Δεν υπήρξα φίλος της τεχνικής του Ζεμέκις στο Πολικό Εξπρές. Αποσκοπεί σε έναν ρεαλισμό της μεικτής τεχνικής της ερμηνείας (live και κινούμενο σχέδιο με ψηφιακή επεξεργασία) που όμως αγριεύει τα χαρακτηριστικά και μετατρέπει το συναίσθημα σε ένα ξύλινο θηρίο.

Το κάνει γιατί του επιτρέπει να εντάξει τις ανθρώπινες φιγούρες πιο φυσικά σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον, που μπορεί να πετύχει οργανικά μόνο με τη συνδρομή της τεχνολογίας. Καλλιτεχνικά, τον απελευθερώνει, αλλά παρά την πρωτιά στο πεδίο αυτό, μόνο ο Κάμερον με το Avatar έδωσε πλαστικότητα στα πλάσματα που ξεπηδάνε από το κομπιούτερ, εφόσον μιλάμε για μίμηση ανθρώπου.

Τα χρόνια πέρασαν, τα γραφικά βελτιώθηκαν αλλά η σκληράδα παρέμεινε. Το αποτέλεσμα είναι βεβιασμένο, αλλόκοτο, αν και η τόλμη του Ζεμέκις να φορέσει έναν εφιαλτικό μανδύα στην κλασική ιστορία του Ντίκενς είναι αξιέπαινη. Φοβιστικό έργο, σε κάνει να κρυφτείς πίσω από τα Real D γυαλιά. Ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης παραμένει στην κορυφή της πρωτοτυπίας στο είδος.