Ο εθισμός στη νεότητα και το τίμημα της φήμης

Τι αποκαλύπτει το θριαμβευτικό “comeback” της Ντέμι Μουρ για τις ώριμες σταρ στο Χόλιγουντ Facebook Twitter
Η Πάμελα Άντερσον στο The Last Showgirl, η Αντζελίνα Τζολί στη Maria και η Ντέμι Μουρ στο The Substance
0


ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990
, η Ντέμι Μουρ εκπροσωπούσε το είδος εκείνο της κινηματογραφικής σταρ που οι εξω-κινηματογραφικές της δραστηριότητές της έκαναν περισσότερα πρωτοσέλιδα από ό,τι οι ερμηνείες της στην οθόνη. Αποτελούσε το ήμισυ ενός διάσημου «power couple» (μαζί με τον Μπρους Γουίλις), πόζαρε γυμνή ενώ ήταν έγκυος στο εξώφυλλο του Vanity Fair και προκάλεσε κι έναν πόλεμο πλειστηριασμών μεταξύ των παραγωγών των ταινιών Striptease και G.I. Jane, με αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί εκείνη την εποχή ως η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Η φήμη της, σε αντιδιαστολή με κάποιες από τις πιο αδιάφορες ταινίες της, την είχαν μετατρέψει σε εύκολο στόχο. Όπως σαρκαστικά είχε γράψει τότε ο κριτικός κινηματογράφου του New Yorker, Άντονι Λέιν: «Ποιο είναι το νόημα της Ντέμι Μουρ;».

Τρεις δεκαετίες αργότερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Από τότε που η ταινία The Substance της σεναριογράφου-σκηνοθέτριας Κοραλί Φαρζά έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο, η Μουρ, πρωταγωνίστρια στην ταινία, έχει εδραιώσει τη θέση της ως σοβαρή υποψήφια για τα σημαντικά κινηματογραφικά βραβεία της χρονιάς για πρώτη φορά στην καριέρα της. Η 62χρονη ηθοποιός κέρδισε την πρώτη της Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της στον ρόλο της Ελίζαμπεθ, μιας σταρ που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της καθώς εισέρχεται στην έκτη δεκαετία της ζωής της. Η Ντέμι Μουρ βιώνει αυτές τις μέρες την κλασική αφήγηση της θριαμβευτικής επιστροφής: η βετεράνος του Χόλιγουντ υπενθυμίζει στο κοινό ότι είχε υποτιμήσει το ταλέντο της εξαρχής.

Ο φόβος, όχι η ματαιοδοξία, είναι αυτό που κινητοποιεί κάθε γυναίκα: η απώλεια της διασημότητας σημαίνει απώλεια του αυτοσεβασμού. «Δεν είναι τόσο αυτό που μας πιέζουν οι άλλοι να κάνουμε», δήλωσε η Μουρ σχετικά με το The Substance σε μια πρόσφατη συνέντευξή της. «Είναι αυτό που κάνουμε εμείς οι ίδιες στους εαυτούς μας».

Η Ντέμι Μουρ είναι μόνο μία από τις ηθοποιούς που «επιστρέφουν» θριαμβευτικά στη φετινή σεζόν των κινηματογραφικών βραβείων, και μάλιστα με ρόλους που εξερευνούν πόσο γρήγορα η βιομηχανία του θεάματος μπορεί να μετατρέψει τις γυναίκες σε «πρώην». Στην ταινία The Last Showgirl που σκηνοθέτησε η Τζία Κόπολα, η 57χρονη Πάμελα Άντερσον υποδύεται τη Σέλι, μια χορεύτρια του Λας Βέγκας, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι είναι πλέον αναλώσιμη όταν η παράσταση στην οποία συμμετείχε για δεκαετίες πρόκειται να κατεβάσει ρολά. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, η Σέλι επιμένει στην αξία της, απηχώντας την πορεία της ίδιας της ηθοποιού ως κάποια που η δουλειά της δεν ελήφθη ποτέ σοβαρά υπόψη. Εν τω μεταξύ, στην ταινία Maria του Πάμπλο Λαρέν, η 49χρονη Αντζελίνα Τζολί υποδύεται την Μαρία Κάλλας στις τελευταίες μέρες της, καθώς παλεύει να αποκαταστήσει τη φωνή της και να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της. Η Τζολί, όπως και η Κάλλας, έχει κατά καιρούς γίνει το κεντρικό πρόσωπο των ταμπλόιντ πολύ περισσότερο για την προσωπική της ζωή παρά τα καλλιτεχνικά της εγχειρήματα.

