Συνήθως οι αρχές του Σεπτέμβρη είναι αγχωτική περίοδος για τους δημοσιογράφους, τους παρουσιαστές και όσους ασχολούνται με αυτές τις δουλειές. Εσύ πώς νιώθεις; Ψυχολογικά πού σε βρίσκω;
Όχι καλά, ας μη γελιόμαστε. Αυτό το καλοκαίρι έχουμε κόψει λουρί. Όταν λέγαμε ότι το 2020 είναι το «Lord of the Rings», δεν μας είπε κανείς ότι η συνέχεια θα είναι το «Game of Thrones». Νομίζω ότι ήταν απ’ τα χειρότερα καλοκαίρια της ζωής μας. Δεν ήξερες από πού να ξεμαυρίσει η ψυχή σου, «ένα καλό να ακούσουμε, βρε αδερφέ». Εμένα το κομμάτι της φύσης μού διέλυσε εντελώς την ψυχολογία. Είμαστε στον πάτο, τον γλείφουμε, τον καθαρίσαμε, του κάναμε και παρκέ. Τι στα κομμάτια;
— Ήσουν από τους ελάχιστους αναγνωρίσιμους ανθρώπους που μπήκαν στη διαδικασία να ασχοληθούν ενεργά, να δηλώσουν το παρών στην τεράστια καταστροφή που έγινε στις αρχές του Αυγούστου με τις πυρκαγιές σε Εύβοια και Αττική. Προτού μου πεις τι ακριβώς συνέβη, γιατί πιστεύεις ότι ήσασταν τόσο λίγοι;
Κοίτα, αυτό είναι το καλό και το κακό των social media. Σίγουρα μπορείς να βοηθήσεις μ’ ένα ποστ, αν το κάνεις τη σωστή στιγμή και έχεις τις σωστές γνωριμίες, κάπου όμως επαναπαύεσαι ότι μόνο με αυτό είσαι εντάξει.
Εγώ λοιπόν, όταν είδα ανθρώπους και ζώα να καίγονται και να ζητάνε βοήθεια, είπα ότι κάπως πρέπει να κινηθούμε ενεργά, να σηκώσαμε την κωλάρα μας από τον καναπέ. Το είχαμε προσπαθήσει ξανά με το Μάτι, για τη διάσωση των ζώων, αλλά αυτήν τη φορά έγινε στόχος. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια «γιάφκα» με πρωτοστάτη τον Κώστα Αναγνωστόπουλο, τον «μισθοφόρο», που η γνωριμία μου μαζί του αυτό το καλοκαίρι ήταν ευλογία. Δεν γνωριζόμασταν πριν και μπορώ να σου πω ότι είχα μια περίεργη άποψη γι’ αυτόν λόγω του «Survivor». Μαζευτήκαμε στο μαγαζί του, βρήκε ένα φουσκωτό, φορτώσαμε πράγματα και φύγαμε από θάλασσα, 7 ώρες, για να πάμε πετρέλαιο και νερά στην Εύβοια, στα Ελληνικά.
Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή σκεφτόμουν «τι κάνουμε τώρα, οι μαλάκες». Όταν φτάσαμε και μας περίμεναν με βάρκες για να πάρουν τα νερά, αντιλήφθηκα ότι πολλές φορές το πιο απλό πράγμα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Συγκινήθηκα όταν την επόμενη μέρα μας είπαν ότι τα πυροσβεστικά ξεκίνησαν το πρωί με τα πρώτα 20 λίτρα πετρέλαιο που τους δώσαμε. Το ένστικτό σου πρέπει να ακολουθείς. Ακόμα κι αν φτάναμε και είχαν ήδη νερά και πετρέλαια και τα πάντα, ο ψυχολογικός παράγοντας, ότι δεν τους έχουμε ξεχάσει, νομίζω είναι πολύ σημαντικός.
Μου έμαθε πολλά το φετινό καλοκαίρι σε σχέση με τις ανάγκες που μπορεί να έχει ο διπλανός μας και με την ελληνική λογική του «έλα μωρέ, για τα λεφτά τα κάνουν όλοι». Ας τα κάνουν, τι κάνεις εσύ είναι το ζήτημα.
