Μια ταινία από τη Φινλανδία με θέμα την παιδική ηλικία του συμβόλου των Χριστουγέννων, το Μια Ιστορία για τον Αϊ Βασίλη (όχι από την Καισαρεία αλλά από τη Λαπωνία) είναι μια επιμελώς γραμμένη, έξοχα φωτογραφημένη και σκηνογραφημένη, μια σχεδόν αφόρητα ακαδημαϊκή μείξη μύθου και νατουραλισμού γύρω από τη ρίζα της ευσπλαχνίας. Διότι ο Νίκολας της ταινίας είναι ένα ορφανό που έχασε τους γονείς του σε ατύχημα πριν από πολλές εκατοντάδες χρόνια, έτυχε της φροντίδας ενός χωριού που αναλάμβανε εκ περιτροπής την ανατροφή του, έμαθε τη δουλειά της κατασκευής παιχνιδιών και αφιέρωσε τη ζωή του στο να δώσει χαρά σε όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε. Έτσι εξηγείται ψυχολογικά, από τους Φινλανδούς τουλάχιστον, που διεκδικούν την πατρότητα του ευτραφούς δωροθέτη και την εκμεταλλεύονται τουριστικά, η ετήσια παρουσία του στα όνειρα των απανταχού ανήλικων.

Κινηματογραφικά, αναπαρίσταται στο φυσικό του τοπίο (εκείνο που η φαντασία και η εικονογράφηση μας έχουν σφηνώσει στο τρυφερό συρτάρι της φαντασίας μας), με σεπτό τόνο και αναμενόμενη πρόοδο, από τα ντικενσιανά μικράτα του μέχρι την αγιοφανή ανάληψή του. Ο σκηνοθέτης μέσα σε μόλις 70 λεπτά περνάει έξυπνα από τις δραματοποιημένες σκηνές στις γνωστές εικόνες, μεταμορφώνοντας ένα πονεμένο παιδί στον πασίγνωστο κύριο με την κόκκινη στολή. Δεν είμαι από εκείνους που απορρίπτουν τον Αϊ ως σήμα κατατεθέν της εμπορευματοποίησης μιας ιερής γιορτής (και τα εγκεκριμένα τριήμερα πανηγύρια με τις κλεμμένες παλιατζούρες έξω από τα προαύλια των εκκλησιών παραμονές του πολιούχου, τι είναι;), αλλά μια τόσο ανέμπνευστη ταινία σίγουρα δεν του κάνει καλό. Προτιμήστε άφοβα το Πολικό Εξπρές.