«Στρακαστρούκες»: Μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, η παράσταση του Δημήτρη Σαμόλη είναι τρομερά επίκαιρη

I WAS THERE : ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ  Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Σαμόλης, ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος ηθοποιός και τραγουδιστής, επέλεξε να μιλήσει με ειλικρίνεια και τόλμη για κάποια πράγματα που προφανώς τον αφορούν.
0

Οι «Στρακαστρούκες» του Δημήτρη Σαμόλη είναι ακόμα μια «κρυμμένη» παράσταση που σφύζει από κόσμο, ένα διαμαντάκι που προέκυψε εκεί που δεν το περιμέναμε, σε έναν μικρό χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Συχνά όταν ένας/μία ηθοποιός αποφασίζει να γράψει θεατρικό έργο είναι γιατί τον/την απασχολούν βαθιά κάποια θέματα, ενίοτε γεγονότα που τον/τη στοιχειώνουν. Και εν τέλει η συγγραφή αποδεικνύεται ένας τρόπος να ξεμπερδεύει με τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ζωής του/της. Ο Δημήτρης Σαμόλης, ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος ηθοποιός και τραγουδιστής, επέλεξε να μιλήσει με ειλικρίνεια και τόλμη για κάποια πράγματα που προφανώς τον αφορούν. Πράγματα που συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν και απ’ ό,τι φαίνεται εξακολουθούν να συμβαίνουν.

Ο έφηβος Κωνσταντής, ο βενιαμίν μιας οικογένειας που αποτελείται από τις τέσσερις μεγαλύτερες αδελφές του, που τον αγαπούν και τον προστατεύουν, από τη μητέρα του, για την οποία δεν μαθαίνουμε πολλά, και από έναν πατέρα στα όρια του κακοποιητή, έναν macho «Κρητίκαρο» που έχει πάψει να περιμένει από εκείνον όλα όσα συνήθως κάνουν περήφανους πατεράδες σαν αυτόν. Ο Κωνσταντής όμως κακοποιείται καθημερινά και από τους νταήδες του σχολείου του, που του έχουν βγάλει το παρατσούκλι «Μπέντζι», το οποίο ενίοτε μετατρέπεται και στο πιο θηλυκό «Μπεντζίνα», και του απευθύνουν σεξουαλικά, άκρως προσβλητικά πειράγματα, που για κάποιο λόγο οι Έλληνες πάντα θεωρούσαν ότι έχουν το δικαίωμα να ξεστομίζουν. Η καθημερινότητά του είναι βασανιστική, οι συμμαθητές του τού κάνουν τη ζωή μαρτύριο, πάντα με την ανοχή των καθηγητών. Κοντολογίς, όλα όσα περνάνε κάποια αγόρια στα σχολεία όταν ορισμένα χαρακτηριστικά τους προδίδουν, ή όταν αυθαίρετα τους αποδίδονται, ερωτικές προτιμήσεις διαφορετικές από των περισσότερων. 

Ο Δημήτρης Σαμόλης επιδεικνύει μεγάλη άνεση στη συγγραφή θεατρικού έργου κι ας είναι η πρώτη του απόπειρα. Γράφει για σπαραχτικά γεγονότα και αδιέξοδα συναισθήματα, ενώ διαθέτει αρκετή δόση χιούμορ. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις παρασύρεται και κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει αστεία του συρμού, που στην πραγματικότητα δεν τα έχει ανάγκη.

Ο Κωνσταντής «αποδρά» από την κόλαση που βιώνει είτε χάρη στην πλούσια φαντασία του, καθώς ονειρεύεται ένα μέλλον σπουδαίο και λαμπερό, είτε μέσα από τη μουσική, μαζί με τον κολλητό του, τον Ασκομπαντούρα, έναν άλλο αποσυνάγωγο, για διαφορετικούς από εκείνον λόγους. Ωστόσο κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να «ανδρωθεί». Μια από τις πρακτικές που ακολουθεί είναι να συμμετέχει στην προετοιμασία του ρουκετοπόλεμου της Ανάστασης ώστε να ανέβει στα μάτια των συμμαθητών του, μπας και λίγο ξεφύγει από το bullying, τα χυδαία λόγια και την καζούρα. Φτάνει στο σημείο να σχεδιάζει σχέση με μια συμμαθήτριά του, τη Σωτηρούλα, ώστε να έχει κι αυτός το κορίτσι του. Η ατσαλοσύνη του όμως φέρνει εντελώς άλλα αποτελέσματα, καθώς λίγο πριν την Ανάσταση, τη βραδιά που ετοιμάζεται να της δώσει το πρώτο φιλί, αντί να της προσφέρει καραμελίτσες που έχει στην τσέπη του, κατά λάθος της δίνει μια χούφτα στρακαστρούκες από τη λάθος τσέπη. Η Σωτηρούλα χάνει το δόντι της κι εκείνος την ευκαιρία να αναβαθμιστεί στα μάτια των άλλων αγοριών. Με αυτό το πανέξυπνο εύρημα ξεκινάει ουσιαστικά ο μονόλογος του Κωνσταντή, που ξεδιπλώνει μια ζωή ενοχών, φόβου, τρόμου και βαθιάς απαξίωσης από τον πατέρα του, έναν άνθρωπο που φέρει το δικό του «τραύμα», καθώς τον είχε κάποτε ταπεινώσει μπροστά σε όλο το χωριό ο δικός του πατέρας, με αποτέλεσμα να είναι σκληρός και μονίμως προσβλητικός απέναντι στον γιο του. 