Σε ενοχλεί εσένα που εγώ είμαι χοντρός. Ε, δεν είναι λίγο παράνοια; Σου είπα να μου κουβαλήσεις το λίπος; Ενοχλεί εσένα αν ο άλλος που πίνει καφέ δίπλα είναι με τον άντρα του; Τι σε ενοχλεί; Είναι κάτι στο κατάβαθό σου; Κάτι που αποζητάς; Ας πούμε, μήπως λιγουρεύεσαι μια κοπελίτσα που είναι λίγο πιο juicy, αλλά δεν τη λιγουρεύεται η παρέα σου και το πρόβλημα είναι αυτό;
— Σώσατε και παγιδευμένα ζώα από ένα καταφύγιο, σωστά;
Στη φωτιά της Βαρυμπόμπης τρέξαμε, πάλι με τον Κώστα Αναγνωστόπουλο και τον Αναστάσιο Ράμμο, που μετά το «Just» έχουμε γίνει αχώριστοι και τον λατρεύω για την καλοσύνη του, να σώσουμε τα σκυλιά από το καταφύγιο της Κατρίνας Τσάνταλη. Δεν περίμενα ότι θα έλεγα τόσες πολλές φορές τη λέξη «να σώσουμε». Είχε 16 σκυλιά η Κατρίνα, ήταν στη Σύμη την ώρα της φωτιάς, και πήγαμε. Φαντάσου ότι ο Αναστάσης ήρθε με BMW, λες και τα σκυλιά πήγαιναν στα μπουζούκια. Το θέμα είναι ότι έγινε δουλειά. Ποτέ να μη θεωρούμε δεδομένο ότι θα πάει κάποιος άλλος.
— Και τώρα, πώς μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον;
Αγάπη μου, το ψέμα δεν το θέλω, που λέει και η αγαπημένη Υρώ Μανέ στο «Δις Εξαμαρτείν». Καμία αισιοδοξία, μέχρι να δούμε δράση. Με 1.800.000 καμένα στρέμματα, με μεταλλάξεις, παραλλάξεις, εγώ δεν μπορώ να έχω την αισιοδοξία του χαζοχαρούμενου ανθρώπου, το «θα τα καταφέρουμε». Πολύ θα ήθελα να κάνω την Αλίκη στην «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια», αλλά βλέπω τόσο διχασμό.
Τον Έλληνα ένα πράγμα μπορεί να τον διαλύσει, να πάει κόντρα στον άλλο Έλληνα. Είναι το εθνικό μας σπορ. Πλέον, όμως, σε κάποια πράγματα πρέπει να ενωθούμε, άνθρωποι νοήμονες τουλάχιστον, συνεννοήσιμοι, όχι φασίστες και ομοφοβικοί. Η φύση θα επιβιώσει, απλά δεν θα μας περιλαμβάνει μέσα της.
— Μια και έλεγες πριν για τα social media, εσύ φροντίζεις να παίρνεις ανοιχτά θέση για κοινωνικά ζητήματα ή άλλα θέματα της επικαιρότητας, ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο, χρησιμοποιώντας π.χ. στο Facebook σου, μπανεράκια όπως τα «stop homophobia», «συμπαράσταση στο ΚΕΘΕΑ», «free Palestine» κ.λπ. Θα μου πεις, και λοιπόν; Όμως και πάλι, ελάχιστοι το κάνουν. Γιατί νιώθεις αυτή την ανάγκη;
Το ‘χω αυτό, από παιδί. Ήμουν αρκετά πολιτικοποιημένη από μικρή, ήμουν πρόεδρος στις δύο καταλήψεις του σχολείου μου, Martens, περφέκτο, 15 κονκάρδες Τζιμ Μόρισον, είχα πάρει την καλή την κουβέρτα της μάνας μου, έτρεχα, «όχι την καμηλό, μωρή», αλμοδοβαρικές καταστάσεις. Βγήκα για συνέντευξη στη Βοιωτική TV, ως πρόεδρος των καταλήψεων, με μπορντό σακάκι που πήρα από τον πατέρα μου, παλιό ΠΑΣΟΚο, μαύρο ζιβάγκο, να τιμήσουμε και τον πρόεδρο, κι έλεγα τα αιτήματά μας.
Ρε συ, δεν διανοούμαι το 2021 να συζητάμε αν κάποιος είναι γκέι, χοντρός, κοντός, μα την Παναγία, μου φαίνεται εξωγήινο. Πας εξωτερικό και βλέπεις ότι κανείς δεν ασχολείται. Είμαστε σκατοκουτσομπόληδες. Επίσης η όλη έννοια του bullying είναι τόσο δυσνόητη για μένα. Δηλαδή σε ενοχλεί εσένα που εγώ είμαι χοντρός. Ε, δεν είναι λίγο παράνοια; Σου είπα να μου κουβαλήσεις το λίπος; Ενοχλεί εσένα αν ο άλλος που πίνει καφέ δίπλα είναι με τον άντρα του; Τι σε ενοχλεί; Είναι κάτι στο κατάβαθό σου; Κάτι που αποζητάς; Ας πούμε, μήπως λιγουρεύεσαι μια κοπελίτσα που είναι λίγο πιο juicy, αλλά δεν τη λιγουρεύεται η παρέα σου και το πρόβλημα είναι αυτό; Και, ξέρεις, οι πιο κομπλεξικοί άνθρωποι είναι συνήθως αυτοί που είχαν κιλά και αδυνάτισαν.
