Τζένη
Sentimental triste
Και η δική μου Κεφαλονιά
Αύγουστος του 53. Διακοπές στης θείας Μαριολένης στο Αργοστόλι, στην οδό Μομφεράτου. Οι φωτογραφίες όμως πρέπει να είναι από εκδρομή στη Σκάλα, γιατί στη δική μου βλέπω άκρη άκρη τη θεία Χρυσούλα.
Με τον πρώτο σεισμό, στις 9 Αυγούστου, η μάνα μου μας μάζεψε να γυρίσουμε πίσω. Και γυρίσαμε. Ώσπου να πιάσει το βαπόρι στον Πειραιά, είχε γίνει κομμάτια το νησί.
Σε διάβαζα χτες το βράδυ, κι είπα να σου τις στείλω. Σ’ αγαπώ πολύ.
Σπύρο μου, Σπύρο μου!
Τρελαίνομαι που σε πέτυχα ανάμεσα σε ζώνες φωτιάς και σεισμών. Τουλάχιστον να μην έχει καπνούς εκεί που είσαι, να μοιάζει μια στάλα καλοκαίρι αυτός ο άγριος άγριος άγριος Αύγουστος.
Οχτώ μήνες τώρα, είχαμε απ’ όλα δύσκολα κι εμείς οικογενειακώς. Θα σου κλαφτώ από Οκτώβρη πια, με τσουρεκάδες και marble cake της Αλίνας (το πανάρχαιο "μαρμπρέ" της μάνας μου).
Χίλια μύρια ευχαριστώ σε για τις φωτογραφίες. Χίλια μύρια. Η πολαρόιντ σου στη σκάλα της Λύκωνος 8 είναι πια αισίως 31 χρονών! Τόσα χρόνια, και κάτι μήνες μαζί, σε ξέρω και σ’ αγαπώ. Θα το έλεγα και "μια ζωή", χωρίς υπερβολή.
Θα γράψω τώρα και του Πανούλη, που έχω χρόνια να τον δω και τον έχω πάντα μα πάντα έγνοια, κι από μακριά κι από κοντά.
Πολύ πολύ σε φιλώ, αγαπημένε μου. Κοίτα να περνάς καλά! Είναι διαταγή!
Σπύρο μου καλέ,
Από την μπαρουτοκαπνισμένη Κυψέλη, σου ζητάω μια μεγάλη χάρη:
Το υπουργείο πολιτισμού χρειάζεται δύο φωτογραφίες μου (σε υψηλή ανάλυση, με credits κλπ.) για ένα μυστηριώδες "λεύκωμα", ή κάτι τέτοιο, που σκοπεύει να τυπώσει. Φαντάζομαι, για εσωτερική του χρήση.
Θέλεις/μπορείς (αν δεν έχεις πρόβλημα, αν δεν έχει πρόβλημα και η Lifo) να δώσουμε δύο δικές σου; Παλιές μεν, γιατί τα χρόνια που πέρασαν έκαναν ό,τι ήταν να μου κάνουν, πλην φωτογραφίες της καρδιάς μου, και επί της ουσίας και επειδή είναι από σένα.
Ξεκίνησα με το αίτημα, και συνεχίζω με την προϊστορία:
Τα του βραβείου τα έμαθα από τον Άρη Δημοκίδη, που μου έστειλε το λινκάκι της Lifo. Μετά το πρώτο φρικάρισμα, που κράτησε αρκετά, σκέφτηκα να τσεκάρω την επιτροπή. Και στην επιτροπή ήταν η Ευτυχία Παναγιώτου και ο Δημήτρης Αθηνάκης, που τους ξέρω από τα πρώτα τους ξεκινήματα και τους πιστεύω και τους αγαπώ πολύ. Ήταν λοιπόν βραβείο "από χέρι", από χέρια, και κάπως έτσι έχω αρχίσει να το χαίρομαι κιόλας. (Χώρια που κι αυτό ακολουθεί το πατροπαράδοτο όλων των βραβείων, το "από χέρι"!)
