H Ράβδος
Στο Αμφιθέατρο
Όταν ο Μαρκ Ρέιβενχιλ έγραψε ο 1996 το «Shopping and fucking» ήταν 30 ετών. Το έργο που ανέβηκε στο Royal Court ήταν ανάμεσα σε αυτά που αργότερα εκπροσώπησαν το θέατρο «in-yer-face», έναν όρο που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το συγκρουσιακό ύφος των έργων της δεκαετίας του '90, που έφεραν έναν άλλο αέρα σε όλη την Ευρώπη και ανέβηκαν στη συνέχεια σε μικρές και μεγαλύτερες σκηνές.
Ο 57χρονος σήμερα Ρέιβενχιλ είναι ένας από τους πιο πολυπαιγμένους θεατρικούς συγγραφείς του βρετανικού θεάτρου του τέλους του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα και στη διάρκεια των ετών που μεσολάβησαν μέχρι την επιστροφή του στο Royal Court, το 2018 με τη «Ράβδο», ωρίμασε, αγάπησε περισσότερο τον Πίντερ και άφησε πίσω του τον άγριο νατουραλισμό, αλλά δεν εγκατέλειψε τον προκλητικό και διεισδυτικό τρόπο με τον οποίο συνδέει τις ιδιωτικές ζωές με τα δημόσια ζητήματα και την ανησυχία του για θέματα όπως ο αυταρχισμός και η κατάχρηση εξουσίας.
Στο έργο ο Έντουαρντ, ένας αφοσιωμένος καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης, μετά από σαράντα πέντε χρόνια διδασκαλίας, βγαίνει στη σύνταξη.
Όμως τις τελευταίες έξι μέρες, ο Έντουαρντ και η σύζυγός του, η Μορίν, δεν μπορούν να βγουν απ’ το σπίτι τους, γιατί το σπίτι τους πολιορκείται. Ένα πλήθος εξαγριωμένων μαθητών έχει συγκεντρωθεί απ’ έξω, φωνάζοντας και βρίζοντας, φτύνοντας και πετώντας αντικείμενα.
Η «Ράβδος» στο «Αμφιθέατρο» με τον Δημήτρη Καταλειφό, την Αλεξία Καλτσίκη και τη Ζωή Ρηγοπούλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, ρίχνει φως στη ζωή μιας οικογένειας που έχει να αντιμετωπίσει, μέσα από τις δικές της σχέσεις, ζητήματα μιας ολόκληρης κοινότητας.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η Ράβδος» εδώ
Ρέκβιεμ
Στο θέατρο Άττις
Μια αριστοτεχνική σύνθεση από θραύσματα λέξεων, ήχων, εικόνων σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου είναι το Ρέκβιεμ, που μετά το Alarme, το Amor και το Ανκόρ, ολοκληρώνει το τετράπτυχο που στον πυρήνα του έχει τους μηχανισμούς της σύγκρουσης και της εξουσίας και συνδέεται με μια αόρατη κλωστή με τη Νόρα και τη δική της κάθοδο στον Άδη.
Δυο γυναίκες συναντιούνται, ή μάλλον αιωρούνται, σ’ έναν ρευστό χρόνο και σ’ έναν αχαρτογράφητο τόπο, που μπορεί να είναι ο προθάλαμος του Άδη. Δυο γυναίκες-θύματα που μπορεί να είναι ανώνυμες ή να έχουν πολλά ονόματα, να λέγονται Περσεφόνη ή Ελένη. Η μια γυναίκα υποδέχεται την άλλη, την προσκαλεί και την καθοδηγεί σε ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο ταξίδι μνήμης, όσο η δεύτερη αρνείται να αναγνωρίσει την τωρινή κατάστασή της και να ανακαλέσει τον εφιάλτη.
Η κάθοδος στον Άδη καταλήγει σε μια κατάφαση: μνήμη και αλληλεγγύη για τα θύματα των γυναικοκτονιών. Εξάλλου, η επίκληση στη μνήμη, ένα επιτακτικό «θυμήσου», αποτελεί για το Άττις ένα πάγιο αίτημα ενάντια στη λήθη και το εφήμερο.
Πόσες λέξεις χρειάζονται για να περιγράψουν τη βία, την αγωνία, το τραύμα, τον παραλογισμό; Μια λέξη, «γυναικοκτονία», αρκεί για να ορίσει ένα έγκλημα με διαχρονικά έμφυλα χαρακτηριστικά και στόχο την κυριαρχία πάνω στο σώμα και τη ζωή των γυναικών. Μέχρι να αναγνωριστεί η υπόσταση αυτής της λέξης, στην παράσταση επιστρατεύονται κάποιες άλλες λέξεις, αναδύονται αιφνιδιαστικά από το σκοτάδι και επιστρέφουν σε αυτό, στη σύντομη όμως τροχιά που διαγράφουν, προλαβαίνουν να ψηλαφίσουν τη φρίκη και να ανακαλέσουν τη μνήμη. Η Σοφία Χιλλ και η Αγλαΐα Παππά σε μια συγκλονιστική παράσταση.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ρέκβιεμ» εδώ
Αρκουδoράχη
Στη σκηνή Ωμέγα του ΔΗΘΕΠΙ
Ο πολυβραβευμένος Ουαλός συγγραφέας του 21ου αιώνα Εντ Τόμας συνθέτει με μια ιδιοσυγκρασιακή, αιχμηρή και ποιητική γραφή ένα post-apocalyptic τοπίο, όπου η σκιά ενός εμφυλίου πολέμου, που δεν εξηγείται ούτε ορίζεται, μεταμορφώνει τα πάντα.
