Μαγειρεύοντας με τους Beastie Boys
Το θρυλικό «Paul’s Boutique» δεν είναι μόνο ένα από τα πιο σημαντικά ραπ άλμπουμ που έχουν γίνει ποτέ αλλά και, με κάποιον τρόπο, σημείο αναφοράς για τους πρώιμους foodies.
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 35 χρόνια από την κυκλοφορία του δεύτερου, θρυλικού πλέον άλμπουμ των Beastie Boys, Paul’s Boutique. Η εμπορική αποτυχία του ήταν τεράστιο σοκ για τους ίδιους μετά το θριαμβευτικό ξεκίνημα με το Licensed to Ill, που τους έκανε super stars (ήταν το πρώτο ραπ άλμπουμ που ανέβηκε στο Νο1 των charts του Billboard). Όπως όλα τα πρωτοποριακά έργα που είναι δύσκολο να εκτιμηθούν όσο τους αξίζει στην εποχή τους, το Paul’s Boutique θεωρήθηκε «καμένο χαρτί» από την Capitol Records, στην οποία είχαν μόλις υπογράψει, έτσι δεν του έκανε καμία προώθηση. Παρέμεινε μια πονεμένη ιστορία για το «θηριώδες» τρίο για αρκετά χρόνια, μέχρι να εκτιμηθεί από το ραπ κοινό και τη γενιά κριτικών που μεγάλωσαν με χιπ χοπ και μπορούσουν να καταλάβουν τι είχαν κάνει οι Dust Brothers στην παραγωγή. Για να φτιάξουν οι Beastie Boys το Paul’s Boutique είχαν ρισκάρει τα πάντα: άφησαν την εταιρεία που τους είχε κάνει πολυπλατινένιους καλλιτέχνες και τον Rick Rubin και μετακόμισαν στο Λος Άντζελες, πικραμένοι από την κριτική, αποφασισμένοι να κάνουν ένα άλμπουμ που να μην έχει εμπορικό ήχο, ακραίο δημιουργικά για τα ηχητικά στάνταρ της εποχής. Και τα κατάφεραν, παρότι έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να εκτιμηθεί η αξία του. Σήμερα το Paul’s Boutique θεωρείται το «Sgt. Pepper του hip-hop», ένα από τα πιο σημαντικά χιπ χοπ άλμπουμ όλων των εποχών και η αρχή μιας αισθητικής που υπηρέτησαν ως γκρουπ μέχρι να σταματήσουν να υπάρχουν, με τον θάνατο του Adam Yauch το 2012. Στην 600σέλιδη βίβλο των Beastie Boys, το Beastie Boys Book, ο Adam Horovitz γράφει για το άλμπουμ:
«Δεν είχαμε σκοπό να κάψουμε τη γαμημένη τη σημαία. Θέλαμε μόνο μια τεράστια αμερικανική σημαία που να λέει πάνω της Beastie Boys και να κυματίζει στην οροφή του κτιρίου της Capitol Records. Και όταν το Paul’s Boutique ήταν έτοιμο και το παραδώσαμε στην Capitol, η σημαία υψώθηκε για να τη δει όλο το Λος Άντζελες. Κάναμε ένα μεγάλο πάρτι για την κυκλοφορία του στην ταράτσα του κτιρίου, του Empire State Building του Χόλιγουντ. Το πάρτι συνέπεσε με την καμπάνια του Τζορτζ Μπους για την προστασία της αμερικανικής σημαίας από οποιαδήποτε βεβήλωση. Δεν προσπαθούσαμε να την κάψουμε ή κάτι τέτοιο. Ήμασταν οι πολυπλατινένιοι τύποι του fight-for-your-right-to-party… Πραγματικά το αισθανόμασταν, και θέλαμε ο κόσμος να το ξέρει. Σαν να λέγαμε, αυτό ήταν το κτίριο του Φρανκ Σινάτρα και τώρα είναι δικό μας. Πιστεύαμε στ' αλήθεια ότι ήμασταν αρχηγοί. Και τότε άρχισαν να γίνονται όλα λίγο… περίεργα.