Θα μου πεις, ένα μπανεράκι στο Facebook κάνει διαφορά; Ναι, γιατί αν έστω κι ένας με ρωτήσει τι σημαίνει το «save Palestine», τι γίνεται εκεί κάτω, θα του εξηγήσω. Ένας να το δει και να μασήσει, πάλι έγινε δουλειά. Το λέω πάντα αυτό, ό,τι δεν κατανοείς, μην το πολεμάς, μην ασκείς βία απέναντί του. Αν δεν το κατανοείς, μάθε το. Αν δεν θες να το μάθεις, μην ασχολείσαι μαζί του.
— Και παράλληλα με όλα αυτά, κάθε μέρα σκάει και μια νέα γυναικοκτονία.
Αυτός ο βόθρος που βγαίνει στην επιφάνεια από τον εγκλεισμό φοβάμαι πως θα μας πνίξει. Υπήρχε, βέβαια, δεν είναι η καραντίνα που δημιούργησε τους γυναικοκτόνους. Ο εγκλεισμός πήγε στα ταβάνια τα όριά μας. Μου φαίνεται αδιανόητο να βλέπω σε είδηση που λέει ότι 33χρονη γυναίκα σφάχτηκε από τον σύντροφό της να γράφουν «μήπως του ‘χε κάνει κάτι;» Θέλω να σπάσω τις οθόνες και το κεφάλι μου, χάνω τον έλεγχο.
Είναι δίπλα μας τα περιστατικά και αλλάζουμε πλευρά. Και τα κορίτσια που ταλαιπωριούνται δεν είναι απαραίτητα κορίτσια χωρίς χρήματα, που εξαρτώνται από τον σύζυγό τους. Ξέρω και στελέχη που ανέχονται τη βία.
— Γενικά, από τον κύκλο της βίας είναι πολύ δύσκολο να βγεις.
Και να καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι αγάπη, ότι εσύ δεν ήρθες στη γη για να σώσεις έναν τρελό άνθρωπο. Και δεν θέλω να λέω «τρελός», αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πως δεν έχουν σώας τας φρένας, μην πατάμε πάνω σε αυτό. Ένας άνθρωπος που ξεκινάει από την Αθήνα για να πάει στη Λάρισα και να σφάξει μια γυναίκα γράφοντάς το στο κινητό του δεν είναι τρελός, είναι ένας στυγνός δολοφόνος.
Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι αιτίες. Η ελληνική οικογένεια κρύβει πολλά σκουλήκια κάτω από το χαλί της, το βλέπουμε και στις ταινίες.
— Κι εσύ, ούσα από την επαρχία, γνωρίζεις πολύ καλά τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Εκεί κι αν κλείνουν οι πόρτες. Εγώ αυτό που θέλω να πω στα κορίτσια είναι ότι πάντα υπάρχει λύση. Πρέπει να καταγγέλλονται πράγματα, καταλαβαίνω ότι σκέφτεσαι «πού θα πάω», «τι θα κάνω», πολύ περισσότερο όταν υπάρχει ο παράγοντας παιδί, όμως γιατί καταδικάζεις τη ζωή σου σε μια αέναη δυστυχία;
Επίσης από τις πολύ μικρές συμπεριφορές ξεκινάνε αυτά. Σκότωσε τον φασίστα που κρύβεις μέσα σου, και τον ρατσιστή, τον μάτσο άντρα. Ας μην κολακεύονται οι γυναίκες με τη ματσίλα, «με ζηλεύει, με θέλει τρελά», δεν είναι ταλαιπώρια η αγάπη, είναι ομορφιά. Το υπόλοιπο είναι για πέταμα.
— «Η εντυπωσιακή μεταμόρφωση της Κατερίνας Ζαρίφη: Έχασε 20 κιλά». Θέλω να μου πεις πόσο κακοποιητικοί είναι τίτλοι σαν αυτόν που βλέπουμε συνέχεια να συνοδεύουν το όνομά σου. Γιατί ασχολούνται τόσο πολύ με το βάρος σου;
Είναι ακόμα πιο κακοποιητικό από το «πάχυνες», γιατί σε αγχώνει. «Θα φάω ένα ποπ κορν και αύριο αν με φωτογραφίσουν και δεν είμαι η ίδια τι θα γράψουν, ότι πάχυνα, ότι ξαναπήρα τα κιλά». Όπως επίσης και οι τραγικοί τίτλοι για υπέροχες γυναίκες που μπορεί να αποστεωθούν στην πορεία, όπου γράφουν «η φανερά ανανεωμένη». Όχι, βλέπεις έναν άνθρωπο που σίγουρα κάτι τον ταλαιπωρεί και γράφεις αυτό;
Για μένα τα «πάχυνες», «αδυνάτισες», «είσαι χοντρός», «αδύνατος», γενικά ο σχολιασμός του σχήματος είναι κακοποιητικός. Πάμε παρακάτω. Δεν θέλω να εγκλωβίζομαι σε αυτά, υγιής άνθρωπος θέλω να είμαι, καριόλης και ρατσιστής να μην είμαι.
