Αργεντινή, 1979. Έπειτα από χρόνια εξορίας από τη χούντα ως μέλη της Αντίστασης, ο δωδεκάχρονος Χουάν και η οικογένειά του επιστρέφουν στο Μπουένος Άιρες με καινούργιες, πλαστές ταυτότητες. Οι γονείς του Χουάν μαζί με τον θείο Μπέτο είναι μέλη της οργάνωσης των Μοντονέρος, που εξακολουθεί να μάχεται κατά της σκληρής δικτατορίας που κυβερνά ακόμα τη χώρα και διώκονται αλύπητα λόγω των δραστηριοτήτων τους. Γι' αυτό, έξω από το σπίτι και στο σχολείο ο ανήλικος μαθητής έχει άλλο όνομα... Εκεί όλοι τον ξέρουν ως Ερνέστο – ένα όνομα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει, καθώς διακυβεύεται η ασφάλεια της οικογένειάς του. Η γνωριμία του με τη συμμαθήτριά του Μαρία θα αποτελέσει την αρχή για μια ιδιότυπη, δυνατή σχέση.

Αυτοβιογραφική στο οικογενειακό κομμάτι της κρυφής ζωής στη διάρκεια του Βρόμικου Πολέμου του Βιντέλα στην Αργεντινή, η πρώτη μεγάλου μήκους του Μπεντζαμίν Άβιλα, με την καθοδήγηση του σεβαστού Λουίς Πουένζο (Όσκαρ για την αξέχαστη Επίσημη Ιστορία, 1985) λέει πολλές αλήθειες, αλλά προτιμά το προσωπικό, νεφελώδες σύμπαν ενός αγοριού σε σύγχυση, του ανήλικου που βλέπει τους γονείς του ως τρυφερούς ανθρώπους και ταυτόχρονα παθιασμένους ακτιβιστές, αλλά νιώθει και τον παιδικό έρωτα στο πρόσωπο μιας συμμαθήτριάς του. Γι’ αυτό επιλέγει κόμικ τεχνοτροπία, πολύ δυναμικά σχεδιασμένη από τον Άντι Ρίβα, ως ιντερλούδια στις βίαιες μνήμες και έναν ονειρικό, αποσπασματικό οπτικό τόνο (αλά Τέρενς Μάλικ) στα «κενά αέρος», όταν δηλαδή ο Χουάν, που τον λένε πλέον Ερνέστο για να κρύβει την πραγματική του ταυτότητα μετά την εξορία, χάνεται στις σκέψεις και τις παρατηρήσεις του. Ο Άβιλα αφηγείται τη δική του ιστορία με κάποιες αλλαγές, αποφασίζοντας να εντάξει το δράμα της βίας σε μια στρατοκρατούμενη κοινωνία στο επιλεκτικό πρίσμα ενός παιδιού, τοποθετώντας ακόμα και την κάμερα χαμηλά γι’ αυτόν το λόγο, κάνοντας τη διαφορά σε σχέση με τις κλασικές, καταγγελτικές κοινωνικοπολιτικές ταινίες του είδους, έστω χάνοντας κατά τόπους το βαθύτερο νόημα και την αφηγηματική του αιχμή – από την άλλη, χίλιες φορές αυτό παρά το βαρύ, άκαμπτο και εντέλει αστείο Imagining Argentina του Κρίστοφερ Χάμπτον. Η σκηνές του Χουάν με τον αγαπημένο του θείο Μπέτο είναι οι πιο αξιομνημόνευτες στην ταινία.