Μεταφερόμαστε στο Παρίσι του ‘36 όταν το Λαϊκό Μέτωπο κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος. Ένα μουσικό θέατρο χρεωκοπεί. Οι ηθοποιοί και όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό το καταλαμβάνουν και αποφασίζουν να το επαναλειτουργήσουν. Οργανώνουν οντισιόν και προσλαμβάνουν νέους καλλιτέχνες με τη μοναδική υπόσχεση να τους παρέχεται το καθημερινό τους φαγητό. Οι παραστάσεις ξεκινάνε με εφόδιο τη θέληση όλων να παραμείνει το όνειρο ζωντανό.

Έρωτες, μουσικές, χοροί, σούρτα-φέρτα σε μια φιλόδοξη ταινία του Κριστόφ Μπαρατιέ της Χορωδίας που υπολείπεται σε βασικά σημεία. Κυριότερο όλων η μικρή της εμβέλεια σε σχέση με τους πολλούς χαρακτήρες, σε ένα κινητικό περιβάλλον που μπερδεύει ακανόνιστα και αμήχανα πολλά κινηματογραφικά είδη στο φινάλε. Μια ταινία μεγάλων στόχων δεν ισοδυναμεί με ταινία μεγάλης πνοής, παρά τα 40 εκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν για να γίνει, ποσό εξαιρετικά γενναίο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αποτέλεσμα δίχως άλλο της μεγάλης επιτυχίας της προηγούμενης, πιο ταπεινής και πιο εύστοχης ταινίας του Μπαρατιέ. Δεν είναι μεγαλομανές το έργο, αλλά ελαφρώς μεγαλοπιασμένο για τα κυβικά του.