Στα έγκατα του ονειρικού και ταυτόχρονα ομιχλώδους Pacifiction, που σημαίνει ειρήνευση αλλά και καταδυνάστευση, κρύβεται μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή της κλασικής Καρδιάς του Σκότους του Κόνραντ. Αντίθετα από τον συνταγματάρχη Κουρτς του Μπράντο στην Αποκάλυψη Τώρα του Φράνσις Φορντ Κόπολα αλλά και τον πνευματικό του συγγενή, Ιησουίτη Φερέρα στη Σιωπή του Μάρτιν Σκορσέζε, τους αποστάτες που κρύβονταν στις επικίνδυνες ζούγκλες από τους παλιούς συνοδοιπόρους τους, κινούνταν στα όρια της δυτικής λογικής και γνώριζαν την κρυφή αλήθεια, ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Αλμπέρ Σέρα διακρίνεται για τη σιγουριά και τους καλούς τρόπους του, προσφέροντας τις υπηρεσίες του όπου αισθάνεται πως χρειάζονται, με περισσή και ύποπτη ευγένεια, χωρίς να βιάζεται να αποκαλύψει τις πραγματικές του προθέσεις, διατηρώντας το ατσαλάκωτο στυλ του ακόμη και στην εσχατιά του διεφθαρμένου βασιλείου του.

 

Ο κύριος Ντε Ρολέ, χωρίς μικρό όνομά, άψογος στο κρεμ κοστούμι και το λουλουδάτο πουκάμισο που φορά ανελλιπώς, ακόμη κι όταν ιππεύει τα πελώρια κύματα της Πολυνησίας με jet ski, είναι Ύπατος Αρμοστής της γαλλικής κυβέρνησης στην Ταϊτή, και σπεύδει να καθησυχάσει τους ντόπιους παράγοντες όταν εκείνοι θορυβούνται από την παρουσία υποβρυχίου και την πιθανότητα επανεκκίνησης πυρηνικών δοκιμών – τα αποικιοκρατικά αντανακλαστικά δεν αργούν να ενεργοποιηθούν.

 

Μιλά ακατάπαυστα χωρίς να δεσμεύεται σε κάτι συγκεκριμένο, και στους πάντες αδιακρίτως, από μια τρανς γυναίκα που εποφθαλμιά τη θέση της αντιπαθούς γραμματέως του (και ίσως μια θέση στο κρεβάτι του) και τους ημίγυμνους χορευτές στο πιο δημοφιλές κλαμπ της πόλης, ως έναν διπλωμάτη που μεθά και ζητά το διαβατήριό του για να φύγει, και έναν ιερέα που προσπαθεί να τον πείσει για την αναγκαιότητα ενός καζίνο, για την εκτόνωση και το κέρδος, μη διστάζοντας να τον απειλήσει με αφανισμό αν δεν συμμορφωθεί. Κυρίως όμως χαϊδεύει τα αυτιά όσων συναντά, από συνήθεια και αίσθηση καθήκοντος, σαν καταδεκτικός σερίφης που τα έχει δει όλα και ελέγχει τις καταστάσεις, μοιάζοντας να καθυστερεί το μοιραίο: «Η πολιτική είναι σαν ένα πάρτι με τον διάβολο», εξομολογείται στη μοναδική του αναλαμπή ειλικρίνειας σε έναν τυχαίο και τελείως αδιάφορο συνεπιβάτη του ένα βράδυ στο αμάξι του, αποδομώντας την ελίτ στην οποία ουσιαστικά αναφέρεται, ταυτόχρονα απαξιώνοντάς την ως ψευδαίσθηση χωρίς μέλλον.

 

Αφού καταπιάστηκε, λοξά και ιδιότυπα, με τον κόμη Δράκουλα, τον Δον Κιχώτη, τους Τρεις Μάγους και τον Λουδοβίκο τον 14ο, πρόσωπα μυθικά, μυθολογικά και σίγουρα γνωστά στο πλατύ κοινό, στο Pacifiction, που διαγωνίστηκε για τον Χρυσό Φοίνικα στο μακρινό Φεστιβάλ Καννών του 2022, ο αδιαπραγμάτευτης αισθητικής και αφήγησης Καταλανός δημιουργός χρησιμοποίησε ένα άγνωστο και αινιγματικό όργανο εξουσίας για να στηλιτεύσει το απατηλό πρόσωπο της πολιτικής χειραγώγησης.

 

Χωρίς να καταφύγει στα αγαπημένα του ταξίδια στον χρόνο, συμπλέει με το αργό τέμπο ενός από τους τελευταίους επίγειους παραδείσους, εναλλάσσοντας νατουραλιστικούς διαλόγους με εντυπωσιακά κινηματογραφημένο φυσικό ντεκόρ, όχι για να αποπροσανατολίσει, αλλά περισσότερο να τονίσει την υπόγεια σήψη, κάτω από τον ανερμάτιστο και ανολοκλήρωτο ερωτισμό, τα ρευστής και αδιευκρίνιστης ηθικής πρόσωπα, και τις αληθινές προθέσεις πέρα από τις ατελείωτες, τυπικές συστάσεις. Σε πείσμα της τρίωρης διάρκειάς του, το Pacifiction, ένα αφαιρετικό θρίλερ πιο «φιλικό» από τα συνήθως τραχιά φιλμ του Σέρα, σε προσκαλεί να αφεθείς σταδιακά στην ανησυχία του και να διαισθανθείς τη βία που κρύβουν οι τέλειες εικόνες του.