Ένα βραβευμένο στο Ισραήλ θεατρικό έργο για τη Γάζα είναι πλέον αυστηρά απαγορευμένο παντού

Ένα βραβευμένο στο Ισραήλ θεατρικό έργο για τη Γάζα είναι πλέον αυστηρά απαγορευμένο παντού Facebook Twitter
Kαθώς σχεδόν 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί μέσα στη Γάζα, τρεπόμενοι σε φυγή εξαιτίας των ισραηλινών βομβαρδισμών, οι ασθένειες είναι ανεξέλεγκτες και ο λιμός καραδοκεί. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image
0

ΤΟ 2015, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΑ την αμερικανική πρεμιέρα ενός ισραηλινού θεατρικού έργου που ασχολείται με τη Γάζα – ένα έργο που σήμερα δεν θα μου επιτρεπόταν να ανεβάσω.

Το έργο «Ulysses on Bottles» του Gilad Evron επικεντρώνεται στον Ιζάκοφ, έναν Ισραηλινό δικηγόρο που εκπροσωπεί δύο πελάτες. Ο πρώτος είναι ένας Παλαιστίνιος δάσκαλος με το παρατσούκλι «Ulysses» (Οδυσσέας) ο οποίος συνελήφθη από τις ισραηλινές αρχές επειδή προσπάθησε να φτάσει στη Γάζα με μια σχεδία φτιαγμένη από πλαστικά μπουκάλια, και με την ελπίδα να εισαγάγει τη ρωσική λογοτεχνία στη Λωρίδα. Ο δεύτερος πελάτης του είναι ένας Ισραηλινός αξιωματούχος, ο Σάινφελντ, ο οποίος θέλει να μάθει αν ο αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ θα μπορούσε να εμπλέξει τη χώρα σε κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου στο Ισραήλ μερικά χρόνια πριν, το 2012, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ένας Εβραίος ηθοποιός αρνήθηκε τον ρόλο του τίτλου φοβούμενος ότι θα μπει στη μαύρη λίστα και θα αποκλειστεί από τις πιο εμπορικές παραγωγές του χώρου. Τελικά ο ρόλος πήγε σ' έναν Παλαιστίνιο πολίτη του Ισραήλ. Το έργο είχε επιτυχία ωστόσο, ξεπερνώντας τις 80 παραστάσεις και κερδίζοντας το κορυφαίο θεατρικό βραβείο του Ισραήλ για το καλύτερο πρωτότυπο έργο εκείνης της χρονιάς.

Δεν υπάρχει μέρος όπου ένας Ισραηλινός σκηνοθέτης μπορεί να τοποθετήσει τη Γάζα στο επίκεντρο και να ζητήσει από το κοινό να αναμετρηθεί με την αδράνειά του απέναντι σε αυτόν τον ατελείωτο κύκλο βίας.

Όταν σκηνοθέτησα το έργο τρία χρόνια αργότερα στη Βοστώνη, σε μετάφραση του Evan Fallenberg, ήξερα ότι το κοινό θα συμμεριζόταν την δική μου αντίδραση στην κατάσταση την οποία αναδείκνυε: την καθημερινή αδιαφορία των Ισραηλινών για την πολιορκία της Γάζας, που η κυβέρνησή τους έλπιζε ότι θα αποδυνάμωνε την κυριαρχία της Χαμάς – αντ’ αυτού όμως εξελίχτηκε σε μια σκληρή πολιτική συλλογικής τιμωρίας.

Ένα βραβευμένο στο Ισραήλ θεατρικό έργο για την Γάζα είναι πλέον αυστηρά απαγορευμένο παντού Facebook Twitter
Ο Ισραηλινο-αμερικανός θεατρικός σκηνοθέτης Γκάι Μπεν-Αχάρον.

Η δική μου δυσφορία ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίον ήθελα να ανεβάσω το έργο. Το θέατρο μάς επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σκληρά γεγονότα με τρόπο προκλητικό αλλά διφορούμενο. Μπορεί δηλαδή να κάνει τα μεγάλα ζητήματα οικεία δίχως να μας εξαναγκάζει να λάβουμε μια οριστική απόφαση. Ως θεατές, μένουμε να παρακολουθούμε και να παλεύουμε μέσα μας.

Η ανταπόκριση στην παραγωγή της Βοστώνης θα μπορούσε να συνοψιστεί σ’ ένα σχόλιο: εξαιρετική τέχνη αλλά βαθιά ανησυχητική. Τα εισιτήρια ήταν εξαντλημένα, αλλά η θεατρική μου εταιρεία, η Israeli Stage, έχασε τόσο χρηματοδότες όσο και κοινό. Ο επικεφαλής της Εβραϊκής Ομοσπονδίας της Βοστώνης δεν ήρθε ποτέ ξανά σε άλλη παραγωγή μας και η οργάνωσή του μείωσε τη χορηγία της στο θέατρο μας. Επίσης, με κάλεσε στο γραφείο του ο γενικός πρόξενος του Ισραήλ στη Βοστώνη και μου ζήτησε να αλλάξω ρεπερτόριο.