Τι αποκαλύπτει το θριαμβευτικό “comeback” της Ντέμι Μουρ για τις ώριμες σταρ στο Χόλιγουντ Facebook Twitter
Στην ταινία The Last Showgirl που σκηνοθέτησε η Τζία Κόπολα, η 57χρονη Πάμελα Άντερσον υποδύεται τη Σέλι, μια χορεύτρια του Λας Βέγκας.

Η Ελίζαμπεθ, η Σέλι, η Μαρία – όλες τους γυναίκες που δεν μπορούν να αντισταθούν στο εκτυφλωτικό φως της δημοσιότητας παρά τη σκληρότητά του. Οι ταινίες στις οποίες αποτελούν το κεντρικό πρόσωπο εξερευνούν το πραγματικό τίμημα της φήμης, και το πώς το πεδίο που επέλεξαν μετατρέπει τη νεότητα σε εθισμό. Ταινίες όπως το «Όλα για την Εύα», «Ο θάνατος σου πάει πολύ» και «Η Λεωφόρος της Δύσης» έχουν αποδείξει εδώ και καιρό την ισχύ μιας τέτοιας θεματικής.

Το Substance, το The Last Showgirl και η Maria όμως προωθούν το ζήτημα ακόμα παραπέρα, καταδεικνύοντας πώς αυτή η ισόβια αναζήτηση της ομορφιάς είναι επίσης μια πράξη διαρκούς αυταπάτης. Ο φόβος, όχι η ματαιοδοξία, είναι αυτό που κινητοποιεί κάθε γυναίκα: η απώλεια της διασημότητας σημαίνει απώλεια του αυτοσεβασμού. «Δεν είναι τόσο αυτό που μας πιέζουν οι άλλοι να κάνουμε», δήλωσε η Μουρ σχετικά με το The Substance σε μια πρόσφατη συνέντευξή της. «Είναι αυτό που κάνουμε εμείς οι ίδιες στους εαυτούς μας».

Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν αυτούς τους χαρακτήρες έχουν όλες επιστρέψει στο προσκήνιο αγκαλιάζοντας την ηλικία τους, με αποτέλεσμα την αναγέννηση της καριέρας τους. Αυτή όμως η επανεκτίμηση με την στάμπα του «comeback» μπορεί να είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τις τρεις ταινίες, το The Substance είναι εκείνη που καθορίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτή την ένταση. Η προσπάθεια να διατηρηθεί πάση θυσία μια νεανική γοητεία, είναι ακαταμάχητη όσο και εξωφρενική. Μια ιδιαίτερα ανατριχιαστική σκηνή της ταινίας δεν περιλαμβάνει καθόλου τα στοιχεία του ακραίου σωματικού τρόμου που χαρακτηρίζουν το The Substance εν γένει. Παρακολουθούμε απλώς την Ελίζαμπεθ να ετοιμάζεται επιμελώς για ένα ραντεβού, μόνο και μόνο για να τα παρατήσει όλα μόλις αντικρύσει την αντανάκλασή της στο χερούλι μιας πόρτας.

Τι αποκαλύπτει το θριαμβευτικό “comeback” της Ντέμι Μουρ για τις ώριμες σταρ στο Χόλιγουντ Facebook Twitter
Από τις τρεις ταινίες, το The Substance είναι εκείνη που καθορίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτή την ένταση. Η προσπάθεια να διατηρηθεί πάση θυσία μια νεανική γοητεία, είναι ακαταμάχητη όσο και εξωφρενική.

