Η Μπάγια κι ο Άρθουρ είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι ως χαρακτήρες, αλλά όταν είναι μαζί κάτι απροσδόκητο συμβαίνει.

Η ταινία παίχτηκε πέρυσι σε παράλληλο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών και τιμήθηκε με τα Σεζάρ Σεναρίου κι Ερμηνείας για τη δυναμική και κάπως ασυμμάζευτη ερμηνεία της Φορεστιέ. Ο Λεκλέρ έχει δηλώσει φαν του Γούντι Άλεν και με κάποιον τρόπο προσπαθεί να εφαρμόσει το αποσπασματικό στυλ συναισθηματικής ενηλικίωσης του ήρωα από τον Νευρικό Εραστή (με παρόμοιες εμβόλιμες σκηνές των γονιών του) σε μια αποκαλυπτική γνωριμία με αντιδιαμετρικά αντίθετης ιδιοσυγκρασίας και background ερωμένης (όπως η Annie Hall), σ’ ένα κωμικό μανιφέστο που σατιρίζει την πολιτική ταπετσαρία της Γαλλίας μετά τον Μάη του ‘68.

Σκηνοθετικά άτσαλη, αν και σεναριακά έξυπνη, η ταινία του Λεκλέρ κρύβει κάποιες μικρές απολαύσεις σε μια πλοκή που επαναλαμβάνεται και μακρηγορεί, παρά τη λογική της βινιέτας κι έναν τόνο, ας πούμε, ανατρεπτικό. Το point έχει γίνει από το πρώτο ημίωρο.