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω το «ομόρφυνες». Βλέπω στο TikTok κάτι θεάρες, oversized κουκλάρες, όπως η Lizzo, που λέει «είμαι χοντρή, όμορφη ήμουν πάντα». Ναι ρε φίλε, το όμορφο με το παχύ-αδύνατο δεν έχει καμία σχέση. Το λέω γιατί πολλά κορίτσια νομίζουν ότι αδυνατίζω ίσον ευτυχώ. Εγώ, συν 25 κιλά από σήμερα, ήμουν στα πολύ ανεβασμένα μου και σήμερα, στα μείον 25, δεν κόβω και τούρτες.
Γι’ αυτό και δεν έχω μιλήσει ποτέ για «τα κιλά που έχασε η Κατερίνα Ζαρίφη». Αν σου δείξω στο Instagram πόσα μηνύματα έχω από κορίτσια… «Τι έκανες, πες μας, με βρίζει ο άντρας μου, μου λένε όλοι ότι είμαι όμορφη αλλά είμαι χοντρή». Θέλω απλά να τους πω «χαλαρώστε, δεν θα σας αγαπήσει κανείς περισσότερο αν χάσετε 10 κιλά». Και οι περισσότερες το κάνουν για έναν γκόμενο. Άντε και τα έχασες, πάντα θα είναι απέναντι κάποια πιο αδύνατη, και αν είναι μαλάκας, θα πάει με αυτή.
— Πώς έχει καταφέρει ένας άνθρωπος με τη δική σου ειλικρίνεια, εξωστρέφεια και το εντελώς αντίθετο από τα πρότυπα της ελληνικής «σοουμπίζ» πλασάρισμα του εαυτού του να επιβιώσει τόσα χρόνια και να κάνει ωραία πράγματα;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε λίγες, όπως βλέπεις. Το σύστημα «κούκλα-μπούκλα» δεν πολεμιέται εύκολα. Ειδικά όταν μπήκα εγώ, δεν ξέρω κι εγώ πώς, με Martens, κατσαρό μαλλί, κερί αποτρίχωση σε μουστάκι Καραϊσκάκη –τότε δεν είχα κάνει καν το λέιζερ–, κοίταγα γύρω μου και έλεγα «τι κάνεις εδώ, ρε παιδάκι μου, μετά θα πας στη συναυλία των Metallica;»
Το «κούκλα-μπούκλα» έχει μάχες, θέλει στομάχια δυνατά, μόνο αν το πάρεις λίγο αστεία μπορείς και επιβιώνεις, από την άποψη ότι είναι από μόνο του τόσο αστείο να μιλάμε για «σοουμπίζ» στην Ελλάδα, όταν η Αντζελίνα Τζολί ακόμα και στο Περού να περπατήσει, θα γίνει χαμός.
Το να ψωνιζόμαστε στην Ελλάδα είναι πραγματικά αστείο. Και δεν το λέω μόνο γι’ αυτούς που θεωρούμε «γρανάζια» της σοουμπίζ, το λέω και για τη βαριά κουλτούρα, που πολλές φορές έχω σοκαριστεί με το ψωνιλίκι της. Μπορώ να σου πω ότι ανάμεσα στα κορίτσια που φοράνε αυτά τα παπούτσια-κοθόρνους με το τακούνι Blue Star Ferries βλέπω συχνά πιο χορτασμένους ανθρώπους ή πιο αποφασισμένους, ότι «παιδιά, εγώ αυτό είμαι», ενώ άλλοι που θέλουν να κινούνται σε αυτό που λέμε «έντεχνο» και «βαριοκούλτουρο» θα πάρουν τηλέφωνο στη LiFO και θα πουν «είχαμε βγάλει μια φωτογραφία, γιατί δεν τη βάλατε;». Εκεί είναι που σαλεύω.
— Άρα χιούμορ και αυτοσαρκασμός.
Δεν το συζητώ, και μια μόνιμη κοροϊδία σε αυτά που συμβαίνουν – και κυρίως στον εαυτό σου. Σαφέστατα σιγά-σιγά στην τηλεόραση έμαθα και τις τρέσες και τη βλεφαρίδα, ενώ μπήκα η απόλυτη αναρχοκουμμούνα σε στυλ. Φτιάχνεις την εικόνα σου και το πας τόσο-όσο. Επίσης είναι πολύ δύσκολο όταν είσαι με μια σταρούμπα του μεγέθους Μενεγάκη, που είναι από τις λίγες πραγματικές σταρ που έχουμε. Εμένα από παιδί το χιούμορ ήταν η άμυνά μου και η επιβίωσή μου. Οπότε το πήγα προς τα εκεί.
