Γιάννης Φέρτης: Αποχαιρετώντας έναν αληθινό πρίγκιπα

Γιάννης Φέρτης: Αποχαιρετώντας έναν αληθινό πρίγκιπα Facebook Twitter
Στο «Ο Ζεστός Μήνας Αύγουστος», του Σωκράτη Καψάσκη
0

Τον δρόμο αυτής της περιπετειώδους, αναπάντεχης, γεμάτης χυμούς όσο και ανηφόρες και δυσκολίες ζωής πολύ λίγοι ηθοποιοί κατάφεραν να τον διαβούν με τόση χάρη, σαν πρίγκιπες.

Με εντιμότητα, με ταπεινότητα, με αγάπη. Ο Γιάννης Φέρτης τα κατάφερε χωρίς να ιδρώσει λεπτό, με χαμόγελο, με ήθος, με μια αξιοπρέπεια αδιανόητη, μέχρι το τέλος, μακριά από τις φωνές του πλήθους. Με τη Μαρίνα.

Σκέφτομαι πως αν διάβαζε σήμερα αυτά τα σημειώματα αγάπης των φίλων του, των ομοτέχνων του, θα ένιωθε λίγο άβολα. Γιατί ήταν από την πάστα των ανθρώπων για τους οποίους το κέντρο του κόσμου δεν ήταν ο εαυτός τους, το πιο σημαντικό στη ζωή για εκείνον δεν ήταν η επιτυχία, η κολακεία τον απωθούσε. Γελούσε και τα κορόιδευε λίγο όλα αυτά σαν σκανταλιάρικο παιδί, απροσποίητα, χωρίς ναρκισσισμό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σπάνια πράγματα, όπως σπάνιος ήταν και ο ίδιος, το ταλέντο του ξεχείλιζε σαν κάτι φυσικό, η ομορφιά του, η μαγνητική του παρουσία, που ήταν παράδοξα κατευναστική, η φωνή του, η διακριτικότητά του, η εύστοχη, ακομπλεξάριστη, καθαρή άποψή του. Όμως οι ομότεχνοί του και όσοι τον γνώρισαν θρηνούν αληθινά γιατί έχασαν στο πρόσωπό του έναν καλλιτέχνη με ανυπέρβλητα σπάνιες και λεπτές ποιότητες.

Ο Φέρτης ήταν ονειροπόλος, ταξιδευτής στον παράδεισο του θεάτρου, με σεβασμό στο συνάφι του, δεινός καπνιστής παλιότερα, αμετανόητος Παναθηναϊκός, έξυπνος ποκαδόρος, ένας ωραίος τύπος με χιούμορ οξυδερκές, συνεπής, με τη στόφα του σπάνιου καλλιτέχνη.

Ο Γιάννης Φέρτης πέθανε στα 86 του χρόνια, αιωνίως νέος στη σκέψη μας, και μέσα σε αυτήν τη βαθιά χαρακιά που αφήνει με τη ζωή και την τέχνη του δεν υπάρχει κανένας που δίπλα έστω και σε μία φράση για εκείνον θα βάλει ένα «αλλά…». Γιατί αυτό το ταλαντούχο πλάσμα δεν σκέφτηκε ποτέ τον εαυτό του σαν μεγάλο ηθοποιό, δεν εξαργύρωσε τη φήμη του σκορπίζοντας τον εαυτό του, δεν έκανε τίποτα για να τραβήξει τα φώτα, δεν υποκρίθηκε ποτέ κάτι που δεν ήταν. Ένας βαθιά ευγενής άνθρωπος έφυγε από κοντά μας, αστείος, υπονομευτής του κοινότοπου, με ανοιχτό μυαλό και καρδιά που δεν χωρούσε καμιά μικρότητα, ανταγωνισμό, ζήλεια, κακία. 

