Τη μετωπική σύγκρουση της Disney με τον Τιμ Μπέρτον αναχαίτισε μια αναπάντεχη παρεμβολή, που στάθηκε και η αφορμή να γυριστεί το έργο. Η Λίντα Γούλβερτον έγραψε το σενάριο παίρνοντας στοιχεία και από τα δυο μυθιστορήματα της Αλίκης του Λιούις Κάρολ, προσπαθώντας να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές. Ο Μπέρτον πρέπει να χάρηκε που βρίσκουμε την Αλίκη στα 19 της χρόνια, στριμωγμένη ανάμεσα σε έναν αρραβώνα με έναν φλούφλη και μια μεταφυσική ανησυχία για έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει και δεν την καταλαβαίνει.

Η Disney, που είχε παλιότερα μετατρέψει την Αλίκη σε ένα κινούμενο σχέδιο ροδομάγουλο και ταυτόχρονα αναίμακτο από τις ερμηνευτικές επιπλοκές που κρύβονται στις υποσημειώσεις του παραμυθιού, είχε επιτέλους στα χέρια της ένα σενάριο με πλοκή: η Αλίκη πέφτει στην τρύπα ακολουθώντας την πρόσκληση του άσπρου λαγού και μετά από το σοκ και τις συναντήσεις με τους κατοίκους της underland αναγκάζεται να κυνηγήσει το τέρας Jubberwocky για να ανατρέψει την καταστροφική βασιλεία της μοχθηρής και καπριτσιόζας Κόκκινης Βασίλισσας (η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ διασκεδάζει με ένα πορφυρό κεφάλι στο μέγεθος κολοκύθας) και να φέρει στην εξουσία την άσπονδη αδελφή της, την αλαφροΐσκιωτη Λευκή Βασίλισσα, την οποία υποδύεται σαν τη Νόρμα Ντέσμοντ που γλιστράει σε μια εξωπραγματική Λεωφόρο της Δύσεως η Αν Χάθαγουεϊ.

Είμαι σίγουρος πως ο αμοιβαίος συμβιβασμός θα μαγέψει τους νεαρούς θεατές και, αν μη τι άλλο, θα τους εισάγει στο εκπληκτικό σκηνογραφικό σύμπαν του Μπέρτον και κατά κάποιον τρόπο στην ιδιότυπη ματιά του μέσα από τις λεπτομέρειες των χαρακτήρων με τον off ψυχισμό και την ξεχαρβαλωμένη συμπεριφορά, αλλά η κορύφωση της μάχης των δυο στρατών είναι ξέπνοη, σαν ένας παραμαγειρεμένος μονόδρομος, ειδικά όταν μιλάμε για ένα παραμύθι που έχει γράψει ιστορία για τις δυνατότητες πολλαπλών ερμηνειών και νοημάτων. Ο Τζόνι Ντέπ αλλάζει προφορές, από τα βραχνά σκοτσέζικα στα αιθέρια αγγλικά, υπονοώντας έναν βαθιά πειραγμένο, σχεδόν σχιζοφρενή Τρελοκαπελά, αλλά είναι μόνος στη Χώρα των Θαυμάτων.

Το παιχνίδι με τη λογική και τον χρόνο μένει σε πρώτο επίπεδο και, εκτός από τον νεο-φεμινισμό της ηρωίδας, επιπλέει η αναμφισβήτητη φαντασμαγορία, που ούτως ή άλλως είναι σαν αυτόματη γραφή για έναν καλλιτέχνη της γκάμας του Μπέρτον. Με την αναγγελία της ανάθεσης της Αλίκης στον Μπέρτον πίστεψα, όπως πολλοί άλλοι, πως επιτέλους το πιο ψυχεδελικό παραμύθι θα έβρισκε τον ιδανικό εκφραστή του. Ποιος όμως είναι έτοιμος να διαθέσει ένα εξωφρενικό ποσόν για να αποτυπωθεί μια άναρχη παραίσθηση;