Χορός, θέατρο ή τσίρκο; Η Χριστίνα Σουγιουλτζή μιλά για τη νέα παράσταση της ομάδας «κι όμΩς κινείται»

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή.
0

Με μια παρωδία για τη φώτιση με τίτλο «Titin - Η ανταρσία των αγγέλων» και αφορμή το μυθιστόρημα του Anatole France, η ομάδα ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» παρουσιάζει έως τις 27 Μαρτίου την καινούργια δουλειά της στο θέατρο Ροές.

Είναι άλλη μια ενιαία και ολοκληρωμένη παράσταση καλλιτεχνών με διαφορετική κινησιολογική πληροφορία, όπου συναντιούνται ο χορός με το τσίρκο και την performance, σε ένα θέαμα πρωτότυπο και μοναδικό από μια ομάδα με πολύχρονη παρουσία.

Συμπράξεις-συνεργασίες με άλλες καλλιτεχνικές ομάδες, μέθοδοι παρουσίασης σε θεατρικούς και μη χώρους,  επαφή με ανθρώπους οι οποίοι δεν σχετίζονται με τις παραδοσιακές θεατρικές σκηνές και μια σκηνή που μεταμορφώνεται σε αίθουσα σύγχρονου ή παραδοσιακού χορού, ακροβατικών, μπερντέ για καραγκιόζη, χώρο συναυλιών ή προβολών, ανάλογα με την περίσταση. Η ομάδα «Και όμΩς κινείται» και η ιστορία της ζωντανεύουν μέσα από την κουβέντα με την ιδρύτριά της Χριστίνα Σουγιουλτζή.

— Χριστίνα, πότε ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι και τι θέλατε να παρουσιάσετε στην αρχή;

Η ομάδα συστάθηκε το 2003. Βρισκόμασταν στον Κρατήρα, ένα πρώην συνεργείο αυτοκινήτων, στον Κεραμεικό, ακόμα σκοτεινό, όπου είχαν στεγαστεί καλλιτέχνες, εν συνεργεία, πίσω σε μια εποχή που η έννοια της παρέας είχε ακόμα ισχύ, η κάθε παράσταση είχε ισχύ, έπαιρνε τον χώρο της, τον χρόνο της, σ' ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης και ονείρων για το χειροποίητο, σ' έναν κόσμο όπου βάραινε η αξίωση να γίνει κάτι αληθινό, ή τουλάχιστον έτσι νιώθαμε, οπότε αυτό μετράει.

Υπό τις φτερούγες της Sinequanon, μιας ομάδας που άλλαξε την υφή του χορού, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, βρήκαμε τον χώρο και τη δύναμη να φτιάξουμε την πρώτη παράσταση, εκεί μέσα στον Κρατήρα, με φίλους για θεατές, με φίλους για συνεργάτες και με πολλή όρεξη για παιγνίδι. 

Υπό τις φτερούγες της Sinequanon, μιας ομάδας που άλλαξε την υφή του χορού, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, βρήκαμε τον χώρο και τη δύναμη να φτιάξουμε την πρώτη παράσταση, εκεί μέσα στον Κρατήρα, με φίλους για θεατές, με φίλους για συνεργάτες και με πολλή όρεξη για παιγνίδι. Σχεδόν ασυνείδητοι σε σχέση με το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, με μάτια μόνο μέσα στον Κρατήρα, ψάχναμε το όνομα της ομάδας, μιας ομάδας που είχε προκύψει από τη συνάντηση με τον Camilo Bentancor, άρτι αφιχθέντα από την Αργεντινή, καλλιτέχνη του τσίρκου. Δύο μύθοι μαζί δηλαδή: τσίρκο, η τέχνη της ελευθερίας, και Αργεντινή, ο τόπος της επανάστασης.

Χορευτές και ακροβάτες αυτό θεωρούσαμε ότι ήταν η ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω ότι πέρα απ' αυτό ήταν παρέα, ήμασταν στην ίδια μεριά της ηθικής, της αισθητικής. Καλλιτεχνικά είμασταν στο νηπιαγωγείο. Όρεξη και αφιέρωση μόνο, και σιγά σιγά και άνθρωποι που πλησίαζαν να δουν, να είναι μαζί. Βασίλης Καψούρος, Ερμής Μαλκότσης, Δημήτρης Αποστολάκης.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
«Κι όμΩς κινείται» ήταν, τελικά, το όνομα που διαλέξαμε, με προφανή τη διάθεση ειρωνίας, για μας τους ίδιους, αλλά και με μια μικρή δόση μεγαλομανίας. Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πώς διαλέξατε το όνομά σας;

