Ταινία δρόμου και μάλιστα πολλών χιλιομέτρων από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο. Από την Αθήνα μέχρι την Πόλη. Ο ώριμος άνδρας, χωρισμένος και απογοητευμένος, κρατιέται με αντικαταθλιπτικά χάπια σε μια απαθή νιρβάνα, γνωρίζει μια ανερμάτιστη και σποραδικά αισιόδοξη κοπέλα στην εθνική οδό, την ακολουθεί σαν υπνωτισμένος μέχρι εκεί που θα τελειώσει η βενζίνη του, ψηλαφίζει τις ναρκωμένες του συγκινήσεις και στο τέλος αναρωτιέται αν ζει ένα όραμα και αν το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου είναι χίμαιρα ή πραγματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια λίγο πολύ επώδυνη υπνοβασία, που στο μυαλό και στην κάμερα του Παναγιωτόπουλου μεταφράζονται αναγκαστικά σαν ένα ταξίδι στη χώρα των αισθήσεων και των παραισθήσεων.

Υποψιάζομαι πως κινηματογραφώντας το Αθήνα-Κωνσταντινούποληλαχταρούσε κολασμένα να γυρίσει την anticlimax σκηνή, εκεί που ο ταξιδιώτης μετεωρίζεται στην ειρωνεία της πρόσκαιρης χαράς που γεύτηκε και του τέλους που κρυφά επιθυμεί. Η ειρωνεία στον Παναγιωτόπουλο εξακολουθεί να είναι μεταφυσική, χωρίς όμως οι παρεμβάσεις στην πλοκή να χαλάνε τη ροή με πλακίτσες και πολλά προειδοποιητικά σήματα. Το Αθήνα-Κωνσταντινούπολη είναι ένα βροχερό και ατελές έργο που δεν ξεστρατίζει παρά τις δραματουργικές στάσεις του. Και παρά το γεγονός πως ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ανδρικός, η μαγεία του βρίσκεται στο απόκοσμο πορτρέτο της ανεξήγητης σειρήνας και όψιμης συντρόφου. Η Αλεξία Καλτσίκη κάνει ένα μικρό υποκριτικό άθλο, φτιάχνοντας μια γυναίκα από τα υλικά ενός σκοτεινού παραμυθιού, δίχως να χρειάζεται να διευκρινίσει αν η ερωτική νεράιδα που επινοεί υπάρχει στ' αλήθεια