Για πολλά χρόνια, και μέχρι να έρθει η πρώτη γενιά των foodies, κανείς δεν είχε προσέξει ότι το Paul’s Boutique είναι ένα άλμπουμ γεμάτο αναφορές σε φαγητά, σε τέτοιο βαθμό που στο βιβλίο ο Roy Choi έχει ολόκληρο παράρτημα με συνταγές για τα πιάτα που αναφέρονται στα κομμάτια αλλά και γενικά για το φαγητό στη δισκογραφία των Beastie Boys.
Αμέσως μόλις παραδώσαμε την τελική version του Paul’s Boutique, ο πρόεδρος της Capitol Records παραιτήθηκε. Περίπου την ίδια περίοδο ο υπεύθυνος για τους καλλιτέχνες και το ρεπερτόριο, που μας είχε φέρει στην εταιρεία, παραιτήθηκε. Ήρθαν νέα πρόσωπα στην εταιρεία. Έπειτα συνέβη το εξής: η Capitol μας κάλεσε σε συνάντηση για να λανσάρουμε τον δίσκο. Μαζί με τη "street ομάδα" θα αποφάσιζαν πώς να κάνουν την ανακοίνωση (αηδιάσαμε).
Η street ομάδα είχε ένα πλάνο που είχε ονομάσει Street Awareness Program (Πρόγραμμα Ευαισθητοποίησης στον Δρόμο), έτσι η παρουσίασή τους είχε τυπωμένα με μεγάλα κεφαλαία γράμματα τα αρχικά SAP στο πάνω μέρος κάθε σελίδας. Μας φαινόταν αστείο, SAP, SAP, SAP. Το στρατηγικό τους πλάνο για μας ήταν να φτιάξουμε έναν diss δίσκο εναντίον του MC Hammer. Έλεγαν ότι οι diss δίσκοι πάντα τραβούσαν κάπως την προσοχή, και επειδή ο MC Hammer ήταν πολύ δημοφιλής, αυτό θα ήταν τέλειο. Α, κι επειδή ο Hammer ήταν επίσης στην Capitol Records θα ήταν εύκολο να έρθουμε σε επαφή μαζί του και να τον ενημερώσουμε ότι όλο αυτό δεν ίσχυε. Είπαμε στους SAPs ότι δεν είχαμε συναντήσει ποτέ τον Hammer, ότι δεν είχαμε τίποτα εναντίον του και ότι μας φαινόταν αρκετά ωραίος τύπος. Ίσως να έπρεπε να προσπαθήσουμε απλώς να ακουστούν τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο και στα κλαμπ, και τέτοια πράγματα. Για να είμαι δίκαιος… εγώ, ο Άνταμ και ο Μάικ πήγαμε σε εκείνο το μίτινγκ με ύφος και ντυμένοι με τα καλύτερα συνολάκια της Madilyn Grasshoff, σαν να πηγαίναμε σε συναυλία των Cymande. Είμαι σίγουρος ότι καμία πλευρά δεν ενέπνευσε εμπιστοσύνη στην άλλη.
Όμως, το πιο περίεργο και πιο απογοητευτικό συνέβη αφού βγήκε ο δίσκος. Υποθέταμε ότι επειδή το Licensed to Ill πούλησε ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα, το Paul’s Boutique θα έκανε το ίδιο. Αλλά δεν συνέβη. Πήγα στο Tower Records, στο Sunset Boulevard, κάνα δυο μέρες αφού κυκλοφόρησε, και δεν είχαν καθόλου αντίτυπα. Έτσι, σκέφτηκα, τέλεια, ο δίσκος μας ξεπουλάει, είμαστε ακόμα τεράστιοι. Αποδείχτηκε ότι δεν είχε ξεπουλήσει και τόσο γρήγορα, απλώς η Capitol είχε στείλει μόνο εκατό ή τόσα περίπου αντίτυπα. Δεν ξαναέστειλαν τίποτα. Σοβαρά… Η Capitol είναι κυριολεκτικά ακριβώς στον από κάτω δρόμο, δεν μπορούσε ένας οδηγός να πάει μέχρι εκεί κάνα δυο κουτιά ακόμα; Σκατά… Δεν ξέραμε σε ποιον έπρεπε να τηλεφωνήσουμε για να του πούμε: “Ξέρεις, δεν υπάρχουν αντίτυπα στο Tower Records” ή “υπάρχει κανένα καλύτερο πλάνο από τo ξεφτιλιστούμε κάνοντας έναν δίσκο που να ξεκινάει πόλεμο με τον MC Hammer;”.