Κατά τα άλλα, είμαι μια ψιλοπελαγωμένη γιαγιά, που γύρισε από το Λονδίνο στις 5 Ιουλίου και προσπαθεί ματαίως να βάλει σε τάξη το αθηναϊκό της χάος. Πετάω μαζί με την Αλίνα για Λονδίνο στις 2 Σεπτεμβρίου, γιατί τα σχολεία αρχίζουν νωρίς. Η Μαγιού θα μείνει άλλο λίγο στην Αθήνα, γιατί κάνει τα κοστούμια του Κρόνενμπεργκ, κι απ’ τη στιγμή που θα επιστρέψει κι αυτή, θα δούμε άλλο πόσο θα μείνω, άλλο πόσο θα με χρειάζεται. Φτάνει να κρατήσει τα σύνορα ανοιχτά ο Μπόρις, γιατί αυτά ειδικά τα σύνορα με τσάκισαν μήνες και μήνες, χειρότερα κι από τον κορωνοϊό.
Πολύ σε φιλώ, αγαπημένε μου. Μακάρι να βρίσκεσαι κάπου με καθαρό αεράκι, και να πάρεις και μια βαθιά ανάσα και για μένα. Σκέψου με την ησυχία σου αυτό που ζήτησα, κι αν δεν θέλεις ή δεν μπορείς ή δεν γίνεται, μη σκας. Θα τους αφήσω να βγάλουν άκρη μόνοι τους.
#
Είναι αριστούργημα οι φωτογραφίες του Λε Πεν, έχω να σου πω!!! Και οι μπόζες της κυρίας, όλα τα λεφτά!!! Να’ξερες πώς ζηλεύω... πώς ζηλεύω... : -)
Τι κάνεις, Σπυράκο μου; Ζω με απανωτές βάρδιες Αλίνας, γιατί η άλλη γιαγιά βγήκε εκτός κυκλοφορίας με διάφορα δυσάρεστα οικογενειακά που την έστειλαν εκτός Αθηνών, τα παιδιά φεύγουν για Λονδίνο στις 26, κι από κει και μετά ο Χορταρέας μάς ανήκει!
Μια φίλη του Μενέλαου, γειτονοπούλα και ατρόμητη, μπήκε την περασμένη βδομάδα και ρώτησε "πόσο πάει".
Της είπανε, 4.50 ευρώ ο καφές, 20 τα χαρτιά.
Τους ξαναρώτησε, η μικρή ατρόμητη, "κι αν θέλω να μου πει πιο πολλά στον καφέ, πόσο;" και της είπανε "όσα λέει το φλιτζάνι, 4.50".
Εσύ κι εγώ όμως, από την απέναντι όχθη της Φωκίωνος. : -)
Και θα μου πεις και για τους Λεπεναίους –τι ιστορία κι αυτή!
Μήνες και μήνες και μήνες τώρα, λογαριάζω να σου γράψω και να σου πω:
Με τρέφουν βαθιά αυτά που φτιάχνεις.
Με συγκινούν, σαν να μου ξαναμαθαίνουν τον κόσμο απ’ την αρχή.
Είσαι –και δεν είναι πια μήνες, είναι χρόνια που σε σκέφτομαι έτσι— ο Ιστορικός του κάθε-τόσο-παρόντος μου.
#
Αχ, μωρό μου... : -)
Φυλλομετράω και σου χαμογελάω και σ’ αγαπάω πολύ.
Για να ξέρεις πάντως: οι καναπέδες του Χορταρέα είναι πια σε παταράκι κλιμακωτό, τρία ολόκληρα σκαλάκια, και ο καλύτερος καναπές στην κορυφή. Μετά τις 26 που φεύγουνε τα παιδιά, σε περιμένουνε ημέρες δόξας!
#
Σπυράκο μου καλέ, το 2009, που έπρεπε να αυτοπαρουσιαστώ και να αυτοδιαβαστώ στο Μέγαρο, άρχισα με το κεφάλαιο που σου στέλνω.
Σε φιλώ πολύ, μια ώρα διάλειμμα, όσο κοιμάται το Αλινάκι στον καναπέ.