«Κι όμΩς κινείται» ήταν, τελικά, το όνομα που διαλέξαμε, με προφανή τη διάθεση ειρωνίας, για μας τους ίδιους, αλλά και με μια μικρή δόση μεγαλομανίας. Κι όμΩς κινείται: για την τεράστια δήλωση του Γαλιλαίου, που παραβλέποντας κάθε τι δεδομένο, επέμεινε σε μια εξωφρενική εκδοχή της πραγματικότητας που αποδείχτηκε αληθής. Αυτό, το μεγαλειώδες θαυμαστό ανθρώπινο πείσμα. Εννοείται δεν περιμέναμε κάτι. Δεν είχαμε στ’ αλήθεια σχέδια για το μέλλον, παρά μόνο για το άμεσο, τι θα γίνει τους επόμενους μήνες, ούτε πιστεύαμε ότι κάνουμε κάποιο μορφολογικό συγκερασμό χορού και τσίρκο. Γοητευμένοι από τη θέση και την τέχνη του Άλλου, προσπαθούσαμε να μάθουμε το πεδίο, να ανακαλύψουμε το καινούριο σύμπαν. Ακόμα και σήμερα, η κάθε παράσταση είναι μια διαδικασία μάθησης και ανακάλυψης, σχέσεων, άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι. Πολλές κι οι αποτυχίες, εξίσου γιορτινές, εξίσου σημαντικές και αποδεκτές από τους γύρω μας. Πήραμε τεράστια ευγένεια και αγάπη από τους γύρω από εμάς, όσο ανεπαρκείς κι αν έχουμε υπάρξει.

— Τι έχετε πετύχει μέχρι σήμερα;

Για εμάς, το «πετυχημένα» σημαίνει αυτό που έχει συμβεί τόσο στην πορεία της παράστασης, αν αγαπήθηκε, δηλαδή, από εμάς και από τους έξω από εμάς, αν παίχτηκε αρκετά, ώστε να πάρει μορφή και υπόσταση και να πάρει τον χώρο της στη μνήμη, στην αίσθηση, στο παζλ  των συμβάντων. Είναι εφήμερο αυτό που κάνουμε και μάλλον αστεία ελαφρύ, αλλά ακόμα κι έτσι μπορεί να αφήσει ένα άρωμα στην πραγματικότητα. Μια αισθητική θέση είναι πολύ πολιτικό πράγμα, η ταυτότητα των προσώπων  οι σχέσεις και οι τρόποι τους, κάτι πάντα προτείνουμε ή αποτυπώνουμε.. δεν το λέω με έπαρση, αλλιώς γιατί κατασκευάζουμε σύμπαντα παραστάσεων; Γιατί ανεβαίνουμε στη σκηνή; Γιατί διεκδικούμε τον χρόνο των ανθρώπων; Πάντα θεωρούσα ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Θα έρθουν στο ραντεβού της παράστασης; Θα έρθουν στο θέατρο; Θα γίνει κάτι; Έχουμε κάτι να πούμε; Συμβαίνει κάτι μ’ αυτή την παράσταση; Γιατί την κάνουμε; Για να τους δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε, γιατί;  Αυτό το γιατί.

Και πάντα έρχονται όσοι πρέπει να έρθουν. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό πόσο μεγάλη είναι από εμάς η ανάγκη της συνύπαρξης και όχι της επίδειξης, ούτε της σωματικής ούτε και της καλλιτεχνικής.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται
Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πώς διαλέγετε τη θεματολογία σας;

Η θεματολογία των παραστάσεων προκύπτει κάπως μαγικά. Δεν υπερβάλλω. Τη φέρνουν οι άνθρωποι της ομάδας με τις εμμονές και την επιμονή τους σε διάφορα θέματα-έργα. Όταν αυτά φτάνουν να αφορούν την ομάδα, αρχίζει η διαδικασία:  το καθαρτήριο του Δάντη, μια διάλεξη φυσικής, ο Ερωτόκριτος, η έκρηξη ενός αστεριού, μια αλληγορία για τις στιγμές της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής, «Μετρ και Μαργαρίτα», διάφορα. Το ένα φέρνει το άλλο, η προηγούμενη παράσταση γεννάει την επόμενη.

— Η νέα δουλειά σας που πήρε σειρά να παρουσιαστεί είναι «Η ανταρσία των αγγέλων».