Κάπως είχαμε πέσει θύματα εκμετάλλευσης. Προσπαθήσαμε επανειλημμένα να κανονίσουμε μια συνάντηση με τον νέο πρόεδρο της Capitol Records, αλλά δεν μας απαντούσε. Πέρασαν αρκετές εβδομάδες μέχρι να καταφέρουμε τελικά να τον συναντήσουμε. Ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο του κτιρίου της Capitol Records και περιμέναμε σε πανάκριβους, κανούργιους καναπέδες. Όταν ο πρόεδρος ήταν έτοιμος, μπήκαμε. Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν ότι, φίλε, αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο γραφείο. Ήταν τεράστιο και είχε τρελή θέα. Όλο το L.A. απλωνόταν μπροστά σου. Αλλά η πιο εντυπωσιακή εικόνα στο δωμάτιο ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος. Φίλε, ήταν πενηντάρης, καραφλός στην κορυφή του κεφαλιού με μια μικρή αλογοουρά στο πίσω μέρος και "ρόκαρε" με το ολοκαίνουργιο μπλουζάκι από την περιοδεία των Grateful Dead με ψυχεδελικά σχέδια.
Έτσι καθίσαμε και πριν προλάβουμε να ρωτήσουμε τι και πώς μας λέει: “Κοιτάξτε, παιδιά, είμαι ένας Deadhead (σ.σ. φανατικός οπαδός των Grateful Dead), έτσι ξέρω ακριβώς πού βρίσκεστε. Η εταιρεία είναι στ' αλήθεια πολύ φορτωμένη αυτήν τη στιγμή, όλοι εστιάζουμε στο νέο άλμπουμ του Donny Osmond, έτσι θα ασχοληθούμε με το δικό σας την επόμενη φορά, okay;”. Για στάσου, ρε φίλε… Τι; Αυτό που είχε μόλις πει σ' εμάς, τους πολυπλατινένιους τύπους του fight-for-your-right-to-party ήταν… Ξεχάστε τον δίσκο που ξοδέψατε παραπάνω από δύο χρόνια για να τον φτιάξετε, ξεχάστε ότι κάνατε μια τεράστια και τολμηρή κίνηση, κόψατε κάθε δεσμό με τον Rick, τον Russell, τον Rush και την Def Jam. Ξεχάστε όλη αυτήν τη ριζική αλλαγή που σας συνέβη ως συγκρότημα, ως ανθρώπους και ως φίλους. Επειδή ο νέος δίσκος του Danny Osmond είναι πιο σημαντικός από τον δικό σας. Απλώς γυρίστε σπίτια σας, φτιάξτε έναν άλλον δίσκο, και θα δούμε τι θα γίνει όταν τον φτιάξετε. Όλα θα πάνε καλά.
ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 4.080: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΕΙΝΟΙΙΙΙΙΙ. Ο άχρηστος τύπος με το κοτσιδάκι και το κοστούμι που έμοιαζε σαν χίπης μυστικός μπάτσος αντικαταστάθηκε αμέσως μετά από... έναν άλλο μεσήλικα, στέλεχος κι αυτός της δισκογραφικής. Θα παραθέσω μια φράση του μέγιστου Donny Osmond: “Ένα χαλασμένο μήλο δεν χαλάει όλα τα υπόλοιπα, αγάπη μου”.
Σημαντική σημείωση: εκτός από αυτή την αναποδιά, η Capitol Records πάντα στήριζε πολύ κι εμάς και αυτό που κάναμε. Δεν κατηγορώ την εταιρεία, παρότι ήταν μια μεγάλη δισκογραφική με άπειρα πρότζεκτ να τρέχουν, μας άφησαν να κάνουμε ό,τι θέλαμε, που πιθανόν δεν θα κάναμε πουθενά αλλού. Για να σου φτιάξει το κέφι όμως, δες το “Sacred Emotion” του Donny Osmond στο YouTube. Είναι ο λόγος που ο Deadhead έβαλε την εταιρεία σε lockdown.
