Ο Μάιλο Μπόιντ (Τζέραρντ Μπάτλερ), ένας μάλλον άτυχος κυνηγός επικηρυγμένων, αναλαμβάνει ξαφνικά την υπόθεση των ονείρων του: πρέπει να εντοπίσει τη ρεπόρτερ και πρώην σύζυγό του, Νικόλ Χάρλι (Τζένιφερ Άνιστον), η οποία είχε προφυλακιστεί με εγγύηση αλλά δεν εμφανίστηκε στη δίκη της, κυνηγώντας ένα αποκλειστικό θέμα. Αρχικά πιστεύει ότι πρόκειται για μια εύκολη δουλειά, όταν όμως η αποστολή του μπλέκεται με μια υπόθεση συγκάλυψης φόνου, ο Μάιλο συνειδητοποιεί πως τίποτα δεν είναι ποτέ απλό ανάμεσα σ' εκείνον και τη Νικόλ.

Οι δύο πρώην σύζυγοι παρασύρονται σε μια παρατεταμένη καταδίωξη, προσπαθώντας τελικά να υπερασπίσουν τη ζωή τους. Κυνηγιούνται σε όλη την ταινία και τις ελάχιστες στιγμές που σταματούν για να πάρουν ανάσα, η ταινία δεν καταφέρνει να δείξει τι ακριβώς τούς έφερε κοντά και τους έδεσε σε μια σύντομη και παθιασμένη σχέση που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Ο Άντι Τέναντ, σκηνοθέτης του Fool's Gold και του Hitch, ξέρει να παρακολουθεί αλλά δεν ακούει τι γίνεται στην ταινία του, δεν προσφέρει υπογραφή και είναι απλώς ένας συμπαθέστατος άνθρωπος (έτυχε να τον έχω γνωρίσει) χωρίς δημιουργική προσωπικότητα.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Μπάτλερ με την Άνιστον είναι ζευγάρι στη ζωή, αλλά ως ζευγάρι στην οθόνη δεν έχουν καμία σχέση. Πρόκειται για δυο μέτριους ηθοποιούς που με κάνουν να νοσταλγώ την κωμική ευθυκρισία της Γκόλντι Χον και την παιχνιδιάρικη τρέλα του Μελ Γκίμπσον - αν μιλάμε για το Πουλί πάνω σε σύρμα (μια ούτε καν μέτρια ταινία), που θυμήθηκα βλέποντας αυτήν τη λαχανιασμένη περιπέτεια φαρσικών παρεξηγήσεων και καταναγκαστικής χημείας. Ο Μπάτλερ έχει μια ανεξήγητη φόρα στον λόγο και την κίνηση, μια αυθάδεια που συνάδει μόνο με ηρωικές εκστρατείες, ενώ η Άνιστον αρχίζει πλέον να φαίνεται αφύσικη, και πολύ απασχολημένη με το ποστάρισμα των μαλλιών.