Ναι, είναι μια μυθοπλασία που συζητιόταν καιρό, το βιβλίο αυτό έχει τη γεύση του τσίρκο. Φύλακες Άγγελοι Αντάρτες. Πίστη και φώτιση. Σαν το σύμπαν να φυλάει για τον καθένα μας μικρά αστέρια, αγγέλους, ήσυχους, προσεχτικούς: μια ριπή του αέρα στο πρόσωπο, τον ήχο του νερού, έστω κι αν είναι του υπονόμου και μοιάζει του κήπου της Εδέμ, τη σκιά στη γη ενός πουλιού που πετάει μακριά ελεύθερο και αδιάφορο, ένα βλέμμα ίσως και αγνώστου ανθρώπου, μια χειρονομία έστω και αγνώστου ανθρώπου, διάφορα σημάδια, άγγελοι, σπάνιας καθαρής ομορφιάς, ανοίγουν ξαφνικά τις κουρτίνες και μπαίνει το φως του απόκοσμου αλλά και του οικείου και ξάφνου αγαπάς.

Η «Ανταρσία των αγγέλων» είναι ένα μυθιστόρημα του Ανατόλ Φρανς όπου το υπερφυσικό μπλέκεται με την πραγματικότητα στην αφήγηση, σαν αυτά τα δύο να συνυπάρχουν, φυσικά και αβίαστα, σαν όντως οι άγγελοι να περπατούν ανάμεσά μας και ν’ αγοράζουν τσιγάρα από το περίπτερο. Σε αυτό μοιάζει πολύ με το «Ο μετρ και Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκοφ, την προηγούμενη παράσταση της ομάδας. Στο μυαλό μας, αυτές οι δύο είναι ζευγάρι, συγγενείς.

— Μιλήστε μου για το πώς οριοθετείτε το σύμπαν ενός θέματος.

Όσο οριοθετείται το σύμπαν του θέματος, είτε αυτό είναι ένα μυθιστόρημα είτε μια πολύ αφηρημένη έννοια όπως ο χρόνος, φτιάχνεται κάπως μια μακέτα του σκηνικού χώρου. Είναι πολύ σημαντική αυτή η στιγμή. Ο χώρος, η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου.

Πάντα έχουμε κάποια κατασκευή, που λειτουργεί και ως απεικόνιση. 

Η χρήση και η λειτουργία της είναι για μας εργαλείο ακροβατικών/ σωματικών πράξεων αλλά και τρόπος αφήγησης.

Παράλληλα ορίζεται η μουσική, ο ήχος, το τοπίο του ήχου, που επίσης αφηγείται.

Δεν είναι απλά ένα συγκινησιακό πλαίσιο για να υπάρξει ο χορός. Είναι όμως και αυτό. Αλλά περιέχει συνήθως και αφηγηματικά στοιχεία, όπως αποσπάσματα λόγου, τραγούδια, ήχους. Με τις σιωπές είμαστε δύσκολοι. 

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Χορευτές και ακροβάτες, αυτό θεωρούσαμε ότι ήταν η ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω ότι πέρα απ' αυτό ήταν παρέα, ήμασταν στην ίδια μεριά της ηθικής, της αισθητικής. Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Όταν φτιάχνετε ένα έργο, τι έχετε κατά νου ότι φτιάχνετε, θέατρο, χορό, ένα μεικτό θέαμα;

Στο μυαλό μας δεν κάνουμε χορό, δεν κάνουμε θέατρο ή τσίρκο, ή θέαμα, ή σκηνική σύνθεση. Είμαστε εμείς, σε διάλογο με μια θεματική, μια θεματική που τη φέρνει το παρόν και τη διαχειριζόμαστε με τους τρόπους και τις φόρμες που αναπτύσσουμε στο παρόν. Ακούγεται ίσως πολύ αόριστο και γενικό, προσπαθώ να περιγράψω την αλήθεια. Αλλιώς χόρευα πέρσι, αλλιώς μιλούσε ο άλλος, αλλιώς τραγουδούσε, αλλιώς φερόταν, αλλιώς αντιδρούσε, ήταν κάπως αλλιώς. Και αυτό είναι και το μεγαλείο, θεωρώ, σε μια ομάδα, να αφήνεις τον άλλο να αλλάξει, να μην πρέπει να σου αποδεικνύει μια ζωή ότι είναι εκείνος που γνώρισες κάποτε. Να μην εγκλωβιζόμαστε σε ρόλους πάντα ίδιους, ώστε να υπάρχει η εμπιστοσύνη του «γνωρίζω».