Όταν κυκλοφόρησε το Paul’s Boutique, το φαγητό δεν είχε γίνει ακόμα το Νο1 ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων· τότε είχαν άλλες προτεραιότητες: τη μουσική και το άγχος πώς θα μαζέψουν λεφτά για να αγοράσουν δίσκους – και να πάνε σε συναυλίες. Ήταν μια πανάκριβη ασχολία η μουσική, δεν είχαν λεφτά ή χρόνο να διαθέσουν για φαγητό, ούτε και για να μιλάνε γι’ αυτό. Όταν σταμάτησαν να αγοράζουν δίσκους και η μουσική έπαψε να είναι προτεραιότητα στη ζωή τους, το φαγητό αντικατέστησε το ενδιαφέρον τους για τις υποκουλτούρες και ό,τι μέχρι και τα ’00s θεωρούσαν ανάγκη. Για πολλά χρόνια, και μέχρι να έρθει η πρώτη γενιά των foodies, κανείς δεν είχε προσέξει ότι το Paul’s Boutique είναι ένα άλμπουμ γεμάτο αναφορές σε φαγητά, σε τέτοιο βαθμό που στο βιβλίο ο Roy Choi έχει ολόκληρο παράρτημα με συνταγές για τα πιάτα που αναφέρονται στα κομμάτια, αλλά και γενικά για το φαγητό στη δισκογραφία των Beastie Boys».
«Ooowee. Το Paul’s Boutique έχει τόσο πολύ φαγητό», γράφει. «Αγαπώ αυτό το άλμπουμ επειδή ακολουθεί τη λογική ενός μάγειρα. Όχι μόνο στις αναφορές στο φαγητό αλλά και στο τι έκαναν στο άλμπουμ μετά την επιτυχία του Licensed to Ill. Οι μάγειρες και οι αρχιμάγειρες αγαπάμε να βγάζουμε τα πιο δημοφιλή πράγματα από το μενού, επειδή σε πολλές περιπτώσεις δεν σκοπεύαμε να προκαλέσουμε αυτήν τη συγκριμένη αντίδραση ή να γίνουμε δημοφιλείς. Είμαστε μια πολύ νευρωτική φυλή, και το να βλέπουμε ότι το φαγητό μας μένει στάσιμο και το να το κοιτάζουμε κάθε μέρα μπορεί να είναι δύσκολο, επειδή ως μάγειρες έχουμε προχωρήσει πολύ, καθώς ο αγώνας μας με τη γεύση και την εξέλιξη συνεχώς αλλάζει μορφή. Αγαπάμε αυτά τα πιάτα που γίνονται στάνταρ και στα οποία όλοι επιστρέφουν, αλλά μερικές φορές θέλουμε να τα βγάλουμε από το μενού όλα και να φτιάξουμε ένα Paul’s Boutique».
Egg Man
Ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την αγαπημένη συνήθεια των Beastie Boys να πετάνε αυγά στους ανθρώπους, συγκεκριμένα από ένα περιστατικό που συνέβη στο ξενοδοχείο Mondrian στο L.A. Είναι κάτι που απολάμβαναν να κάνουν τις πρώτες μέρες τους ως hardcore μπάντα της Νέας Υόρκης μέχρι και την εποχή που ηχογραφούσαν το Paul’s Boutique. Ίσως και λίγο αργότερα…
The egg, a symbol of life / I go inside your house and bust out your wife / I pulled out the jammy, he thought it was a joke / The trigger, I pulled - his face, the yolk
Αυτό μπορεί να είναι ένα ψυχεδελικό πιάτο. Αυγό πάνω σε αυγό πάνω σε αυγό πάνω σε αυγό, με γαρνίρισμα αυγού. Αλλά μπορείς να το φτιάξεις επειδή είσαι ο Egg Man.