— Έχεις νιώσει ποτέ να είσαι η γλάστρα της Μενεγάκη;
Όχι, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είμαι γλάστρα, γιατί δεν γέλαγε μόνο η Ελένη, γέλαγε όλη η Ελλάδα. Με πήραν τηλέφωνο στην καραντίνα άνθρωποι που ήταν με χάπια και με ευχαριστούσαν επειδή έβλεπαν τα βίντεο με τη γυμναστική στην Ελένη. Εμείς εκεί ουσιαστικά κάναμε ένα sitcom, ήμασταν σαν μια ελληνική σειρά, ο κόσμος ήξερε ότι θα γελάσει με την παρέα μας, δεν είχαμε θεματολογία. Απλά αυτό εξελίσσεται και είμαι πλέον σε διαφορετική βάση. Τότε ήμουν 25, τώρα είμαι 45, έχουμε κάνει καγκουριές στην τηλεόραση, όταν πρωτοβγαίνεις πάντα είσαι λίγο φωνακλάς, νομίζεις ότι έτσι κατουράς την περιοχή σου για να φαίνεσαι περισσότερο.
— Έχεις υπάρξει κι εσύ αρκετά loud.
Πάρα πολύ! Εγώ δεν μπορώ να βλέπω τα βίντεό μου, «μωρή γιατί φωνάζεις έτσι;»
— Καλά, αλλάζουν οι εποχές, οι ανάγκες, οι προτεραιότητες.
Ήταν loud η εποχή. Τότε δεν κλότσαγε, 2007-2008, ήταν όλα loud, ρούχα, κακό, στον πλανήτη Happy, που λένε και οι Μίκρο, δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τι θα ακολουθούσε, μετά καταλάβαμε ότι όλα πέφτουν από παντού κι έπεσαν και οι δικοί μας οι τόνοι. Κι εγώ κάποια στιγμή κατάλαβα ότι με την ησυχία μπορείς να φωνάζεις περισσότερο. Αλλά ακολουθώ την ίδια συλλογιστική ως άνθρωπος. Μου λένε όλοι «καλέ, είστε ίδια, όπως στην τηλεόραση» και τρελαίνομαι γιατί άνθρωποι του χώρου μας είναι πραγματικά αλλιώς. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να θες να γίνεις γνωστός σε ένα μέσο και να μη μιλάς, ας πούμε, στον κόσμο έξω. Δεν λέω να γλωσσοφιλιέσαι, έχω ζήσει κι εγώ να με τραβάνε για φωτογραφία, να τρως και να έρχεται ο άλλος από πάνω, ok, αλλά βρε αγάπη μου, γιατί κάνεις αυτήν τη δουλειά, αν δεν μπορείς; Θες να είσαι αναγνωρίσιμος, αλλά να μη σου μιλάει κανένας;
— Και τελικά, πώς κάποια σαν εσένα, με τα Martens και τους Metallica και τα δικά σου βιώματα, μπορεί να συνεννοηθεί με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους σε αυτόν τον χώρο;
Το μετά σού βαστάει τα γκέμια για το γυαλί. Εγώ έφευγα από την εργασία μου και μετά θα πήγαινα στο κουτούκι στον Βύρωνα ή για τα ποτά μου στο κέντρο, έχω διατηρήσει φιλίες από το σχολείο. Είμαστε λίγο μπαλόνια οι άνθρωποι της τηλεόρασης, πρέπει να έχεις πάντα ένα κορδονάκι να σε κρατάει στη γη. Η αδερφή μου μού είχε πει από νωρίς «χαλάρωσε κοπελιά», γιατί πάντα κάποια στιγμή σ’ τη βαράει – εμένα ευτυχώς έγινε πολύ νωρίς. Όταν βγήκα στον δρόμο και άρχισαν να μου λένε «γεια σου, Κατερίνα» λέω «χμ, μάλλον κάνω κάτι πολύ σημαντικό». Αν το πάρεις στην πλάκα από την αρχή και συνειδητοποιήσεις ότι είναι τυχαίο γεγονός, αν δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ σημαντικούς, νομίζω ότι βρίσκουμε την ισορροπία μας. Εκτός αν ανακαλύψεις το φάρμακο του καρκίνου, οπότε να έρθω να σε προσκυνήσω.
Αυτό που κάνουμε εμείς είναι ωραίο επειδή λέμε κάτι και ένας μοναχικός άνθρωπος μπορεί να το δει και να γελάσει. Αυτό μου αρέσει. Αλλά όχι ότι κάνω και κάτι σημαντικό, αδερφέ μου. Επίσης επί 9 χρόνια ο σύντροφός μου ήταν ένας άνθρωπος εκτός σοουμπίζ εντελώς. Και όλες μου οι σχέσεις. Έτσι δεν μεταφέρεις τη δουλειά στο σπίτι. Μία φορά είχα δοκιμάσει κάτι σύντομο με κάποιον από τον χώρο, όχι γνωστό, και ήταν σαν να είχα τη σύσκεψη στο σπίτι. Όχι.
