O Drinkdamilk έχει φτιάξει το artwork για τις περισσότερες ελληνικές ραπ κυκλοφορίες
Ο νεαρός γραφίστας και illustrator εμπνέεται από την κουλτούρα του retro sci-fi, τον σουρεαλισμό και τις steam punk ταινίες και δημιουργεί τη δική του αισθητική στην ελληνική ραπ σκηνή.
Ο Drinkdamilk (aka Αντώνης Ράπτης) είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση νέου γραφίστα και illustrator. Είναι ενεργός σε έναν χώρο που έχει τεράστιο κοινό, τη ραπ μουσική, φροντίζοντας τα τελευταία έξι χρόνια για την εικόνα των τραπ κυκλοφοριών και την αισθητική τους. Ξεκίνησε να σχεδιάζει εξώφυλλα για ραπ άλμπουμ και singles από τότε που ήταν ακόμα έφηβος και στα 23 του είναι ήδη «βετεράνος», έχοντας στο βιογραφικό του artwork σχεδόν για κάθε μεγάλο όνομα της ελληνικής ραπ σκηνής, αλλά και για Αμερικανούς καλλιτέχνες που δύσκολα πιστεύεις ότι επέλεξαν έναν Έλληνα για συνεργασία. Από το 2017 που ξεκίνησε να είναι ενεργός ως freelancer μέχρι σήμερα έχει σχεδιάσει τα περισσότερα εξώφυλλα στην ελληνική ραπ σκηνή. Από το 2022 συνεργάζεται με την Crystal View Entertainment. Τα motto που ανεβάζει στη σελίδα του στο Instagram είναι σκέψεις και ανησυχίες του που εκφράζει με χιούμορ και αρκετό αυτοσαρκασμό.
«Τα motto προέκυψαν γιατί πάντα ένιωθα ανησυχίες που ήθελα να εκφράσω και αναζητούσα τον τρόπο» λέει. «Όταν κατάλαβα ότι είχα μια κλίση προς τα εκεί και μπορούσα να μιλήσω και να εκφραστώ μέσω της τέχνης μου, ένιωσα μια γαλήνη. Είναι ισχυρό κίνητρο το να αφήσεις κάτι πίσω, μια κληρονομιά που δεν συνδέεται με το χαρτί, το να επηρεάζεις κόσμο, άλλους καλλιτέχνες, είναι αξία. Το βλέπω και ξέρω ότι το κάνω, άρα μου δίνει ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο να συνεχίσω το έργο μου. Τέλος, είναι πολύ σημαντικό το να μπορώ να βοηθήσω οικονομικά την οικογένειά μου, να φτιάξω το μέλλον της όσο μπορώ. Έχει τεράστια αγορά εκεί έξω η όλη φάση, όσο αφορά το music industry τουλάχιστον, όλοι μπορούνε να “φάνε” από αυτό, από τον μουσικό μέχρι τον γραφίστα που θα κάνει το εξώφυλλο. Γράφω τα motto στα αγγλικά γιατί μου φαίνονται λίγο cringe στα ελληνικά και πάντα κυνήγαγα το worldwide. Θέλω η τέχνη μου να είναι παγκόσμια και τα ελληνικά περιορίζουν. Το αγγλικό θα “ταξιδέψει” πιο εύκολα».
«Εγώ γουστάρω να βλέπω χρώματα, γουστάρω να βλέπω πράγματα γραμμένα με το χέρι, όσον αφορά τα artworks. Όσον αφορά την αισθητική γενικά, φαίνεται και από τον τρόπο ζωής σου, τα πιστεύω σου, το στυλ σου. Δεν γεννηθήκαμε με αισθητική, θεωρώ ότι είναι κάτι που αποκτάς στην πορεία».
Ο Αντώνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα και στα 18 του μετακόμισε στην Αθήνα. «Ήρθα για σπουδές γραφιστικής, αλλά δεν την τελείωσα τη σχολή» λέει. «Έπεσα πάνω στην καραντίνα, βαρέθηκα και σταμάτησα. Στις μέρες μας, τουλάχιστον στον τομέα αυτό, αν έχεις ένα δυνατό portfolio, φτάνει και περισσεύει, θεωρώ. Σχεδιάζω από πολύ μικρούλης, απ’ το δημοτικό έκανα διάφορα σκίτσα, έπειτα μπήκα στη φάση του graffiti και τέλος έμπλεξα με τον μεγάλο μου έρωτα, τη γραφιστική. Ο πατέρας μου σχεδίαζε μικρός, ίσως να είναι και το μικρόβιο, δεν ξέρω, αλλά απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα αυτό έκανα.