Egg Man
Φτιάξε αυτό το πιάτο με μια ντουζίνα αυγά (συνολικά δεκατέσσερα: έξι για την ομελέτα και έξι για τα μάτια, συν δύο επιπλέον για τον σφιχτά βρασμένο κρόκο), ¼ κούπας γάλα, αλάτι και πιπέρι, ελαιόλαδο, βούτυρο, αυγά αχινού, ένα βαζάκι χαβιάρι ή αυγά σολομού (ikura).
Πρώτα βράσε σφιχτά δύο αυγά (για δέκα λεπτά, τουλάχιστον), έπειτα άσ’ τα να κρυώσουν εντελώς, καθάρισέ τα και πέρνα απ’ τον τρίφτη τους κρόκους μέχρι να γίνουν σκόνη.
Μετά χτύπα έξι αυγά με το γάλα και αλατοπιπέρωσέ τα καλά.
Ζέστανε ένα αντικολλητικό τηγάνι σε μέτρια φωτιά, ρίξε λίγο ελαιόλαδο και κάνα δυο κομματάκια βούτυρο. Ρίξε τα αυγά και κούνα το τηγάνι να απλωθούν παντού.
Με μια πλαστική σπάτουλα ανακάτεψέ τα ελαφρά μέχρι να γίνει μια μαλακή ομελέτα.
Έπειτα άσ' τη να πήξει λίγο ακόμα, δίπλωσέ τη και βάλ' τη σε ένα μεγάλο πιάτο.
Σκούπισε με χαρτί κουζίνας το τηγάνι, πρόσθεσε λίγο ελαιόλαδο και λίγο βούτυρο και σπάσε τα υπόλοιπα έξι αυγά, αφήνοντάς τα να μαγειρευτούν χωρίς να αγγίξεις τους κρόκους.
Τοποθέτησε προσεκτικά ένα-ένα τα αυγά πάνω στην ομελέτα, με τη σειρά.
Τώρα άπλωσε τα αυγά του αχινού και τα αυγά ψαριού πάνω από τα αυγά.
Γαρνίρισε όλο το πιάτο με τη σκόνη από τους βρασμένους κρόκους.
Μπουμ.
But crack on your forehead; here's a towel, now wipe. Butthole
The Sound of Science
Naugles, Isaac Newton, a scientific EZ / Ben Franklin with the kite, gettin’ over with the key / Cheech Wizard in a snow blizzard / Eat a chicken gizzard with a girl named Lizzy / Dropping science like Galileo dropped the orange
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ όταν βλέπω αυτές τις ρίμες είναι τάκος. Σκέφτομαι μπίρα, πορτοκάλια, τάκος, μεσάνυχτα, σκονισμένους δρόμους, μπουρίτος με φασόλια και τσιγάρα Newport. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό. Οι φίλοι μου δούλευαν τότε στο Naughles στο Anaheim και περνάγαμε από το ντράιβ-θρου ουρλιάζοντας στο μικρόφωνο, αγοράζοντας ένα μπουρίτο τη φορά, έπειτα κάναμε τον γύρο με το αυτοκίνητο και περνάγαμε ξανά και ξανά απ’ το ντράιβ-θρου μέχρι να μας παραδώσουν όλη την παραγγελία. Μαλακίες ηλίθιων πεινασμένων που ήταν «κόκαλο».
The Sound of Science
Τάκος με εντόσθια κοτόπουλου (γνωστό και ως «δαγκωνιές της κωλοτρυπίδας»)
Μισό κιλό συκωτάκια και στομάχια κοτόπουλου, μία κούπα καθαρισμένο και τριμμένο σκόρδο, μια κουταλιά σούπας κορεάτικη σκόνη τσίλι ή μπούκοβο, μια κουταλιά σούπας καβουρδισμένο σουσάμι, 4 κουταλιές σούπας σησαμέλαιο, 4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι
Μουσκεύουμε για μερικές ώρες τα εντόσθια σε κρύο νερό ή γάλα. Τα στραγγίζουμε και τα στεγνώνουμε με χαρτί κουζίνας.
Αναμειγνύουμε τα εντόσθια με τα υπόλοιπα υλικά και τα τηγανίζουμε μέχρι να μαγειρευτούν, λίγα λεπτά από κάθε πλευρά.