Το πρωί της επίθεσης της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, νιώθοντας αβοήθητος και φοβισμένος, ξαναδιάβασα το έργο. Ιδού ένα απόσπασμα από την πιο δύσκολη σκηνή του έργου, όπου ο Σάινφελντ εξομολογείται τους βαθύτερους φόβους του στον Ιζάκοφ: ο πληθυσμός στη Γάζα θα πολλαπλασιαστεί μαζί με τις ασθένειες και τη δυστυχία, και ο αποκλεισμός θα γίνει μπούμερανγκ και θα εκραγεί πάνω στην αδιαφορία των Ισραηλινών.

Σάινφελντ: Φανταστείτε 10 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν μπορούν να βγουν έξω, που μετά βίας μπορούν να κινηθούν, που έχουν μολυνθεί, έχουν παντού εγκαύματα και πεινάνε. … Ο φόβος δεν σταματά πλέον κανέναν. Να ζήσουν ή να πεθάνουν – δεν βλέπουν τη διαφορά. Και μας προσπερνούν. Και μετά τι, δικηγόρε Ιζάκοφ; Τους πυροβολώ στα σύνορα και τους πυροβολώ όσο συνεχίζουν να προελαύνουν και να ξεσηκώνονται. Αυξάνονται σε αριθμό κι εγώ συνεχίζω να πυροβολώ. … Χιλιάδες; Εκατομμύρια; Πόσους; Μέχρι πότε;

Το έργο φαίνεται προφητικό σήμερα. Ο φόβος του θανάτου δεν εμπόδισε τη Χαμάς να εισβάλει στο Ισραήλ και να σκοτώσει 1.200 ανθρώπους, αρπάζοντας για ομήρους περισσότερους από 200 ανθρώπους. Τώρα, καθώς σχεδόν 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί μέσα στη Γάζα, τρεπόμενοι σε φυγή εξαιτίας των ισραηλινών βομβαρδισμών, οι ασθένειες είναι ανεξέλεγκτες και ο λιμός καραδοκεί.

Όπως προέβλεψε ο Σάινφελντ, συνεχίζουμε να πυροβολούμε. Οι υγειονομικοί αξιωματούχοι της Γάζας λένε ότι περισσότεροι από 24.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τον ισραηλινό στρατό, 10.000 από τους οποίους ήταν παιδιά. Ποιος ξέρει πόσοι άλλοι θα σκοτωθούν… «Χιλιάδες; Εκατομμύρια; Πόσοι;».

Ως σκηνοθέτης, θέλω να μιλήσω με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα και να ζητήσω από τον κόσμο να έρθει στο θέατρο να δει τι έχει να πει ένα έργο όπως το «Ulysses on Bottles». Αλλά πού θα μπορούσε να ανέβει σήμερα;

Δεν θα μπορούσα να το ανεβάσω στη Γερμανία. Εκεί θα δεχόταν επιθέσεις ως αντισημιτικό. Μία εβδομάδα μετά την έναρξη του πόλεμου Ισραήλ-Χαμάς, το κορυφαίο θέατρο του Βερολίνου, το Maxim Gorki Theatre, ανέβαλε τις παραστάσεις του «The Situation», ενός έργου του Ισραηλινού σκηνοθέτη και θεατρικού συγγραφέα Yael Ronen, το οποίο εστιάζει στην τρίτη γενιά Γερμανών, Ισραηλινών και Παλαιστινίων, οι οικογένειες των οποίων επέζησαν του Ολοκαυτώματος και της Νάκμπα.

Δεν θα μπορούσα να το ανεβάσω στα θέατρα των ΗΠΑ, όπου σαφώς φοβούνται την απώλεια στήριξης από το εβραϊκό κοινό και τους χορηγούς. Και όσοι θέλουν να ακούσουν για τα δεινά των Παλαιστινίων, δεν θα αποδέχονταν εύκολα ίσως την οπτική ενός Ισραηλινού θεατρικού συγγραφέα.

Τον Νοέμβριο του 2023 ρώτησα έναν παραγωγό σε μια πανεπιστημιακή θεατρική εταιρεία στη Βοστώνη αν είχε διαβάσει το έργο. Μου είπε ότι ο πρόεδρος του πανεπιστημίου είχε απαγορεύσει παραγωγές ή δηλώσεις για τη Γάζα επί σκηνής.

Και το Ισραήλ; Κανένα ισραηλινό θέατρο δεν θα τολμούσε να ανεβάσει το έργο σήμερα. Επικοινώνησα με κάποιον στο θέατρο όπου είχε ανεβεί η παράσταση το 2015 και ρώτησα αν θα το ανέβαζαν τώρα. Η συνομιλία τελείωσε ακαριαία. Δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση.