Το τελευταίο διάστημα έχω πάρει μια κάμερα με φιλμ και κάνω βόλτες οπουδήποτε μαζί με φιλαράκια και απλώς απαθανατίζω στιγμές. Με γεμίζει αρκετά, για να είμαι ειλικρινής. Όλα γυρίζουν γύρω απ’ την τέχνη στη ζωή μου. Τον τελευταίο χρόνο έχω αρχίσει και βγάζω δειλά-δειλά ρούχα, οπότε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μου, πλέον, το αφιερώνω και στο merch μου. Αυτό το διάστημα δουλεύω το καλοκαιρινό drop.
Δουλεύω 99% ψηφιακά, χρησιμοποιώντας διάφορα προγράμματα, όπως Photoshop, Illustrator. Δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο pattern, θεωρώ ότι έχω μια συγκεκριμένη αισθητική και ένα συγκεκριμένο workflow, αλλά, γενικά, τις περισσότερες φορές έχει σχέση με το τι μου ζητάνε. Κάθε καλλιτέχνης και κάθε project είναι διαφορετικά και είναι ωραίο αυτό, γιατί υπάρχει ποικιλία και με ωθεί και μένα στο να αναπτύσσω και να εξελίσσω τα skills μου.
Το πρώτο εξώφυλλο που έκανα ever ήταν για τους Joker/Two-Face το 2018, για το άλμπουμ τους “Pic7”. Είχα κατενθουσιαστεί, θυμάμαι. Ήμουν στην Γ’ λυκείου και, όντας μεγάλος φαν του συγκροτήματος, ήταν κάτι huge για μένα. Shoutout στα παιδιά!
Στα πρώτα μου βήματα με είχε επηρεάσει αρκετά το rap culture στην τέχνη μου, αλλά με τον καιρό και καθώς μεγάλωνα –ξέρεις, ωριμάζεις και φιλτράρεις καλύτερα τις επιρροές σου– τα πράγματα άλλαξαν. Πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι η προσωπική μου ζωή επηρεάζει αρκετά αυτό που κάνω: διάφορες εμπειρίες από την καθημερινότητα, διάφορες καταστάσεις. Η μαμά μου, επίσης, είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα, ο δυναμισμός της και ο χαρακτήρας της έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και στο πώς πλάθομαι ακόμα και σήμερα. Τα quotes που φτιάχνω με έχουν βοηθήσει πολύ και ψυχολογικά, τρέφομαι από αυτό, με γεμίζει αρκετά. Όταν γράφω κάτι από ψυχής και ο κόσμος ταυτίζεται με αυτό, το βαράει ακόμα και tattoo, το κουβαλάει πάνω του, είναι ιερό για μένα. Δεν νιώθεις μόνος σου. Σημαίνει πολλά όλο αυτό, και αν δεις το εκφράζω με τον πιο απλό τρόπο, τα γράφω με το ποντίκι του υπολογιστή σε ένα άσπρο background, είναι ξεκάθαρα pure.
Το 2017 ήταν μια τρομερή χρονιά για μένα όσον αφορά το worldwide κομμάτι. Χωρίς καμία γνωριμία, χωρίς να κάνω τίποτα, ξεκάθαρα λόγω Instagram και απ’ τα fan arts μου, υπήρξε τεράστια ανταπόκριση. Εκείνη τη χρονιά είχε βγάλει το “Xο Tour Lif3” ο Lil Uzi Vert, είχα κάνει ένα fan art για αυτό το κομμάτι, το είδε το management του Uzi και με προσέγγισε για να το βάλει cover σε λίστα στο Spotify. Έπειτα ανέβασε ο Young Thug δουλειά μου, πάλι ως fan art. Με προσέγγισε και η manager του Future. Επίσης, είχε ανεβάσει δουλειά μου ο Swae Lee από Rae Sremmurd, δούλεψα και με το “Revolt” του Puff Daddy και σε art για βινύλια των Gucci Μane, Rich the kid, Murda Beatz και άλλων. Το αστείο είναι ότι ποτέ δεν γνώρισα ούτε μίλησα με κανέναν από όλους αυτούς. Επικοινωνούσα μόνο με το management τους. Ωστόσο, όλο αυτό μου έδωσε τρελό boost και κίνητρο για να συνεχίσω αυτό που κάνω. Όλα είναι εφικτά σε αυτήν τη ζωή, αρκεί να το πιστεύεις!
Στο ραπ σίγουρα υπάρχει καλή αισθητική που έχει επηρεάσει αρκετά εκεί έξω. Τώρα, για το ελληνικό ραπ δεν ξέρω, έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Η καλή αισθητική είναι κάτι υποκειμενικό, για μένα είναι ο τρόπος αντίληψης που έχει ο καθένας. Εγώ γουστάρω να βλέπω χρώματα, γουστάρω να βλέπω πράγματα γραμμένα με το χέρι, όσον αφορά τα artworks. Όσον αφορά την αισθητική γενικά, φαίνεται και από τον τρόπο ζωής σου, τα πιστεύω σου, το στυλ σου. Δεν γεννηθήκαμε με αισθητική, θεωρώ ότι είναι κάτι που αποκτάς στην πορεία.
Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, κυρίως στο ραπ. Έχω δουλέψει με Saske, Sidarta, Sigma, Light, Mad Clip, Rack, Snik, Vlospa, Tranno, Mente Fuerte, FY, Sadam, Fly Lo, Sin Boy, Νέγρο του Μοριά, Ivan Greko, Wang, Hatemost, Ricta, Kidd και άλλους πολλούς. Και ποπ καλλιτέχνες, όπως Stan, Δέσποινα Βανδή, Ελένη Φουρέιρα. Εκτός από μουσικούς έχω συνεργαστεί με εταιρείες ρούχων όπως η Daggy, εταιρίες με κοσμήματα (με Ayezi είχαμε βγάλει μια κολεξιόν όπου είχαμε συνδυάσει quotes και jewellery), επίσης έχουμε φτιάξει χαλιά με τον Naoh. Έχω κάνει και διάφορα λογότυπα ανά καιρούς, για διάφορες εταιρείες.
Συνήθως οι καλλιτέχνες το αφήνουν πάνω μου, και αυτό είναι καλό γιατί έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη τους ως artist. Δηλαδή θα μου στείλουν το κομμάτι ή ένα απόσπασμα του κομματιού, και θα μου πουν “κάνε ό,τι σου βγει, πάρε vibes και αυτοσχεδίασε”, αλλά υπάρχουν και φορές που υπάρχει reference και εκεί πάμε με έναν σκελετό, μια βάση, και σε συνδυασμό με την αισθητική μου βγάζουμε ένα unique αποτέλεσμα.
Είμαι freelancer, άρα, προφανώς, αν υπάρχει ο χρόνος, παίρνω commissions. Η κοστολόγηση πάει ανάλογα με το project, πόσες ώρες θα χρειαστεί για να υλοποιήσω την ιδέα και αν θα κάνω όλο το creative direction μόνος μου. Έχω αρνηθεί συνεργασία, είτε γιατί δεν είχα τον χρόνο, είτε γιατί μπορεί να μην τα βρίσκαμε στο οικονομικό, είτε γιατί μπορεί να ζητάγανε κάτι το οποίο δεν συμπίπτει καθόλου με την αισθητική μου.
Οι φίλοι παίζουν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Έχω μια πολύ όμορφη παρέα στο πλάι μου, που με βοηθάει ψυχολογικά αρκετά, με στηρίζει και επαγγελματικά και στα καθημερινά προβλήματα, μου δίνει τρελή έμπνευση γενικότερα. Με τον κολλητό μου, τον Ζεπ, τρέχουμε παρέα και το merch μου. Την αγάπη μου στον Zep! Είμαι ευγνώμων για τα παιδιά που έχω δίπλα μου, πραγματικά νιώθω ευλογημένος. Μια καλή παρέα μπορεί να σε πάει πολύ μπροστά στη ζωή σου.
Είμαι περήφανος για όλη την πορεία μου μέχρι στιγμής, είμαι χαρούμενος για τον εαυτό μου, για όσα έχω προσφέρει και στην εικόνα της μουσικής και στον τομέα της τέχνης γενικότερα. Είμαι περήφανος για μια έκθεση στην οποία έλαβα μέρος στα 19 μου, όταν για πρώτη φορά είχα εκθέσει ένα έργο μου, και είχαν έρθει οι γονείς μου για έκπληξη απ’ το χωριό στην Αθήνα για να το δουν. Είχα ενθουσιαστεί, υπέροχο feeling.
Είμαι λάτρης του sci-fi culture, μ’ αρέσει να ανακατεύω futuristic με retro aesthetics και μ’ αρέσει να κάνω βόλτες σε μαγαζιά με βινύλια να χαζεύω τα εξώφυλλά τους, υπάρχουν διαμαντάκια που βοηθάνε σε συνθέσεις, χρωματισμούς και lettering, το προτείνω! Μ’ αρέσει να θριφτάρω ρούχα και πού και πού να ζωγραφίζω ρούχα μου.
Με εκνευρίζει απίστευτα η μιζέρια που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, δεν μπορώ τη μιζέρια, θέλω χαμόγελα. Κυνηγάω την ευτυχία και γενικά προσπαθώ ο κύκλος μου να είναι υγιής και να αποτελείται από αισιόδοξα άτομα. Και τη ζήλεια επίσης δεν την μπορώ καθόλου, την απεχθάνομαι. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πώς γίνεται ο κόσμος να αναλώνεται τόσο πολύ σε κάτι τέτοια· αντί να στραφούμε στην αυτοβελτίωση, καθόμαστε και γεμίζουμε τοξικότητα. Με ενοχλεί και η απάθεια.