Οι άνθρωποι γύρω του τον αγαπούσαν ανενδοίαστα και είναι μια σπάνια περίπτωση: σε αυτή την τόσο άκαρδη δουλειά ο Γιάννης Φέρτης είχε ανθρώπους που τον αγαπούσαν βαθιά, φίλους καρδιακούς που δεν ήθελε ποτέ να στενοχωρεί. Αυτόν τον πολύ σοφό ηθοποιό που κουβαλούσε τον μόχθο της δουλειάς σαν πούπουλο, που έβλεπε και οσμιζόταν όλα όσα συνέβαιναν γύρω του, δεν θα τον άκουγες να κρίνει ποτέ αυστηρά, διδακτικά, δεικτικά. Ο Φέρτης ήταν ο αγαπημένος όλων για πολλές γενιές, ένας ήρεμος άνθρωπος που βαριόταν τα πολλά-πολλά και τα κοσμικά και η ψυχή του πετούσε και αγαλλίαζε πάνω από το χωριό του πατέρα του, τη Δάφνη, με τα κρυφά της μονοπάτια στα Βαρδούσια. Αν και γεννημένος στις παρυφές του Λυκαβηττού, εκεί ήθελε να γυρίζει κάθε φορά, μακριά από το πλήθος, στο καταφύγιο που έφτιαξε και το χωριό που φρόντισε. 

Γιάννης Φέρτης Facebook Twitter
Ο Γιάννης Φέρτης με την Ξένια Καλογεροπούλου στην ταινία «Εγκατάλειψη».

Ο Γιάννης Φέρτης ήταν από αυτά τα εξαιρετικά ταλέντα που λάμπουν από την πρώτη μέρα της ύπαρξής τους στο θέατρο. Όταν το «Κοτοπούλη» το είχε ο Ντίνος Ηλιόπουλος και έπαιζε με την Άννα Συνοδινού, και ο Φέρτης ήταν 14 ετών, ο αδελφός του τον πήγε στο θέατρο και του άνοιξε έναν μαγικό κόσμο. Καμιά αντίσταση δεν ήταν ικανή να φρενάρει τον ασίγαστο πόθο του να γίνει ηθοποιός. Ούτε η μάνα του τα κατάφερε, που ήθελε το παιδί της να σπουδάσει, να μη μείνει στο χασάπικο του πατέρα του, στη Βαρβάκειο. Ο ίδιος ήταν κακός μαθητής του νυχτερινού, αλλά υπήρχε κάτι πολύ επίμονο μέσα στον Φέρτη και όσοι τον γνώριζαν ήξεραν ότι δύσκολα αλλάζει γνώμη. Είχε πάρει τις αποφάσεις του, θα γινόταν ηθοποιός. Η ζωή του ωστόσο δεν ήταν το θέατρο, αλλά μέσα στο θέατρο. Ήθελε να παίζει, εκεί μπορούσε να εκφραστεί ο πλούσιος κόσμος ενός ανθρώπου που παρασύρθηκε από τα κύματα των μεγάλων κειμένων όταν ήταν έφηβος. Αυτό τον οδήγησε στο Υπόγειο του Τέχνης για να σπουδάσει και έτσι άρχισε μια πορεία έξι και πλέον δεκαετιών, από το 1959 που αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης, ζεν πρεμιέ από τη χρονιά της αποφοίτησής του, να παίζει με βαμμένα ξανθά μαλλιά τον Τσανς στο «Γλυκό Πουλί της Νιότης», στο Υπόγειο, με τη Μελίνα Μερκούρη, σε μια ιστορική παράσταση. 

Ο ίδιος δεν ένιωσε ποτέ ζεν πρεμιέ, του αρκούσε να παίζει και να ζει ωραία στο θέατρο, και να τον ρωτούσες δεν θα σου έλεγε ποτέ ότι λαχταράει να παίξει αυτόν ή τον άλλο ρόλο, πάντα πίστευε ότι έκανε τη «δουλειά του», όσο καλύτερα μπορούσε. Δεν μετάνιωσε ούτε για τις επιτυχίες ούτε για τις αποτυχίες που του έφερε η δουλειά του, λίγοι ηθοποιοί είναι τόσο συνειδητοποιημένοι όσο ήταν εκείνος. Ο Φέρτης, που ήταν μέρος όλων των θεατρικών ζυμώσεων ιστορικών δεκαετιών και συνεργάστηκε με θρύλους, δεν είχε καμιά ψευτομετριοφροσύνη, καμιά νοσταλγία. 