Αυτά που έχω να σας πω,
είναι χωρισμένα σε μικρές ιστορίες.
Κυρίως για να μη χάνω τον λογαριασμό.
Ιστορία πρώτη –αντί προλόγου:
H διαδικασία της παραγωγής
"Ο ποιητής παράγει ποιήματα
και ο εγκληματίας εγκλήματα".
Αυτό το λέει ο Μάρξ,
σ’ ένα σκανταλιάρικο κειμενάκι
που το μετέφρασα καμιά εικοσαριά χρόνια πριν
για τις εκδόσεις "Άγρα".
Ο τίτλος του είναι:
Εγκώμιο του Εγκλήματος
και ο υπότιτλος:
Παρέκβαση περί παραγωγικής εργασίας.
Τι λέει εκεί ο Μαρξ:
πως μέσα σε κάθε κοινωνία
ο εγκληματίας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο
στη διαδικασία της παραγωγής.
Εκτός από εγκλήματα, παράγει επίσης:
το ποινικό δίκαιο,
τον καθηγητή του ποινικού δικαίου,
αλλά και το σύγγραμμα του καθηγητή,
που γίνεται εμπόρευμα και κυκλοφορεί στην αγορά.
Ο καθηγητής με τη σειρά του παράγει,
τον δικαστή, τον ένορκο, τον δικαστικό κλητήρα,
τον αστυνομικό, τον δήμιο, τον βασανιστή,
και μια ολόκληρη "βιομηχανία"
που θα φτιάξει τα σύνεργα του βασανισμού.
Ο εγκληματίας όμως (λέει ο Μάρξ)
παράγει επίσης
την αίσθηση του Ηθικού και του Τραγικού,
κι έτσι συμβάλλει στη διακίνηση
των αισθητικών συγκινήσεων του κοινού,
αφού μέσ’ απ’ αυτόν, τον εγκληματία,
γεννιέται η τέχνη, η λογοτεχνία,
οι μεγάλες τραγωδίες
σαν τον Οιδίποδα και τον Ριχάρδο τον Τρίτο.
Ο Μαρξ λέει κι άλλα χαριτωμένα για τον εγκληματία.
Για τον ποιητή –ούτε λέξη πια.
Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι τον επέλεξε τυχαία.
Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ
στα σοβαρά
ότι οι δυο τους,
ποιητής και εγκληματίας—
μπορεί να έχουν, τελικά, κάτι κοινό:
Ας πούμε:
Ποιήματα και εγκλήματα
είναι προϊόντα μιας διπλής ζωής.
Δεν εννοώ τίποτα θεαματικό:
Κάτι σαν: άλλη δουλειά το πρωί
και άλλη το βράδυ.
Ποιήματα και εγκλήματα
τρέφονται συνήθως
από το νυχτερινό κομμάτι μιας ζωής.
Ή πάντως, απ’ το πιο ερημικό.
Οι ποιητές και οι εγκληματίες
μένουν στο σκοτάδι.
Σπάνια γίνονται διάσημοι.
Πάντοτε όμως είναι αναπόφευκτοι.
Για τα εγκλήματα –ή για τα ποιήματά τους—
έφταναν κάποτε μέχρι και να πεθάνουν.
Σήμερα,
ολοένα και πιο σπάνια συμβαίνει αυτό.
#
Θα σε πάρω να αράξουμε ακριβώς απέναντι, στην άλλη όχθη της Φωκίωνος, για να κόβουμε κίνηση! Νομίζω πάντως ότι ο Χορταρέας βάζει κομπάρσους. : -)
#
Αχ, ναιιιιιιιιιιιιιιι! Πέρναγα από κει προχτές, και είχε τραπεζοκάρεκλα στο λιοπύρι και κάτι τύπισσες λίγο νύχτα, και παραμέσα κάτι φουσκωτούς με τατουάζ. Αλλά οι αφίσες, όλα τα λεφτά! Με το πρώτο ρεπό που θα έχω από το Αλινάκι, θα σε βουτήξω και θα πάμε!!!!!!!!