Στην πραγματικότητα, η Γάζα έχει εξαφανιστεί από το ισραηλινό θέατρο εδώ και πολύ καιρό. Το «Ulysses on Bottles» ήταν το τελευταίο σημαντικό ισραηλινό έργο που αναμετρήθηκε με τη Γάζα, κι αυτό συνέβη πριν από 12 χρόνια. Το ισραηλινό θέατρο, το οποίο παρακολουθεί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό (υπολογίζεται γύρω στο 40%) του πληθυσμού, το «εκμεταλλεύεται» το κράτος: πολλοί ηθοποιοί αναδείχτηκαν μέσω των θιάσων του στρατού και όλα τα θέατρα βασίζονται στη δημόσια χρηματοδότηση. Όταν τα θέατρα επικρίνουν την ισραηλινή πολιτική ή διερευνούν θέματα ταμπού, όπως η κατοχή ή η Νάκμπα, η χρηματοδότησή τους μπορεί να περικοπεί ή να τεθεί υπό όρους από το υπουργείο Πολιτισμού.

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών που έχει στραφεί το Ισραήλ προς τα δεξιά, οι επαγγελματίες του θεάτρου έχουν συχνά αυτολογοκριθεί για να επιβιώσουν, και πλέον η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Ξέρω μια ηθοποιό που αποβλήθηκε από τη διδασκαλία σ’ ένα στούντιο υποκριτικής επειδή κοινοποίησε μια ανάρτηση για τις δυσχέρειες των Παλαιστινίων που προηγήθηκαν της 7ης Οκτωβρίου. Τον Νοέμβριο, το Εθνικό Θέατρο της Ιερουσαλήμ κατέβασε το έργο ενός Αγγλο-αφγανού θεατρικού συγγραφέα με θέμα την εξορία της οικογένειάς του από το Αφγανιστάν επειδή ανέβασε ένα tweet για τη  «γενοκτονία στη Γάζα». «Δεν μπορούμε να τιμήσουμε το έργο αυτού του συγγραφέα», δήλωσε ο διευθυντής του θεάτρου σε δελτίο τύπου.

Υπάρχει μια σκηνή στο «Ulysses on Bottles» όπου ο Ιζάκοφ προσπαθεί να πείσει τον Οδυσσέα να υπογράψει μια συμφωνία ότι δεν θα σαλπάρει για τη Γάζα ποτέ ξανά, με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του από τη φυλακή:

Ιζάκοφ: Υπόγραψε τη συμφωνία κι αυτό είναι όλο! … Αρκετά χαράμισες τη ζωή σου σε κάτι τόσο ασήμαντο, τόσο αβάσιμο. … Σταμάτα να μετατρέπεις τον εαυτό σας σε παρωδία, σε κάποιο εξαφανισμένο είδος για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται ή δεν γνωρίζει τίποτα. Η ανωνυμία σου είναι ολοκληρωτική. Το θέατρο είναι άδειο. Δεν υπάρχουν κινήματα διαμαρτυρίας, δεν υπάρχει ηχώ, η πλατεία είναι άδεια. Πήγαινε σπίτι!

Οι πλατείες στο Ισραήλ μοιάζουν έρημες. Οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις αποτελούνται από καμιά εκατοστή διαδηλωτές στην καλύτερη περίπτωση. Τα θέατρα είναι γεμάτα αλλά με έργα που αποσπούν την προσοχή από τον πόλεμο. Δεν υπάρχει μέρος όπου ένας Ισραηλινός σκηνοθέτης μπορεί να τοποθετήσει τη Γάζα στο επίκεντρο και να ζητήσει από το κοινό να αναμετρηθεί με την αδράνειά του απέναντι σε αυτόν τον ατελείωτο κύκλο βίας. Όπως έχουν τα πράγματα, ο Οδυσσέας δεν μπορεί καν να ονειρευτεί ότι θα σαλπάρει.

Ο Guy Ben-Aharon (Γκάι Μπεν-Αχάρον) είναι ένας Ισραηλινο-αμερικανός σκηνοθέτης θεάτρου που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ της Βοστώνης και της Γιάφα. Έχει εργαστεί στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά και το Ισραήλ. Για εννέα χρόνια, διηύθυνε το Israeli Stage με έδρα τη Βοστώνη. Είναι επίσης ο ιδρυτής και ο εκτελεστικός διευθυντής του Jar στη Βοστώνη, ενός οργανισμού που χρησιμοποιεί τις τέχνες για την ανάδειξη ποικιλόμορφων κοινοτήτων. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες και στην εφημερίδα Los Angeles Times.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ Putin vs. Cinema: Πως ο Ρώσος πρόεδρος επιχείρησε και κατάφερε να θέσει υπό έλεγχο τον ρωσικό κινηματογράφο

Οθόνες / Πώς ο Πούτιν κατάφερε να θέσει υπό έλεγχο τον ρωσικό κινηματογράφο

Η πορεία της ρωσικής κινηματογραφικής παραγωγής την τελευταία δεκαετία περνά αναπόφευκτα από το Κρεμλίνο ενώ σπανίζουν περιπτώσεις, όπως του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, που έχουν καταφέρει να διατηρούν δημιουργική ελευθερία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