Οι πρωταγωνίστριες στο The Last Showgirl και στη Maria δεν μπορούν να ξεπεράσουν την εμμονή τους στη φήμη που απολάμβαναν όταν ήταν νεότερες. Όσο περισσότερο αυτές οι γυναίκες προσπαθούν να καταλάβουν ποιες είναι πέρα από το επάγγελμά τους, τόσο περισσότερο επιστρέφουν στις παλιές τους συνήθειες. Και οι τρεις ταινίες υποδηλώνουν επίσης ότι οι πρωταγωνίστριές τους βρίσκουν τις διεστραμμένες πράξεις τους συναρπαστικές με κάποιο τρόπο. Η Μαρία κρύβει τα χάπια της από το προσωπικό του σπιτιού της με τη χαρά ενός παιδιού που κρύβει τις καραμέλες του. Η Σέλι, σε αντίθεση με την Ελίζαμπεθ, καταφέρνει τελικά να βγει ραντεβού με τον διευθυντή σκηνής της παράστασής της. «Φαίνομαι ωραία;» τον ρωτάει, χαμογελώντας πλατιά όταν εκείνος απαντά καταφατικά. Και όταν η Ελίζαμπεθ πηγαίνει να πάρει άλλη μια δόση από την μυστηριώδη ουσία που την μεταμορφώνει στη νεανική εκδοχή της, συμπεριφέρεται σαν να πραγματοποιεί ληστεία, βαδίζοντας συνωμοτικά τοίχο-τοίχο στα σοκάκια και ρίχνοντας καχύποπτες ματιές στους περαστικούς. Η διατήρηση των προσχημάτων, με άλλα λόγια, προσφέρει μια έκρηξη αδρεναλίνης που δικαιολογεί το ατελείωτο κυνήγι της τελειότητας και της καταξίωσης. «Το να είσαι καλλιτέχνης είναι μοναχικό, αλλά αν είσαι παθιασμένος μ’ αυτό», λέει η Σέλι, «αξίζει τον κόπο».

Με στοιχεία από The Atlantic

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ποτέ πια δεν θα είμαι ο γιος της»

Βιβλίο / Ένα βιβλίο - στοχασμός για τα γηρατειά που παραγκωνίζονται κοινωνικά

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντιντιέ Εριμπόν γράφει για την εισαγωγή της μητέρας του σε γηροκομείο, για τη ζωή και τον θάνατο μιας γυναίκας του λαού που δεν άφησε διαθήκη - γιατί δεν υπήρχε τίποτα ν’ αφήσει.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Εύα Κοταμανίδου μιλά για τα γυρίσματα του «Θιάσου» και για το μεγαλείο του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Σαν Σήμερα / Εύα Κοταμανίδου: «Όλοι είχαμε μια έγνοια, ότι γυρίζοντας την ταινία αυτή κάναμε μια ουσιαστική αντίσταση»

Η ηθοποιός που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1936 είχε καταγράψει τις αναμνήσεις της από την ιστορική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην οποία πρωταγωνιστούσε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK «Εφηβεία»: Μια οδυνηρή σειρά για τον άγνωστο κόσμο των σημερινών 13χρονων 

Οθόνες / «Εφηβεία»: Μια οδυνηρή σειρά για τον άγνωστο κόσμο των σημερινών 13χρονων 

Οι σημερινοί έφηβοι μεγαλώνουν σε ένα τρομακτικό χάος πληροφορίας και επιρροών που τους διαμορφώνουν, χωρίς τον έλεγχο της οικογένειάς τους. Μια βρετανική σειρά στο Netflix θέτει ερωτήματα για τους λόγους που οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις - προσοχή, περιέχει spoiler.
M. HULOT
Ariane Labed: «Δεν με ενδιαφέρει να σκίσω το γυναικείο σώμα στις ταινίες μου, το σέβομαι»

Οθόνες / Ariane Labed: «Δεν με ενδιαφέρει να σκίσω το γυναικείο σώμα στις ταινίες μου· το σέβομαι»

Με αφορμή την κυκλοφορία της πρώτης της μεγάλου μήκους ταινίας -στην οποία υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία-, την κινηματογραφική διασκευή του γοτθικού μυθιστορήματος Sisters της Ντέιζι Τζόνσον, η Ariane Labed μιλάει στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο για το σινεμά που την εξιτάρει και την κάνει να ρισκάρει.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι ταινίες της εβδομάδας: O Σόντερμπεργκ ξαναχτυπά και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / Οι ταινίες της εβδομάδας: O Σόντερμπεργκ ξαναχτυπά και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα έχει να μας δώσει το φοβερό δίδυμο Μπλάνσετ-Φασμπέντερ, την αδικημένη από τα Όσκαρ ερμηνεία της Μαριάν Ζαν-Μπατίστ στο Hard Truths και ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ που ήταν υποψήφιο για αγαλματίδιο.
THE LIFO TEAM
«Mr Bates vs The Post Office»: Όταν οι Βρετανοί έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη Δικαιοσύνη

Οθόνες / «Mr Bates vs The Post Office»: Όταν οι Βρετανοί έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη Δικαιοσύνη