— Μπορείτε να μου περιγράψετε ποιοι είσαστε και πώς φτάνει κάποιος νέος στην ομάδα σας;

Το ποιοι θα είμαστε, σε ό,τι μας αφορά, δεν είναι ερώτηση, αφού είμαστε πάντα οι ίδιοι. Είναι μεγάλο βήμα, χρονοβόρο, να έρθει κάποιος. Πρέπει να μάθει, εκτός από τον κινησιολογικό κώδικα, τον κώδικα συνεννόησης και τη γραμμή της αισθητικής, δύσκολα πράγματα, που τα μαθαίνεις με τη μυρωδιά και όχι με τις λέξεις. Και είναι μεγάλος γκρεμός, επίπονος, να φύγει κάποιος, σαν να κόβεται μέλος του σώματος, κόβεται μέρος της γλώσσας (της ομάδας εννοώ) και φυσικά ουδείς αντικαταστάσιμος. Η ομάδα είναι μια σύνθεση προσώπων. Χορευτές, ακροβάτες, ηθοποιοί μουσικοί, φωτιστές, τεχνικοί, μαθητές, φίλοι, πρόσωπα εμπλεκόμενα απόλυτα, πολύ ή και λιγάκι. Ο βαθμός δέσμευσης του καθένα δεν είναι ίδιος, προφανώς, αλλά αυτό δεν έχει και σημασία.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πείτε μου κάτι που με απασχολεί κάθε φορά που βλέπω μια δουλειά σας: Πώς σκέφτεστε να εξασφαλίσετε μια συνέχεια; Το είδος του θεάματος που παρουσιάζετε έχει διαρκώς αντίπαλο τον χρόνο.

Είναι μεγάλη ερώτηση για την τέχνη μας, το από δω και μπρος. Τι γίνεται τώρα; Εγώ είμαι ήδη στα 43 μου χρόνια και οι συνοδοιπόροι μου κοντά μου ηλικιακά.  Ήρθε λοιπόν η ώρα να θρηνήσουμε τον χαμό της νεότητας και της ομορφιάς; Τι είναι ο χορός, αν όχι η γιορτή της νεότητας; Τι θα γίνει με το σώμα; Και τις επιτελέσεις; Πρέπει να γίνουμε κάτι άλλο; Είναι ντροπή να μιλάμε γι αυτό; Μέσα σ' αυτό το πλαστικό, αγοραίο σύμπαν της χυδαίας ταχύτητας και ελαφρότητας, θα τα καταφέρνουμε; Μπορούμε ακόμα να φτιάχνουμε και να χαλάμε; Να μη μας νοιάζει; Ποιοι θα συντροφεύουν και ποιους θα συντροφεύουμε; Μπορούμε να εμπνεύσουμε ανθρώπους; Να συνυπάρξουμε με τους επόμενους; Έχει τελικά κανένα νόημα όλο αυτό; Βγάζει κάπου αυτός ο δρόμος; Είμαστε ακόμα σ' αυτόν; Με την ίδια όρεξη για παιγνίδι; Αναρωτιέμαι συχνά για αυτά όλα και σκέφτομαι ότι έχουμε την αντοχή, τη δύναμη, την πίστη. Τελικά, ένα γνωρίζουμε, ότι δε γνωρίζουμε τίποτα, παρά μόνο ότι έχουμε ακόμα όρεξη και αφοσίωση.  

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

Πληροφορίες:

Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16
«Titin - Η ανταρσία των αγγέλων»
Χορογραφία - Δημιουργία: κι όμΩς κινείται
Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα
Σχεδιασμός & κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Μάνεσης
Κοστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου

Ερμηνεύουν: Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Αλέξανδρος Νούσκας-Βαρελάς, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Λία Χαμηλοθώρη, Πάνος Σολδάτος.
Μουσικός επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τρίσα Μπράουν: «Πήρε την καθημερινή κίνηση της πεζής ζωής μας και μας την επέστρεψε καινούργια»

Σαν Σήμερα / Τρίσα Μπράουν: «Πήρε την καθημερινή κίνηση της πεζής ζωής μας και μας την επέστρεψε καινούργια»

Μικρό αφιέρωμα στην Aμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφο που πέθανε σαν σήμερα στα 80 της και άνοιξε νέους δρόμους, αμφισβητώντας τα σύνορα ανάμεσα στις τέχνες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