#
Σπύρο μου, είχα πάρει το κινητό σου από τον Πάνο, και σου έστειλα εσεμεσάκι πριν από λίγο. Πάρε με σπίτι όποτε μπορέσεις, για να συντονιστούμε. Αύριο έχω βάρδια στο Αλινάκι από πολύ πρωί, αλλά ζήτησα ήδη το απόγευμα off.
#
Αγαπημένε μου Σπύρο. Long time – no see. Αλλά ήρθε η ώρα του Σάλιντζερ και πρέπει να σ’ τον στείλω. Θα μου δώσεις τη διεύθυνση του σπιτιού, να ταχυδρομήσω την Τρίτη;
Πολύ σε φιλώ και θέλω να είσαι καλά.
#
Mακάρι, μακάρι, μακάρι να τα καταφέρουμε κι από κοντά!!!!
Δεν έχω καμιά υποχρέωση, και τίποτα επαγγελματικό δεν θα προηγηθεί –μόνο το Αλινάκι μου, που ήρθε πριν από λίγες ώρες στην Αθήνα. Είμαι δυο χρονών γιαγιά, Σπυράκο μου.
Αύριο θα ξέρω τα προγράμματα των παιδιών (για δουλειά κατεβήκανε, και η Μαγιού και ο Χρήστος της), και θα κανονίσω τις βάρδιες μου με το μικρό μας, και θα σου ρίξω σήμα.
Θα χαρώ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ να σε δω!!!
Φιλιά πολλά, σε όλους σας. Και Καλή Πασχαλιά!
#
Καφέδες
Είχα την κουβέντα σου τις προάλλες με τον Πάνο Μιχαήλ, φρέσκο γειτονάκι μου, που τον γνώρισα τις προάλλες και τον περιμένω για καφέ το απόγευμα.
Σκεφτόμουνα λοιπόν πως τώρα που σχεδόν τα κατάφερα να κάνω το μπαλκόνι μου σαν την αυλή της γιαγιάς μου, μάλλον πρέπει να ’ρθεις για καφέ/τσάι/παγωτό/ό,τι ένα απομεσημεροαπόγευμα, την ώρα που βγαίνουνε και τα κοτσύφια.
#
Πρωτομαγιάτικα
Σπύρο μου καλέ, έχω καιρό να μάθω νέα σου. Θέλω να ’σαστε όλοι καλά, πολύ καλά. Κι επειδή είπαμε να μη χαθούμε, όταν θα περπατάς από τα μέρη μου, θα σε περιμένω για καφέ.
#
Καταραμένοι servers
Σπύρο μου καλέ, κοιτάζω την ημερομηνία στο μέηλ σου κι αναστενάζω. Είχα ένα ηλίθιο πρόβλημα στο ταχυδρομείο μου (από κάποια βλακεία του τεχνικού μου είχε μαρκαριστεί το keep messages on server), και δεν το είχα πάρει είδηση (είχα ελάχιστα μηνύματα, αλλά μου φαινόταν πολύ κανονικό), ώσπου μου ήρθε μια ειδοποίηση από τον otenet, πως έχει κρατημένα και συμπιεσμένα μηνύματα στον mail server του που έχει ξεχειλίσει (!), και πως θα τα καταστρέψει σε 5 βδομάδες αν δεν κάνω κάτι.
Μη σου λέω τώρα τι πανικούς πέρασα ώσπου να καταλάβω, η πανάσχετη, τι ακριβώς συμβαίνει, και πώς έβγαλα τελικά άκρη. Το ουσιώδες είναι πως έβγαλα, και μόλις πριν από μία ώρα άρχισαν να κατεβαίνουν τα μέηλ που περίμεναν αδιάβαστα, μαζί μ’ ένα σωρό παλιά και διαβασμένα.
Τέλος πάντων, αυτό φταίει που σε διαβάζω με τόση καθυστέρηση.