I WAS THERE :  ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ  Facebook Twitter
Είναι λαμπερός στη μικρή σκηνή του Μικρού Γκλόρια, κι ας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές.

Ο Δημήτρης Σαμόλης ξεπροβάλλει από ένα όρθιο κιβώτιο (σκηνογραφία Λουκάς Μπάκας), σαν ο Κωνσταντής να αναδύεται μέσα από τον μικρόκοσμό του, και με μοναδικό κωμικό μπρίο, χρησιμοποιώντας κρητική προφορά, αφηγείται τον κακό χαμό που ακολούθησε το χάσιμο του δοντιού της Σωτηρούλας. Έτσι, από την πρώτη κιόλας σκηνή κατακτάει το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο στο υπόλοιπο της παράστασης κυριολεκτικά κρέμεται από τα χείλη του. Η ιστορία που ακολουθεί είναι η αφήγηση ενός πονεμένου παιδιού που αυτοσαρκάζεται για να εξιλεωθεί απέναντι σε έναν πατέρα και μια κοινωνία, ακόμα και απέναντι στον εαυτό του, επειδή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν. 

Δεν ξέρω σε ποιον βαθμό ο ηθοποιός και συγγραφέας του κειμένου έχει εντάξει αληθινά στοιχεία, αν δηλαδή πρόκειται για αυτοβιογραφικό έργο. Από την Κρήτη πάντως ήταν και εκείνο το αγόρι του οποίου ο θάνατος μας συγκλόνισε όλους, του Βαγγέλη Γιακουμάκη, θύμα του εκφοβισμού και της βαναυσότητας της κρητικής «λεβεντιάς», στοιχεία της ιστορίας του οποίου δανείστηκε ο Σαμόλης και ενέταξε στο έργο. Πριν δύο χρόνια ο Γιάννης Σκουρλέτης της bijoux de kant επέλεξε να τοποθετήσει σκηνοθετικά στην Κρήτη το έργο «Η αλήθεια είναι» του Δημήτρη Δημητριάδη, το οποίο επίσης αφηγείται την τραγική ιστορία ενός queer αγοριού με άγρια κατάληξη. Να είναι η μεγαλόνησος το τελευταίο κάστρο της πιο ακραίας και χυδαίας πατριαρχίας και της ελληνικής ματσίλας; Πιθανόν. Πάντως στις «Στρακαστρούκες» ξεδιπλώνονται αρκετά χαρακτηριστικά της κρητικής κουλτούρας, καθώς ο ήρωας μοιάζει να αγαπάει τον τόπο και να μην τον απορρίπτει. Θέλει όμως να φύγει μακριά του γιατί ασφυκτιά. Όταν όμως καταφέρνει να περάσει στη Γεωπονική Αθηνών, ο πατέρας, αντί να τον επαινέσει, για μια ακόμα φορά τον αποδοκιμάζει γιατί πέρασε τελευταίος. 

I WAS THERE :  ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ  Facebook Twitter
Το πώς καταφέρνει να μη διαταράσσει την επαφή του με το κοινό, που παρ' όλη την εγγύτητα σέβεται τον «τέταρτο» τοίχο και παρακολουθεί με προσοχή την αφήγηση, το οφείλει στη σβελτάδα με την οποία εκτελεί τα πάντα.