Ραπ ακούω κυρίως ελληνικό και αμερικανικό, ευρωπαϊκό όχι τόσο. Μ’ αρέσει να ακούω ραπ, το κάνω καθημερινά. Πρόσφατα άκουσα το άλμπουμ του Εθισμού και μ' άρεσε πάρα πολύ. Και ο Sigma επίσης έβγαλε τρελό project, πολύ μπροστά! Από ελληνικό ραπ θα ακούσω Saske, ΛΕΞ, Sidarta, και άλλους πολλούς, αλλά και πιο ανερχόμενους καλλιτέχνες όπως Norm, Louie, Mel, Gxhan. Πάντα τσεκάρω ό,τι βγαίνει, είναι και μέρος της δουλειάς μου. Είμαι χαρούμενος με το τι παίζει εκεί έξω αυτό το διάστημα. Φυσικά λατρεύω τη reggae, ακούω από πολύ μικρός, ακούω indie rock, blues και αρκετά Afro.
Ο Saske, πέρα από συνεργάτης μου, είναι ένας πάρα πολύ καλός μου φίλος, ο οποίος με έχει βοηθήσει και στηρίξει σε μεγάλο βαθμό. Πριν την κυκλοφορία του «DELUXE» ήταν να γυρίσει ένα κλιπ στη Χρυσούπολη και επειδή ήμουν Θεσσαλονίκη, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να πάω για δύο μέρες εκεί να αράξουμε, να τον δω λίγο, γιατί είχαμε καιρό να τα πούμε. Πήγα, περάσαμε τοπ και την ημέρα που γύρναγε το κλιπ, σε ένα πλάνο βγάζω το κινητό και τραβάω μια φωτογραφία. Αράζουμε, του τη δείχνω και μου λέει “αυτό είναι! Αυτό είναι το cover του άλμπουμ!” και έτσι απλά έγινε η φάση. Pure vibes και ήταν η πρώτη φωτογραφία μου ever σε cover. Τα Saskitoz ήταν ένα project το οποίο ήρθε μετέπειτα, είναι ξεκάθαρα δικό του και απλά υλοποιήσαμε μαζί την ιδέα του. Το 99% του creative direction ήταν από εκείνον, έβαλα και εγώ κάτι πινελιές και επειδή είναι αδερφός, έβαλε πάνω και το λογότυπό μου ως artist. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό, την αγάπη μου σε Σασκίτο».
— Για να κλείσουμε, υπάρχει κάποιο στόρι που σχετίζεται με συγκεκριμένο artwork και αξίζει να αναφέρεις;
Το εξώφυλλο για το «Cascadeur» των Mad Clip και Fly Lo, Strat έγινε σε μια ταράτσα την ώρα που κουρευόμουν. Θυμάμαι με είχε πάρει τηλέφωνο ο Fly Lo και μου λέει «θέλουμε ένα cover για το release αυτό σήμερα, τύπου σε λίγη ώρα, γιατί αποφασίσαμε να το σκάσουμε μόλις!». Του λέω «Ok, το ’χω». Έτυχε να είμαι σε μια ταράτσα για κούρεμα και ήταν μαζί μου ο φίλος μου και συνεργάτης μου ο Gypsy, είχε ένα laptop μαζί του και κάναμε το cover εκείνη τη στιγμή. RIP Mad Clip, τιμή μου που έχω δουλέψει με αυτόν τον άνθρωπο, από τους καλύτερους καλλιτέχνες που έχουν περάσει ποτέ.
Το εξώφυλλο του «Coco» με τον Tranno cartoon έφερε ένα νέο wave στο industry. Μου είχε πει «κάνε με να είμαι πάνω σε ένα τζετ σκι» και το έκανα κυριολεκτικά. Έπειτα από 2-3 drafts βγήκε το τελικό και έμεινε legendary πιστεύω. Το έχει βαρέσει και tattoo πάνω του.
Όταν ετοίμαζα το εξώφυλλο για το «Spiti» του Sidarta είχα χάσει το deadline, πίεζε ο χρόνος, είχα κάνει πέντε-έξι drafts, δεν μας έκανε τίποτα και μια μέρα μετά το deadline, άρα τελευταία ευκαιρία για να περάσει το cover, ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί κι αρχίζω και πίνω, ακούω το κομμάτι και απλά αυτοσχεδιάζω φτιάχνοντας διάφορα σουρεάλ πορτρέτα, κοιτάω ό,τι έφτιαξα και λέω «αυτό είναι!». Και όντως αυτό ήταν, το αποτέλεσμα βγήκε ακραία όμορφο.