— Κι όμως, είσαι από τους ανθρώπους για τους οποίους δεν έχουν γραφτεί πολλές κακές κουβέντες. Πιστεύεις ότι τελικά σ’ αγαπάνε όλοι;
Όταν έκανα τον «Πρωινό Καφέ» με τον Μουτσινά, είχα δει επί 45 λεπτά στο Alter να σχολιάζουν μια φωτογραφία μου και να λένε «γιατί να είναι αυτή στο πρωινό, είναι σαν αρκούδα, είναι χοντρή». Γενικά, βέβαια, δεν είμαι από τα παιδιά που δεν τους έχει φερθεί καλά η πένα.
Φυσικά και δεν μας αγαπάνε όλοι και αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να ξεπεράσω σε αυτήν τη δουλειά, το να είμαστε σε όλους αποδεκτοί, να αρέσουμε, είναι μια δυστυχία αυτό το πράγμα. Όταν άρχισα να εκφράζω τις απόψεις μου, που ήταν λίγο πιο δημοκρατικές, ας το πούμε, είδα πιο πουριτανούς ανθρώπους ή με απόψεις πολύ παλιακές, να λένε «ά, την έτσι, την αλλιώς». Γίνεται ένα πολύ ωραίο ξεσκαρτάρισμα, δείχνεις κι εσύ ποιος είσαι.
— Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε άκουσα το όνομά σου για πρώτη φορά. Πρέπει να ήμουν με ακουστικά στη Γ’ Λυκείου, το 2004, σε κάποιο πολύ βαρετό μάθημα στο σχολείο, όπου έπεσα πάνω στο ραδιοφωνικό πρωινό σου με τον Μάκη Πουνέντη. Νομίζω πως σχολίαζες τους ανθρώπους που μιλάνε κάπως επιτηδευμένα ένρινα, τονίζοντας σύμφωνα όπως το λ. «Θέλω μία μπριζόλα» ή κάτι τέτοιο, και από τα γέλια πρέπει να πήρα αποβολή.
Εγώ από ραδιόφωνο ξεκίνησα, ΣΚΑΪ rock, από τη σχολή, με τον συγχωρεμένο Κώστα Σγόντζο και την Άννα Δούκα. Έπαιζα πριόνια γιατί αυτά ήξερα τότε, και ακόμα τα ακούω, Nine Inch Nails, Smashing Pumpkins και τέτοια. Μετά γνωριστήκαμε με τον Μάκη και με έβαλε στον χρυσό κόσμο του ραδιοφώνου.
Νομίζω με τον Πουνέντη ως δίδυμο ήταν κάτι μαγικό γιατί πραγματικά πηγαίναμε με τις πιτζάμες και έβγαινε όλη η μίρλα η πρωινή. Όταν μου είπαν για πρωινό ραδιόφωνο σκεφτόμουν «δεν είναι λίγο σαν να έχουμε πάρει παραισθησιογόνα και να λέμε “τι ωραία που ξυπνήσαμε”;» Με τρελαίνουν αυτές οι εκπομπές. Σηκώθηκα από τις 6 με το βρακί, τρέχω, καθόλου ωραία δεν είναι.
Κατά τα ψέματα, το ραδιόφωνο είναι ο σύζυγός μου. Η τηλεόραση είναι αυτός ο γκομενάκος, που πας να ξεστρατάρεις, αλλά πάντα γυρνάς στο σύζυγό σου.
— Δηλαδή στο ραδιόφωνο είσαι στο 100% σου;
Είμαι ραδιοφωνατζού 100%. Θεωρώ ότι είναι το πιο δύσκολο μέσο. Κάποια εποχή, εκεί στη ζώνη του 2-9, επιχείρησαν να βάλουν πολύ ωραίες γυναίκες που όμως δεν τα έλεγαν και πολύ. Απέτυχε το πρότζεκτ, δεν πήγε καλά.
Στο ραδιόφωνο δεν σε βλέπει ο άλλος, αν δεν του κάνεις έρωτα στο αυτί, με τον δικό σου τρόπο, είτε επιθετικά είτε γλυκά, το ‘χεις χάσει το παιχνίδι. Και νομίζω ότι είναι το πιο αντιρατσιστικό μέσο, διότι δεν έχει ηλικία, δεν έχει φτιασίδωμα.
Αυτό είναι το καλό και το κακό των social media. Σίγουρα μπορείς να βοηθήσεις μ’ ένα ποστ, αν το κάνεις τη σωστή στιγμή και έχεις τις σωστές γνωριμίες, κάπου όμως επαναπαύεσαι ότι μόνο με αυτό είσαι εντάξει. Εγώ λοιπόν, όταν είδα ανθρώπους και ζώα να καίγονται και να ζητάνε βοήθεια, είπα ότι κάπως πρέπει να κινηθούμε ενεργά, να σηκώσαμε την κωλάρα μας από τον καναπέ.
— Το θέατρο πώς προέκυψε και ποια ανάγκη σού καλύπτει;
Η γυναίκα που με έβαλε στο θέατρο είναι η Ζωή Λάσκαρη. Με έβλεπε στα πλατό, μου έλεγε τα δικά της, «εσύ είσαι κωμίκα», με πήρε απλά τηλέφωνο και μου είπε «εσύ του χρόνου θα παίζεις μαζί μου στην Αθηναΐδα». Από παιδί είχα την ντόπα της υποκριτικής και ουσιαστικά, και στην τηλεόραση, αυτό προσπαθούσα να βγάλω, σε σημείο που όλοι νόμιζαν ότι είμαι ηθοποιός, παρότι δημοσιογραφάκος.