Ο Δημήτρης Σαμόλης επιδεικνύει μεγάλη άνεση στη συγγραφή θεατρικού έργου κι ας είναι η πρώτη του απόπειρα. Γράφει για σπαραχτικά γεγονότα και αδιέξοδα συναισθήματα, ενώ παράλληλα διαθέτει αρκετή δόση χιούμορ. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις παρασύρεται και κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει αστεία του συρμού, που προσομοιάζουν σε επιθεωρησιακά ή τηλεοπτικά νούμερα, ίσως από την αγωνία να κερδίσει το κοινό, αλλά στην πραγματικότητα δεν τα έχει ανάγκη. Είναι λαμπερός στη μικρή σκηνή του Μικρού Γκλόρια κι ας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, παίζει με γκάμα εκφράσεων, με την κίνησή του, με τα τραγούδια που έχει συνθέσει ο ίδιος. Αεικίνητος, στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που διαθέτει ο σκηνικός χώρος αδειάζει κούτες που βγάζει μέσα από το όρθιο κιβώτιο, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι και κουτιά γεμάτα αναμνήσεις. Εμφανίζει σαν ταχυδακτυλουργός διάφορα ηλεκτρονικά γκάτζετ, τα οποία συναρμολογεί συμπληρώνοντας τη σκηνογραφία και υπηρετώντας τη σκηνοθεσία του Μάριου Κακουλλή. Το πώς καταφέρνει να μη διαταράσσει την επαφή του με το κοινό, που παρ' όλη την εγγύτητα σέβεται τον «τέταρτο» τοίχο και παρακολουθεί με προσοχή την αφήγηση, το οφείλει στη σβελτάδα με την οποία εκτελεί τα πάντα. Κι όταν λίγο πριν το τέλος «βυθίζεται» μέσα σε ένα εικαστικό περιβάλλον ως μέρος τελετουργικού, έχει ήδη κερδίσει το κοινό. 

Θα έλεγες ότι το δεύτερο μέρος της αφήγησης, που αφορά την ξέγνοιαστη ζωή του Κωνσταντή στην Αθήνα ως φοιτητή, είναι κάπως βιαστικό και αναμενόμενο. Ίσως και κάπως ηθικοπλαστικό. Αλλά σε μια πρώτη προσπάθεια  είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν και κάποιες λιγότερο επιτυχημένες στιγμές. Η συνέχιση μιας αδιάλειπτης αφήγησης που θα ξεπερνούσε την ώρα θα μπορούσε να κουράσει. Έτσι, όσο προχωράει προς την ολοκλήρωσή του, η ροή του έργου απογειώνεται συναισθηματικά και συγκινεί. Στο τέλος, και μετά από 70 λεπτά ακάματης (δια)δράσης από τον ερμηνευτή, το μεγάλο φινάλε έρχεται λίγο απότομα, αφήνοντάς μας με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια ήθελες ένα πιο αισιόδοξο τέλος για τον Κωνσταντή και από την άλλη σε αναγκάζει να αποδεχτείς το αναπόδραστο της ανθρώπινης κτηνωδίας.

I WAS THERE :  ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ  Facebook Twitter
Όσο προχωράει προς την ολοκλήρωσή του, η ροή του έργου απογειώνεται συναισθηματικά και συγκινεί.

Οι «Στρακαστρούκες» έρχονται να προστεθούν σε μια μακριά λίστα queer έργων που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια. Αυτό ωστόσο δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί μια μεγάλη κοινωνική μετάλλαξη, αν δεν είχε απενοχοποιηθεί ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αν δεν είχε στηριχτεί και από όλο το προοδευτικό κομμάτι της δημόσιας σφαίρας και, εν τέλει (επιτέλους), αν δεν είχαν δικαιωθεί οι αγώνες ετών κάποιων. Αν δεν είχε γίνει επιτακτικό αίτημα η συμπεριληπτικότητα και η απενοχοποιημένη ορατότητα. Αν δεν είχε εκπαιδευτεί μια γενιά Ελλήνων και Ελληνίδων στη δημοκρατική αποδοχή της ισότητας. Κι όμως τα νέα από όλα όσα συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες ώρες, από την ανεξέλεγκτη ομοφοβική επίθεση εφήβων χωρίς καμία συστολή, δείχνει ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Τα βίντεο ήταν σαν να ήταν βγαλμένα από τις αφηγήσεις του Κωνσταντή. Και μάλιστα σε δημόσια θέα, δείγμα της ανελέητης αντρικής τοξικότητας και ηλιθιότητας. 

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ

Θέατρο / Γιάννης Μαυριτσάκης: «Για δύο χρόνια απομονώθηκα και έγραφα, μόνος, σαν τα θηρία»

Λίγο πριν την πρεμιέρα του νέου του έργου «Rayman ούρλιαξε» σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, ο συγγραφέας της ποιητικής ενατένισης και του σκληρού ρεαλισμού μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, την πορεία του στο θέατρο, τη «συνάντησή» του με τον Μπερνάρ-Μαρί Κολτές και την αφοσίωσή του στη συγγραφή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ποια «σκέψη» οδηγεί στην τρέλα;

Κριτική Θεάτρου / «Η Σκέψη»: Στον λαβύρινθο της τρέλας

Ο Χάρης Φραγκούλης σκηνοθετεί και ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία επάνω στο δύσκολο είδος του μονολόγου με αφορμή τη «Σκέψη» του Λεονίντ Αντρέγιεφ, στο θέατρο Σφενδόνη.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