Σκηνοθετημένο από τον Σιμόν Μπρος που έχει θητεία στη διαφήμιση, το δραματικό φιλμ προειδοποιητικής σημασίας Κακές Συνήθειες, που παρουσιάστηκε στην περσινή Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, διαθέτει δυνατή και φροντισμένη εικόνα και πάρα πολλές ενοχές, σύμφυτες με την καθολική θρησκεία που κυριαρχεί στις διατροφικές συνήθειες των πρωταγωνιστών. Ένα μικρό κορίτσι τρώει ό,τι πιο παχυντικό βρει μπροστά του, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, η μάνα του έχει ψύχωση με τη δίαιτα και καταντά ανορεξική, ο μπαμπάς τη βρίσκει με μια καμπυλώδη γυναίκα και αποζητάει τρυφερότητα και κατανόηση και κατανόηση στη ζουμερή αγκαλιά της, ενώ μια καλόγρια, που στη παιδική ηλικία της θεωρεί ότι έσωσε τον πατέρα της από πνιγμό μόνο με τη δύναμη της προσευχής της, κάνει απεργία πείνας για να σώσει τον κόσμο από τις πλημμύρες.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η αγωνία που τους προκαλεί η δικτατορία του άφθονου φαγητού. Οι κλεμμένες μπουκιές, οι ένοχες ματιές, η μοναξιά της επιθυμίας, η υποκριτική συμπεριφορά, η εμμονή στη σιλουέτα και η πολυπόθητη εσωτερική γαλήνη που διαφέρει από τις απαιτήσεις της νόρμας απασχολούν τον Μπρος που ξέρει να κινηματογραφεί, αλλά μπλέκει τις ιστορίες του με μια ψυχρή επιτήδευση που προκαλεί αφαίμαξη στην καρδιά της ταινίας του. Θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ, αν εξαιρέσουμε τις χριστιανικές φαντασιώσεις της καλόγριας. Ως τέτοιο, θα είχε ισχυρότερο point και μεγαλύτερη αλήθεια