Σ’ ευχαριστώ πολύ που μου εμπιστεύτηκες αυτές τις ιστορίες. Και μπορώ να καταλάβω πόσο πολύ σε πονάνε. Κι εγώ γίνομαι κομμάτια, ακόμα και για μικροπράγματα (όχι μόνο δικά μου, αλλά και των φίλων μου), κι όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως δεν έχω βάλει μυαλό, πως δεν έχω αποκτήσει έστω και τη στοιχειώδη ανοσία. Μάλλον χειροτερεύω με τα χρόνια αντί να βελτιώνομαι. Όμως: η δική σου Τέχνη, πουλάκι μου, είναι η πιο ευάλωτη –σ’ αυτή τη συναρπαστική αλλά καταραμένη εποχή της εικόνας, όπου όλες οι εικόνες θεωρούνται "αδέσποτες".
Ελπίζω (ειλικρινά το ελπίζω) μέσα σ’ όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν, να έχουν εξομαλυνθεί τα προβλήματα και να έχεις ησυχάσει κάπως. Και –να σου πω κάτι; Εσύ να ’σαι καλά. Όσο κι αν σε λεηλατούν (όσοι σε λεηλατούν), αυτοί θα μένουν με τα ελάχιστα λεηλατημένα, κι εσύ με την προίκα σου ατόφια. Και να θυμάσαι πως ακόμα και μια "αγγαρεία" δική σου, θα είναι δύο εκατομμύρια φορές καλύτερη από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί!
#
Σπύρο μου καλέ, τι περίεργα νέα είν' αυτά; Ποια διαφήμιση; Τι έγινε; Ή μάλλον: τι σου κάνανε; Αν/όταν θέλεις, μου λες.
Η φωτογραφία μου είναι σούπερ. Άρεσε και στους δικούς μου ανθρώπους, που τη βρήκανε προχωρημένη και αντισυμβατική. Ο καλός μου γκρίνιαξε που είχα πατικώσει τα μαλλιά μου (αλλά τον συγχωρούμε, γιατί μ' αγαπάει και με αντέχει καμιά εικοσαριά χρόνια), και μια καλή κυρία από την καινούργια μου γειτονιά με ρώτησε τι μάρκα είναι τα μποτάκια που φοράω (!).Το ωραιότερο σχόλιο το άκουσα απόψε στον τηλεφωνητή μου από φίλο ποιητή, που δεν έχει έρθει ακόμα να με δει στην Κυψέλη: "Πιο πολύ κι απ' το πεζούλι σου, μ' άρεσε το σατανικό σου βλέμμα!"
J J J
Επειδή δεν ήξερα αν έφτασε ποτέ το πρώτο μέηλ που σου είχα στείλει, είπα (γραπτώς) της Μερόπης να σου/σας διαβιβάσει φιλιά και ευχαριστίες.
Είμαι πολύ χαρούμενη που πέρασαν καλά τα αγόρια σου στον Πετροτσουλούφη. Να μου τα φιλήσεις και τα δυο. Σε φιλώ πολύ και θέλω να είσαι καλά. Είναι διαταγή‼!
#
The Dying of Today
Σπύρο μου καλέ,
Σου έστειλα πριν από λίγο μήνυμα μέσω Μερόπης –αλλά αμέσως έπειτα ξετρύπωσα αυτή τη διεύθυνση στο web, γιατί χτες δεν προφτάσαμε να ανταλλάξουμε μέηλ και τέτοια.
Έχεις από σήμερα μια ανοιχτή πρόσκληση για 2 στη Νέα Σκηνή. Όποτε αποφασίσεις να πας, παίρνεις τηλέφωνο στο ταμείο και κλείνεις τις θέσεις σας.
Φιλιά, Τζ.
#
Και τώρα, μετά το ecran demoniaque, ποιος με πιάνει! Αλλά κάποτε θα ’θελα να δω τη φωτογραφία της Γκάρμπο, για να μάθω να πατικώνω τα μαλλιά μου καλύτερα!!!
Πολλά φιλιά σε όλους σας. Κι ένα παραπάνω σ’ εσένα.
Τζ.
#
