη περιουσία του στο Λονδίνο, γιατί θα την πατήσει και εκεί - κάτι που ο Πριγκόζιν δεν πιστεύει πραγματικά, τουλάχιστον στην αρχή, γιατί "υπάρχουν νόμοι εκεί πέρα", όπως και να' χει, και ο άλλος του λέει ότι, ναι, υπάρχουν νόμοι - δεν κατάσχουν, αλλά παγώνουν (νιώθω πραγματικά σαν να ακούω διάλογο από την ταινία Les Tontons flingueurs). Και καταλήγεις με τα περιουσιακά σου στοιχεία δεσμευμένα. Τέλος οι πιστωτικές κάρτες. Έχεις το χρήμα, αλλά δεν μπορείς να το ξοδέψεις. Πρέπει να κυκλοφορείς συνέχεια με μετρητά. Οπότε, Λονδίνο, ναι εκεί πουλάς, όσο πιο γρήγορα μπορείς. Στην Ελβετία, από την άλλη, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, κάπως θα βολευτεί.

- Αχ, τι κατάρα", συνεχίζει ο Πριγκόζιν, "θα δούλευα για ένα ή δύο χρόνια ακόμα, και μετά θα αποσυρόμουν από τις επιχειρήσεις στο Ντουμπάι, αλλά τώρα... - και ρωτάει τον Αχμέντοφ πως τη βγάζει.

 

Φανταστείτε, του Αχμέντοφ του έφαγαν τη "lodka" του. Η "lodka" είναι μια βάρκα. Και η εν λόγω "βάρκα" είναι η θαλαμηγός του, και πρόκειται απλά για τη θαλαμηγό Luna, την οποία αγόρασε 300 εκατομμύρια δολάρια από τον Αμπράμοβιτς (για τον οποίο μάλλον ήταν πλέον πολύ μικρή) και του έφαγαν και τους πίνακές του (μεταξύ των οποίων κι έναν μικρό Ρόθκο, που αγόρασε 46 εκατομμύρια δολάρια), δεν του τα έφαγαν ακριβώς, όχι, του τα δέσμευσαν. Όλα αυτά, φανταστείτε, είναι δεσμευμένα. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Αχμέντοφ είναι έξαλλος - όχι μόνο με τους Δυτικούς, όχι.

 

Facebook Twitter

Λέει και κάτι άλλο: οι Δυτικοί γνωρίζουν οτιδήποτε κάνουμε, κάθε κίνηση, κάθε περιουσιακό στοιχείο, κάθε επένδυση. Και δεν υπάρχει τρόπος να τους ξεφύγουμε. Και αν προσπαθήσεις να παρακάμψεις τις κυρώσεις, είναι ακόμα χειρότερα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό, τότε σε περιμένει κατάσχεση. Αυτή τη στιγμή, λέει, έχει δεκάδες δίκες - προφανώς για να προσπαθήσει να ανακτήσει τα περιουσιακά του στοιχεία.
Μέσα σε μισή ώρα, ένα συμπύκνωμα καταισχύνης, και ένα πορτρέτο, σαφές, καθαρό, του τι είναι ότι ο κόσμος του Πούτιν.

Και δεν είναι μόνο αυτό. - Οι δύο αυτοί τύποι είναι, σήμερα, εντελώς τρομοκρατημένοι, γιατί καταλαβαίνουν ότι ο Πούτιν δεν θα συγχωρήσει τίποτα, ειδικά και πάνω απ' όλα το γεγονός ότι τον αποκάλεσαν "λιλιπούτειο" και μηδενικό. Αλλά είναι απολύτως σαφές ότι κανένας από τους δύο, ακόμη και αν πιστεύουν ότι ο Πούτιν έχει καταστρέψει τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, δεν είχε καμία πρόθεση να ενεργήσει εναντίον του. Κάθε άλλο. Αντιθέτως, ήθελαν να επωφεληθούν ακόμη περισσότερο - να κάνουν, για παράδειγμα, όπως ο Ναζίροφ, ακόμη περισσότερες δουλειές, εκεί όπου οι ευκαιρίες παρουσιάζονται, στη Μαριούπολη, όπως είχαν παρουσιαστεί και στην Κριμαία το 2014, όταν μέρος της τοπικής μαφίας, συμπλέοντας με τον Πούτιν, είχε αρπάξει μέσα σε λίγους μήνες όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις και είχε επιβάλλει ένα σύστημα τρόμου και εκβιασμού σε όλες τις άλλες. Και τώρα, αν είναι δυνατόν, τους δεσμεύουν συν τοις άλλοις και το γιοτ τους.

 

"Αυτός", είναι μεν ένα μηδενικό, αλλά προκαλεί φόβο. Και οι δύο τους έσπευσαν να κάνουν ανακοινώσεις, ή, στην περίπτωση του Πριγκόζιν, αξιοθρήνητες συνεντεύξεις, για να πουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παραποίησαν τη φωνή τους, ή (στην περίπτωση πάλι του Πριγκόζιν) ότι δεν θυμόταν πολύ καλά τι είχε πει, κι αν το είχε πει, αλλά, εν πάση περιπτώσει, επρόκειτο για μια ιδιωτική συζήτηση και, ο ίδιος, εν πάση περιπτώσει, δεν είχε καμία πρόθεση να εγκαταλείψει τη Ρωσία (προφανώς, η συζήτηση έγινε τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο και τότε, για κακή του τύχη, είχε επιστρέψει) και ότι υποστήριζε απόλυτα τον Πρόεδρο. Καλά του τα έλεγε ο Αχμέντοφ: "Μείνε στις Μαλδίβες, στο Ντουμπάι, όπου θέλεις, αλλά μείνε μακριά από τη Μόσχα".

Ένας κόσμος από καθάρματα, από σκουλίκια, από δειλούς. Όλοι τους. Αυτή είναι η εξουσία στη Ρωσία. Μια αηδία. Και, όπως είπε ο Μιχαήλ Λερμόντοφ το 1840, "όλα αυτά θα ήταν αστεία αν δεν ήταν τόσο θλιβερά".

 

Facebook Twitter

 

Facebook Twitter