Φτιάχνουμε το onion mix: Ψιλοκόβουμε ένα κρεμμύδι, το ανακατεύουμε με μια κούπα ψιλοκομμένο φρέσκο κόλιανδρο και προσθέτουμε τον χυμό ενός λάιμ, αλάτι και πιπέρι.
Ζεσταίνουμε μερικές τορτίγιες και γεμίζουμε τα τάκος με τα εντόσθια, τριμμένο τυρί τσένταρ και το onion mix. Προσθέτουμε όσο καυτή σάλτσα Tapatio (ή ταμπάσκο) αντέχουμε.
Car Thief
See, I'm a city slicker, I, I ain't no townie / Right now, I wish I had another hash brownie
Η συνταγή για brown burgers
4 πατάτες, καθαρισμένες και πλυμένες (τις αφήνουμε σε μπολ με νερό), ένα κρεμμύδι λιωμένο στο μπλέντερ με μια κουταλιά νερό, λίγο ελαιόλαδο, μπόλικο βούτυρο, αλάτι και πιπέρι, 350 γραμμάρια μοσχαρίσιο κιμά, 8 φέτες τυρί τσένταρ, κέτσαπ και μουστάρδα.
Τρίβουμε τις πατάτες, τις στίβουμε λίγο και τις αναμειγνύουμε με το λιωμένο κρεμμύδι.
Ζεσταίνουμε ένα μεγάλο τηγάνι σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε ελαιόλαδο και το βούτυρο και στρώνουμε το μείγμα της πατάτας, απλώνοντας να πάει παντού. Το αφήνουμε σε χαμηλή φωτιά να ψηθεί μέχρι να αποκτήσει χρυσο-καφέ χρώμα και γυρνάμε από την άλλη πλευρά με τη βοήθεια ενός πιάτου. Ρίχνουμε λίγο ακόμα βούτυρο στο τηγάνι και αφήνουμε να ροδοκοκκινίσει και η άλλη πλευρά.
Βγάζουμε την τηγανίτα πατάτας σε μια πιατέλα και σκουπίζουμε το τηγάνι με χαρτί κουζίνας.
Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τον κιμά με λίγη μουστάρδα, αλάτι και πιπέρι.
Ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο και βούτυρο στο τηγάνι, χωρίζουμε το μείγμα στα 4 και τηγανίζουμε λεπτά μπιφτεκάκια και από τις δύο πλευρές. Τα τοποθετούμε πάνω από την τηγανίτα, βάζουμε πάνω τους από δύο φέτες τυρί και ρίχνουμε λίγη κέτσαπ και μουστάρδα. Τα σερβίρουμε όπως είναι ή προσπαθούμε να διπλώσουμε την αναθεματισμένη τηγανίτα έτσι που να σκεπάσει τα μπιφτεκάκια.
Όπως και να είναι, είναι «κόλαση».
Car Thief
Ανάμεσα στις άλλες συνταγές βασισμένες στα τραγούδια του άλμπουμ, υπάρχει κι αυτή, που ονομάζεται
One Potato Chip
Η συνταγή για την τέλεια τηγανητή πατάτα κατά τον Roy Choi.
Μία πατάτα πλυμένη και καθαρισμένη, ένα μεγάλο σκεύος με μπόλικο καυτό ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι
Κόψε την πατάτα πολύ λεπτές φέτες. Πολύ-πολύ λεπτές φέτες, σαν τσιγαρόχαρτο, να μπορείς να βλέπεις ανάμεσά τους όπως μέσα από ένα βέλο, πραγματικά λεπτές.
Βάλε το σκεύος με το λάδι να κάψει πολύ (στους 150ºC).
Ρίξε απαλά μερικές πατάτες, μία-μία, όσες μπορείς να χειριστείς άνετα στο σκεύος.
Άσ' τες να ροδοκοκκινίσουν γυρνώντας τες απαλά και με προσοχή, να μην καούν.
Μόλις γίνουν χρυσαφένιες, βγάλτες μία-μία, τοποθέτησέ τες σε ένα πιάτο πάνω σε χαρτί κουζίνας και αλάτισέ τες αμέσως. Ρίξε και πιπέρι.
Game over.
We can’t, we won’t, and we don’t stop.