Μια σειρά τεσσάρων επεισοδίων υπενθυμίζει μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές αδικίες στη βρετανική ιστορία, όταν εκατοντάδες αθώοι υπεύθυνοι ταχυδρομείων κατηγορήθηκαν για κλοπή και απάτη εξαιτίας ενός ελαττωματικού πληροφοριακού συστήματος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαστε εθισμένοι, θέλουμε παραπάνω λεφτά, παραπάνω ομορφιά, παραπάνω νιότη»

Οθόνες / «Είμαστε εθισμένοι, θέλουμε παραπάνω λεφτά, παραπάνω ομορφιά, παραπάνω νιότη»

Με αφορμή το αφιέρωμα του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο έργο της, μια δημιουργός που ξέρει πώς να φτιάχνει σωστά crowdpleasers, η Λόρεν Γκρίνφιλντ μιλά στη LiFO για την απροθυμία μας να διδαχτούμε από τις οικονομικές κρίσεις και εξηγεί γιατί βλέπει τις ταινίες τεκμηρίωσης ως μηχανές ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Bong Joon Ho: «Δεν με συναρπάζουν οι υπερήρωες, προτιμώ να σώσω έναν απλό άνθρωπο που παλεύει στο χάος»

Μπονγκ Τζουν-Χο / «Δεν με συναρπάζουν οι υπερήρωες, προτιμώ να σώσω έναν απλό άνθρωπο που παλεύει στο χάος»

Μετά τα πολυβραβευμένα «Παράσιτα», ο Μπονγκ Τζουν-Χο επιστρέφει με το «Mickey 17», μια σάτιρα επιστημονικής φαντασίας, και μιλά στη LiFO για τις ιστορίες που επιλέγει να αφηγείται.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«To Magnolia με κάνει να νιώθω ότι η καρδιά μου θα εκραγεί»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Κατσή

Μυθολογίες / «To Magnolia με κάνει να νιώθω ότι η καρδιά μου θα εκραγεί»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Κατσή

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μοιράζεται μια λίστα με ταινίες που έχει δει δεκάδες φορές και του έχουν προκαλέσει έντονα συναισθήματα, όπως εκείνη που κάνει τη ζωή του πιο υποφερτή και αυτή που τον έφερε αντιμέτωπο με τη φθορά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Movies

Οθόνες / Οι ταινίες της εβδομάδας: «Mickey 17» και 7 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Μαζί με τον Μπονγκ Τζουν-Χο που επιστρέφει δυναμικά μετά τα «Παράσιτα», αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες προβάλλεται ένα καλοδουλεμένο θρίλερ, και ένα ντοκιμαντέρ που θα μιλήσει στην καρδιά των Αθηναίων – και δη των Εξαρχειωτών και των σκακιστών.
THE LIFO TEAM
15 επιλογές από το 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 6-16/3/25

Οθόνες / 15 πολύ καλά ντοκιμαντέρ που έρχονται στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Το φεστιβάλ-θεσμός επιστρέφει από τις 6 έως τις 16 Μαρτίου με μια ποικιλία από συναρπαστικά ντοκιμαντέρ, που καλύπτουν επίκαιρα και διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα, καθώς και προσωπικές ιστορίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Daredevil: Born again»: Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Οθόνες / «Daredevil: Born again»: Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Παρά τη μεταγραφή της στη Disney από το Netflix, η σειρά διατηρεί τον βλοσυρό τόνο και τα αιματοβαμμένα set-pieces, επιχειρώντας, παράλληλα, να μιλήσει για κάτι πέρα από το είδος της – σπάνιο αυτό για δημιουργία της Marvel.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Θέλουμε να φαινόμαστε δυνατοί και άτρωτοι, πιστεύοντας ότι έτσι θα επιβιώσουμε»

Οθόνες / «Θέλουμε να φαινόμαστε δυνατοί και άτρωτοι, πιστεύοντας ότι έτσι θα επιβιώσουμε»

Γοητεύτηκε ξαφνικά από το θέατρο και διάβαζε γι' αυτό ενώ εργαζόταν σε ένα περίπτερο. Όταν, δίχως να ξέρει τι τον περιμένει, ο Γιάννης Καράμπαμπας βρέθηκε μπροστά από την κάμερα της Πέννυς Παναγιωτοπούλου στο «Wishbone», διακρίθηκε με το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