Μέχρι το τέλος το θέατρο ήταν για κείνον ένα ζείδωρο παιχνίδι, πάντα έβρισκε ότι γύρω του υπάρχει κάτι καλύτερο, ότι αυτός θα μπορούσε καλύτερα, ότι οι νεότεροι έχουν ταλέντο και ψάχνουν αυτό που έψαχνε και ο ίδιος. Στο Τέχνης έπαιξε στους «Όρνιθες» –εκεί γνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι και έγιναν αγαπημένοι φίλοι–, στη συνέχεια στα έργα «Ευρυδίκη», «Επικίνδυνη Στροφή», «Άσκηση πέντε δακτύλων», μέχρι που το 1975 μαζί με έναν άλλο απόφοιτο του Θέατρου Τέχνης, τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά, ίδρυσαν το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο και στη συνέχεια με την Ξένια Καλογεροπούλου, με την οποία είχαν παντρευτεί από το 1964, έκαναν το δικό τους θιασαρχικό σχήμα που συνεχίστηκε και μετά τον χωρισμό τους με παραστάσεις όπως «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες», «Καημένε μου Μάρικ», «Γλάρος», «Ο σοβαρός κύριος Ερνέστος», «Η ηδονή της τιμιότητας», «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» κ.ά., μέχρι που οι δρόμοι τους χώρισαν οριστικά. Στη ζωή του είχε μπει η Τάνια Τσανακλίδου, που παρέμεινε φίλη του μέχρι το τέλος. Και με την Ξένια Καλογεροπούλου δούλεψαν ξανά στη «Λοκαντιέρα» στο θέατρο Πόρτα και τους ένωνε πάντα η οικειότητα και η αγάπη.

Γιάννης Φέρτης Facebook Twitter
Ο Γιάννης Φέρτης με την τελευταία του σύζυγο, Μαρίνα Ψάλτη.

Η «βουτιά» του Γιάννη Φέρτη στο εμπορικό θέατρο τού έφερε μεγάλες επιτυχίες και αξιομνημόνευτους ρόλους και σημαντικές συνεργασίες με ηθοποιούς, με τη Μελίνα Μερκούρη, με την οποία επανέλαβαν το 1980 στο θέατρο Αθηνά το «Γλυκό πουλί της νιότης», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, με τη Μιμή Ντενίση που υπήρξε η δεύτερη σύζυγός του και συμπρωταγωνίστριά του, με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο, με τον Μάνο Κατράκη, με τους σκηνοθέτες Ζιλ Ντασέν, Σταμάτη Φασουλή, Γιούρι Λιουμπίμοφ, Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, Αντώνη Αντύπα, Στάθη Λιβαθινό, ανάμεσα σε άλλους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 συνεργάστηκε με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και ερμήνευσε τον Βόυτσεκ, τον Άμλετ και δέκα χρόνια αργότερα τον Φάουστ. Επέστρεψε και στο Θέατρο Τέχνης το 2003 με μια μεγάλη επιτυχία, την «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ, που παίχτηκε για δυο σεζόν. 

Το 2019, μετά από περισσότερους από 60 ρόλους που υποδύθηκε, πρωταγωνίστησε στο «Ένας αληθινός καουμπόι», κάνοντας την τελευταία του υπόκλιση στη σκηνή. Από το 1973, έπαιξε στην Επίδαυρο, με το ΚΘΒΕ (Διόνυσος στις «Βάκχες»), το Αμφιθέατρο (Ορέστη στην «Ορέστεια» και έναν χρόνο αργότερα Ορέστη στην «Ηλέκτρα»). Υποδύθηκε ξανά τον Διόνυσο το 1993 και το 1997 τον Αγγελιοφόρο στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Θεάτρου Τέχνης, τον Παιδαγωγό στην «Ηλέκτρα» του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Πίτερ Στάιν το 2007, το 2014 τον Δαρείο στους «Πέρσες» του ΚΘΒΕ. Το 2017 υποδύθηκε τον Φέρη στην τραγωδία «Άλκηστις» του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Το 2019 είχε τον ρόλο του αφηγητή στο «Δάφνις και Χλόη» στη Μικρή Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μπογδάνου.

Γιάννης Φέρτης Facebook Twitter
Η τελευταία εμφάνιση του Γιάννη Φέρτη στην Επίδαυρο ήταν το 2019 στον ρόλο του αφηγητή στο «Δάφνις και Χλόη», στη Μικρή Επίδαυρο.