Σίγουρα το θέατρο σου καλύπτει ανάγκες που δεν πίστευες καν ότι μπορεί να έχεις. Αυτό που λένε για τη μεταμόρφωση είναι ουσιώδες, δεν βγαίνει αλλιώς να παίζεις από Τετάρτη ως Κυριακή τη Ρωσίδα και να μη γίνεις Ρωσίδα.
— Μιλάς, στην ουσία, για τη Μέθοδο, που μεγάλους ηθοποιούς τους έχει διαλύσει.
Βεβαίως. Θα μου πεις, δεν είσαι ο Τζακ Νίκολσον, αλλά ο καθένας από το δικό του μετερίζι κάτι προσπαθεί να προσομοιώσει. Εγώ για να κάνω τη Ρωσίδα πήγαινα σε ένα μαγαζί στο Γαλάτσι, όπου ήξερα μια κοπέλα από Ρωσία, και τη ρώταγα για εκφράσεις.
Έχει ψάξιμο το θέατρο, δουλειά, διάβασμα ανελέητο, σε οδηγεί σε μια ασκητική ζωή. Κάνεις πράγματα που δεν πίστευες ότι μπορείς. Τη σέξι, ας πούμε. Εγώ στη ζωή δεν το ‘χω, δεν είμαι πολύ «νιάου». Σήμερα, στην πρόβα για το «Cavewoman», είχα μία στιχομυθία όπου κάνω και τον άνδρα και τη γυναίκα. Με σόκαρε πόσο εύκολα μου βγαίνει να κάνω τον νταλικέρη και πόσο δυσκολεύτηκα όταν έπρεπε να κάνω τη γατούλα. Χριστέ μου, έχω βγάλει μπροστά τόσο πολύ τον δυναμισμό κι έχω αφήσει το κομμάτι της θηλυκότητας; Αυτό λέει κάτι. Μαντάμ, συνέλθετε λιγάκι. Δεν σημαίνει πως αν είμαστε λίγο πιο θηλυκές δεν είμαστε δυναμικές ή είμαστε χαζές.
Από την promo φωτογράφιση για το «Cavewoman»
— Μεγάλο στοίχημα το «Cavewoman», ως μονόλογος. Τι σε έχει συναρπάσει σε αυτό το κείμενο;
Είναι ένα ποίημα η μετάφραση και η γραφή του Αντώνη Γαλέου, είναι απίστευτο πώς έρχεται νεράκι στα χείλη και πώς έχει μπει στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας που, από τα σπήλαια μέχρι σήμερα, έχει τα ίδια θέματα: τους άντρες, την καθημερινότητα, το μπατάλεμα, τα βυζιά που πέφτουν, τον ρατσισμό που δέχεται, αλλά και που η ίδια επισημαίνει ότι δεν είναι μόνο φταίξιμο του δόλιου του άντρα. Με γοητεύει που το κείμενο δεν είναι αφοριστικό προς τους άντρες, γιατί εγώ τους αγαπώ και ίσα-ίσα που επικοινωνώ καλύτερα μαζί τους.
Το συγκεκριμένο κείμενο θίγει και το κομμάτι του #MeToo που θαρρώ πως θα βγει στην επιφάνεια σύντομα, ακόμα πιο έντονα. Αλλά και τις απαιτήσεις των γυναικών, τις μαλακίες που μπορεί να κάνουν οι ίδιες και πώς εγκλωβίζουν τον εαυτό τους στην εικόνα τους.
Είναι μεγάλη τύχη να δουλεύω με τον Δημήτρη Μυλωνά που σκηνοθετεί, με έχει εντάξει σε έναν εντελώς νέο τρόπο, είναι σαν να πηγαίνω στη σχολή. Και θεωρώ ότι δεν είναι βαρετό. Το πρώτο για το οποίο είχα άγχος ήταν το «γιατί να έρθει ένας άνθρωπος, μία ώρα και κάτι, να ακούει εμένα»;
— Το δελτίο τύπου αναφέρει στοιχεία stand-up. Άρα έχεις προσθέσει τα δικά σου;
Πολλά! Πράγματα που τα βάζω εγώ, γιατί ο Δημήτρης μπορεί να μην τα ξέρει. Έχω προσθέσει την έκφραση gender fluid, ας πούμε. Κάναμε κι ένα τραγούδι τραπ. Προσπαθώ να το εντάξω στο σήμερα για να έχει ουσία. Αυτά βιώνουμε, την κουλτούρα, το «πρέπει να είσαι μουνάρα», το πώς θα πετύχεις να έχεις και μεγάλο κώλο και αδύνατη μέση. Είχαμε τον εγκλωβισμό του skinny, τώρα έχουμε το άλλο, βυζιά μεγάλα, μέση αδύνατη, κώλο παχουλής γυναίκας.
