Παράξενο νουάρ, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ισπανού Καμπεθούδο, ο οποίος παρακολουθεί χωρίς να κρίνει 8 χαρακτήρες που εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο συμβάν και στριμώχνονται σε έναν αδιέξοδο κλοιό με απρόσμενες προεκτάσεις. Η ταινία χωρίζεται σε 6 κεφάλαια και μέσα από αυτά βλέπουμε τις επιπτώσεις του γεγονότος από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το πεπρωμένο παίζει τα γνωστά παιχνίδια του και το ύφος κινείται κάπου ανάμεσα στο δράμα και το θρίλερ, με εναλλαγές και βασικά ένα αργό και υπερβολικά σίγουρο τέμπο. Λέω υπερβολικά γιατί το στυλ της Νύχτας των Ηλιοτροπίων προϋποθέτει μια πιο πλούσια ιστορία ή πιο ασυνήθιστους χαρακτήρες από αυτούς που προσφέρει το μενού του Καμπεθούδο. Οι στιγμές-κλειδιά είναι οι μηχανισμοί αντίδρασης του καθενός από τους 8 κάτω από εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις και το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για κανονικούς ανθρώπους, που είναι συμφιλιωμένοι με τα βασικά τους ένστικτα και υποπίπτουν σε συνηθισμένα λάθη και εσφαλμένες κρίσεις. Μέχρι εκεί. Η δομή είναι πολύπλοκη και το αποτέλεσμα λίγο μακρύ και συνηθισμένο, βασίζεται δε σε μια καντέντσα αντι-κλιμάκωσης, ίσως για να αντιτεθεί στην ξέφρενη πολτοποίηση κρανιών και αυτοκινήτων από τις αμερικάνικες ταινίες του σωρού με θέμα τη βία και τις σαδιστικές αγριάδες.