Κρύβοντας την παλαιστινιακή μου ταυτότητα σε ένα μπαρ του Τελ Αβίβ
Hanin Majadli
Ha'aretz, 22.08.2024
Η Hanin Majadli είναι Παλαιστίνια δημοσιογράφος που εργάζεται στην ισραηλινή εφημερίδα Ha'aretz
Την Τετάρτη, μετά τη δουλειά, πήγα σε ένα μπαρ στο Τελ Αβίβ για μια συνάντηση. Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο να συχνάζω σε μέρη όπου υπάρχουν μόνο Εβραίοι. Η γενική εχθρότητα με πνίγει, και επίσης, το Τελ Αβίβ μου φαίνεται σαν μια πόλη που βρίσκεται στη δίνη μιας εβραϊκής-σιωνιστικής-πατριωτικής κατάληψης μετά την 7η Οκτωβρίου. Έχω νιώσει και εκεί εχθρότητα, κάτι που δεν μου είχε συμβεί σχεδόν ποτέ, εκτός από ένα περιστατικό όταν κάποιοι δεν ήθελαν να μου νοικιάσουν ένα διαμέρισμα.
Εκείνες τις μέρες, οι Εβραίοι δεν ήταν οι μόνοι που θεωρούσαν αδύνατο να φιλοξενήσουν την παρουσία των Αράβων και ήθελαν να είναι "μαζί" και να κλαίγονται για την θυματοποίησή τους. Οι Άραβες επίσης δεν μπορούσαν να αντέξουν την εβραϊκή επιθετικότητα στην καλύτερη περίπτωση και τη βία στη χειρότερη. Και από αυτήν υπήρχε αρκετή. Αλλά η ζωτική δύναμη είναι ισχυρότερη, και να λοιπόν, οι κάτοικοι του Τελ Αβίβ συνέχισαν να είναι κάτοικοι του Τελ Αβίβ και το Ισραήλ συνέχισε να είναι Ιουδαία.
'Οπως και νάχει, την Τετάρτη, φεύγοντας από τη δουλειά, πήρα μαζί μου το νέο βιβλίο του ερευνητή Khaled Anabtawi, The Dignity Uprising (May 2021) and the popular Intifada among 1948 Palestinians - a Sociological approach (εκδόσεις Mada al-Carmel στα αραβικά). Καθώς το βιβλίο δεν χωρούσε στη μικρή μου τσάντα, το κράτησα στο χέρι μου.
Αυτό με άγχωσε λίγο: υπάρχει μία παλαιστινιακή σημαία στο εξώφυλλο και θα μπορούσαν να το προσέξουν οι περαστικοί στο δρόμο και -ακόμα χειρότερα- αυτοί που κάθονται δίπλα μου στο τρένο.
Δεν θυμάμαι πότε ένιωσα ότι έπρεπε να υπολογίζω τα βήματά μου με αυτόν τον τρόπο. Αλλά από τις 7 Οκτωβρίου και μετά φοβάμαι - τα αυτοκόλλητα στα αραβικά στο λάπτοπ μου (δεν το ανοίγω στο τρένο) και τώρα πρέπει να κρύψω το εξώφυλλο του βιβλίου μου. Τι θα γίνει μετά; Θα πρέπει να κρύψω την προφορά μου; Να αρχίσω να φοράω ένα κολιέ με το αστέρι του Δαυίδ;
Μπαίνοντας στο μπαρ, ένιωσα σαν να είχα προσγειωθεί στο 2019. Μουσική, όμορφοι άνθρωποι, hipsters, η χαλαρή ατμόσφαιρα του Τελ Αβίβ. Έτσι, ακούμπησα το βιβλίο στο μπαρ, και μετά από μερικές ερωτήσεις σχετικά με το φαγητό και το ποτό, ο μπάρμαν πρόσεξε το βιβλίο και ρώτησε: Τι είναι αυτό το βιβλίο; Του είπα ότι αφορούσε τα γεγονότα του Μαΐου του 2021 στην παλαιστινιακή κοινωνία με κοινωνιολογική προσέγγιση. Είπε wallah ("ουάου" ή "ώστε έτσι" στην εβραϊκή αργκό); "Γιατί; Τι συνέβη τον Μάιο του 2021"; Και του είπα, "τίποτα το ενδιαφέρον".
Η συνάντησή μου άρχισε. 'Εγινε στα αραβικά και ξέχασα το βιβλίο, το οποίο είχα βάλει δίπλα μου. Κάποια στιγμή δύο άνδρες κάθισαν κοντά μου και μου έδειξαν το βιβλίο. Μουρμούρισαν κάτι και τότε κατάλαβα ότι απευθύνονταν σε μένα. Ρώτησα: "Συγγνώμη, είναι όλα εντάξει;". Μου απάντησαν: "Δεν είναι σωστό που ήρθατε με αυτό το βιβλίο σε αυτό το μέρος εδώ στο Ισραήλ".
Συγγνώμη, πως είπατε; "Πώς γίνεται να μην ντρέπεστε να έρχεστε μέσα με ένα βιβλίο που έχει πάνω του μια τρομοκρατική σημαία; Τουλάχιστον γυρίστε το, πρέπει να είστε διακριτική, δεν το φέρνετε σε αυτό το μέρος εδώ στο Ισραήλ", μου είπαν.
Προσπάθησα να τους πω ότι δεν ήταν σαν να το είχα φέρει στο Δυτικό Τείχος [το Τείχος των Δακρύων -σ.σ.], αλλά μου επιτέθηκαν αμέσως: "Είναι μια τρομοκρατική σημαία, ντροπή σου. Δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ με αυτήν την τρομοκρατική σημαία".
Σκέφτηκα: Τι πρέπει να εξηγήσω τώρα; Να τους πω ότι είναι μία παλαιστινιακή σημαία και ότι είναι νόμιμη; Μήπως θα έπρεπε να τους πω ότι είναι σημαία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ότι το Ισραήλ έχει αναγνωρίσει την PLO; Μήπως θα πρέπει να τους πω ότι δεν είναι τρομοκρατική σημαία και ότι ακόμη και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει μια φωτογραφία στην οποία φωτογραφίζεται δίπλα σε αυτή τη σημαία; [1]
Αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν απαντώ ποτέ σε αυτούς τους ισχυρισμούς, γιατί να πρέπει να απολογούμαι; "Ωραία, είναι τρομοκρατική σημαία και είμαι τρομοκράτισσα", είπα. "Αν σας ενοχλεί, καθίστε αλλού". Να το πω ειλικρινά; 'Ενιωσα ανακούφιση.
[1] Όταν συναντήθηκε με τη Χίλαρι Κλίντον και τον Μαχμούντ Αμπάς, υπήρχε εκεί και μία παλαιστινιακή σημαία.