— Το πρότυπο της Κιμ Καρντάσιαν.
Μίλαγα με έναν γιατρό και μου έλεγε πόσο έχουν αυξηθεί οι επεμβάσεις στον ποπό. Εγώ δεν διαφωνώ, αλλά μου κάνει ως πρότυπο της sex doll, της γυναίκας που πρέπει να παραπέμπει, με την εικόνα της, άμα τη εμφανίσει της, ότι κάνει καλό κρεβάτι. Αυτό εμένα με τρελαίνει, γιατί είναι σαν να ποινικοποιούμε το οποιοδήποτε γούστο. Μόδα και στο τι θα μας αρέσει;
— Απ’ ό,τι διάβασα, το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου θα ανεβάσετε το «Cavewoman» από 25/10, θα είναι Covid-free, θα δέχεται δηλαδή μόνο εμβολιασμένους και νοσήσαντες με πιστοποιητικό. Νιώθεις ασφαλής με αυτήν τη συνθήκη;
Κοίτα να δεις, εγώ έχω νοσήσει και έχω επίσης εμβολιαστεί. Πολλές φορές μου ζητάνε στα social να πάρω θέση για το εμβόλιο. Θεωρώ ότι δεν μπορείς να πείσεις κανέναν για κάτι τέτοιο. Νόσησα νωρίς, κάποιοι τότε μου έλεγαν ότι λέω ψέματα, ενώ ήμουν επί τρεις μέρες με 39 πυρετό, χωρίς γεύση και όσφρηση και ευχόμουν απλά να γλιτώσω τη διασωλήνωση.
Έχει μοναχικότητα φοβερή ο κορωνοϊός, 14 μέρες είσαι εσύ και ο εαυτούλης σου. Ώρες ατελείωτες. Δεν διανοούμαι όσα λένε ότι δεν υπάρχει και τα σχετικά. Τώρα, αν θεωρείτε ότι το κατασκεύασμα που λέγεται εμβόλιο δεν θα σας βοηθήσει, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Από την άλλη, βλέπω το παράδειγμα της Δανίας με 80% εμβολιασμένους και όλη τη χώρα free. Είναι ένας ιός, ας το πάρουμε χαμπάρι.
— Θα έχουμε και «Συμπέθερους από τα Τίρανα» φέτος στο Mega. Ποιον ρόλο θα υποδυθείς εκεί;
Επίσης κάτι πολύ φρέσκο για μένα, με τους μέντορές μου στο θέατρο, τους Ρέππα-Παπαθανασίου. Είμαι η Φώτω Γκιουλέκα, δημοτική σύμβουλος που κινείται προς την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, προς τον δημοκρατικό χώρο, ας πούμε, Λαρισαία. Μακελειό, κλάμα αυτό το σίριαλ. Ήθελα πολύ να παίξω σε κάτι τέτοιο, να ξεκινήσω με κωμωδία, είναι αλλού η γραφή αυτών των ανθρώπων. Έχουμε ξεκινήσει γυρίσματα, νομίζω ότι θα προβληθεί από Οκτώβριο.
— Παραιτήθηκες από το ραδιόφωνο του Ρυθμού, έχεις νέα ραδιοφωνική στέγη;
Λογικά, αν δεν χαλάσει κάτι, θα στήσω το «Zarifi for the Festivals», μάλλον στη ζώνη 4-7, στο καινούργιο ραδιόφωνο που ετοιμάζεται τώρα και θα ανοίξει τέλη Σεπτέμβρη, τον 104,6, που θα ανήκει στην οικογένεια του Mega. Ζαρίφη για τα πανηγύρια, γιατί έχω και Γιώργο Μάγκα και Placebo, είμαι και για τα πανηγύρια της Ασωπίας Θηβών, θα πάω και στον Σωκράτη Μάλαμα. Θεωρώ ότι μπορεί να σου αρέσει κάτι από όλα. Μου τη σπάνε οι ταμπέλες τόσο πολύ.
— Mad Clip και Μίκης Θεοδωράκης, ας πούμε, αναφέρθηκες χθες στον θάνατο και των δύο.
Με τον Mad Clip είχα γνωριστεί και ήξερα ότι είναι ένα λουλούδι, ένα παιδί με τρομερό ταλέντο σε αυτό που έκανε. Για τον Μίκη, με το που άκουσα στην τηλεόραση το «Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα» άρχισα να κλαίω. Βαράει το DNA.
Γιατί δεν μπορούμε, ρε παιδιά, να αγαπάμε πολλά πράγματα; Καμία ταμπέλα να μην υπάρχει. Να αγαπάμε και να ‘μαστε αυθεντικοί κι ας ελπίσουμε ότι και ο έρωτας θα χτυπήσει την πόρτα μας!