Στον κινηματογράφο έκανε περισσότερες από 30 ταινίες, αλλά ποτέ δεν μιλούσε πολύ γι' αυτές. Τις έκανε για να κερδίσει χρήματα, όπως έκανε και τηλεόραση για τον ίδιο λόγο, για να τα ρίξει στις θεατρικές του περιπέτειες, για να χτίσει το σπίτι του στο χωριό, αλλά όσο και αν τις υποτιμούσε, πολλοί θυμούνται αυτό τον ντελικάτο ηθοποιό, που «η παρουσία του σε οποιαδήποτε ταινία –και οι περισσότερες που έπαιξε βλεπόντουσαν έτσι κι αλλιώς– προσέθετε αυτομάτως μια γοητεία και μια εγκυρότητα που σε κρατούσαν μαγνητισμένο στα επί της μικρής, ασπρόμαυρης οθόνης τεκταινόμενα. Ήταν το λεπτό παρουσιαστικό, η βαθιά, εκφραστική φωνή, το κλονισμένο χαμόγελο, η συστολή, η διακριτικότητα, ο συνδυασμός της θρυμματισμένης ευαισθησίας και των ευγενών προθέσεων – όλα αυτά και άλλα πιο ασαφή και "μαγικά" στοιχεία που συνιστούσαν μια ακαταμάχητη ερμηνευτική εξίσωση…», γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης. Τελευταίος ρόλος του στον ελληνικό κινηματογράφο ήταν το 2008 στη διασκευή του έργου τού Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Σκλάβοι στα δεσμά τους» από τον Τώνη Λυκουρέση.

Η φωνή του, βελούδινη και εκφραστική, έμεινε στο τραγούδι «Σαν με κοιτάς», του 1971 μαζί με την Αφροδίτη Μάνου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως ηχητική επένδυση για την ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι», και έντυσε για δεκαετίες διαφημίσεις για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Ήταν «η φωνή» της ελληνικής διαφήμισης, που συνδέθηκε με μια ολόκληρη εποχή, ήταν πρότυπο, αναγνωρίσιμη αυτομάτως και αυτά τα σπικάζ που καθόλου δεν ήθελε να κάνει στην αρχή και τα έκανε μόνο για να του εξασφαλίσουν την οικονομική του ανεξαρτησία, που δεν θα μπορούσε να έχει μόνο με το θέατρο, συνδέθηκαν με την καθημερινότητα όλων μας. 

Σαν με κοιτάς - Γιάννης Φέρτης, Αφροδίτη Μάνου

Ο Γιάννης Φέρτης αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ και το 2001 ένωσε τη ζωή του με την ηθοποιό Μαρίνα Ψάλτη. Η κοινή τους περιπέτεια κράτησε ένα τέταρτο του αιώνα. Ο Φέρτης ήταν ονειροπόλος, ταξιδευτής στον παράδεισο του θεάτρου, με σεβασμό στο συνάφι του, δεινός καπνιστής παλιότερα, αμετανόητος Παναθηναϊκός, έξυπνος ποκαδόρος, ένας ωραίος τύπος με χιούμορ οξυδερκές, συνεπής, με τη στόφα του σπάνιου καλλιτέχνη. Χορτάτος άνθρωπος, με απλότητα και δοτικότητα, βοήθησε πολύ τους φίλους του, νοιάστηκε για όσους αγαπούσε, κοίταξε στοργικά τους νεότερους συναδέλφους του και ένιωσε την αγάπη των φίλων του και των γύρω του και τον ανυπόκριτο θαυμασμό του κοινού που δεν ζητούσε τίποτα παρά να τον βλέπει στη σκηνή. Για όσους τον γνώρισαν το ανεπιτήδευτο λαμπρό και παρηγορητικό φως του δεν θα σβήσει ποτέ, είναι ένα πέρασμα απλώς στην άλλη πλευρά.

Η κηδεία του Γιάννη Φέρτη θα γίνει την Τρίτη 16/4 στις 12:00 το μεσημέρι από το Α' Κοιμητήριο Αθηνών. Αντί στεφάνων, η οικογένειά του προτείνει να ενισχυθεί το έργο του ταμείου αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