Δυο πρόσωπα στη σκηνή, ο Αργύρης Ξάφης και η Δέσποινα Κούρτη, ξεδιπλώνουν μια ζωή σε ερήμωση σε ένα ανάλογο τοπίο, σε ένα χωριό ερημωμένο και σβησμένο από σύνορα που χαράσσονται ξανά και ξανά.
Το ζευγάρι κρατάει ανοιχτό ένα χασάπικο που αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει. Η μνήμη είναι ο μοναδικός μηχανισμός επιβίωσης σε μια πραγματικότητα που αλλάζει βίαια και αμετάκλητα, ενώ εκείνοι αδυνατούν να την ακολουθήσουν. Ένας νεαρός άνδρας ζει μαζί τους, κομμάτι και αυτός της προηγούμενης ζωής τους, ενώ ένας άλλος μυστηριωδώς καταφθάνει στο μαγαζί μ’ έναν άγνωστο σκοπό.
Ένα θεατρικό διαμάντι από την ομάδα ΠΥΡ που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό. Στα όρια της ανθρώπινης ιστορίας και της ιστορίας των πολιτισμών η παράσταση μιλά με τον πιο γλαφυρό και ποιητικά σκληρό τρόπο για την απώλεια μέσα σε ένα σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Αρκουδoράχη» εδώ
Οι Δούλες
Στο θέατρο Αποθήκη
Αγγελική Παπαθεμελή, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Αμαλία Καβάλη συναντιούνται επί σκηνής στο εμβληματικό έργο του Ζαν Ζενέ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα.
Η κυρία ντύνεται από την υπηρέτριά της. Η κυρία είναι ακατάδεχτη, η υπηρέτρια δουλοπρεπής. Και οι δύο χλευάζονται μεταξύ τους, η δούλα χαστουκίζει την κυρία. Ξαφνικά χτυπάει ένα ξυπνητήρι και όλη η σκηνή καταρρέει. Αποκαλύπτεται πως η κυρία δεν είναι καθόλου κυρία αλλά η μια από τις δύο δούλες, που παίζουν το παιχνίδι της κυρίας και της δούλας, όταν η κυρία τους απουσιάζει…
Έτσι ξεκινούν «Οι Δούλες», που από το 1947, όταν ανέβηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι και μέχρι σήμερα, έχουν μεταφραστεί και παρασταθεί αμέτρητες φορές στις θεατρικές σκηνές όλου του κόσμου, αποδεικνύοντας την αντοχή του έργου στον χρόνο.
Ένα αριστουργηματικό κείμενο, που το χαρακτηρίζει ο δεξιοτεχνικός χειρισμός της γλώσσας μέσα από μια έντονα ποιητική φόρμα. Η εναλλαγή των ρόλων, οι σχέσεις εξουσίας και υποταγής, η αγωνία για την κυριαρχία απέναντι στον άλλο, οι ταξικές διαφορές που αποδεικνύονται αγεφύρωτες, ο ερωτισμός και η εξάρτηση, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα αγωνίας και σασπένς, μέσα από τον συνδυασμό ονείρου και πραγματικότητας, επιθυμίας και αυτοτιμωρίας, άρνησης αλλά και αποδοχής του απαράβατου κανόνα της ζωής.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Οι Δούλες» εδώ
Χάπι
Στο θέατρο Σταθμός
Το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Εντα Γουόλς που διατρέχει το ευαίσθητο θέμα της ψυχικής υγείας, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Το «Χάπι» είναι μια έντεχνη, πρωτοποριακά γραμμένη αλληγορία, γεμάτη φαρσικό χιούμορ και γνήσια συγκίνηση, για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη μας γι’ αυτήν. Οι χαρακτήρες της, ο Τζον και «οι δύο Μαρίες», παγιδεύονται στη δομή, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η απομόνωση στην ψυχή τους.
Πώς είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πώς είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;
Πάνω απ’ όλα όμως το «Χάπι» είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να καταλάβουμε και να ακούσουμε τον διπλανό μας, μα κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι.
«"Σ’ έναν άνθρωπο, ό,τι αξίζει είναι να μπορεί να πει μια ιστορία" συνήθιζε να λέει εμφατικά ο ψυχίατρος και πεζογράφος Γιώργος Χειμωνάς. Ίσως είναι ο μόνος δρόμος για το "happiness", αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο. Πάντως τα χάπια από μόνα τους δεν φαίνεται να βοηθούν αρκετά. Κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει το "Χάπι", την από αρχαιότητας δηλαδή θεραπευτική χρήση του θεάτρου, ειδικά στις μέρες μας όπου την πρωτοκαθεδρία στην ψυχαγωγία του κοινού έχουν καταλάβει οι ψηφιακές πλατφόρμες και η τόσο παινεμένη από το ελληνικό Twitter τηλεοπτική μυθοπλασία» λέει ο Μάνος Καρατζογιάννης.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Χάπι» εδώ
Αίας
Στο θέατρο Αλκυονίς
Ο Μιχάλης Σαράντης σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας συμπυκνώνει όλους τους ρόλους της σοφόκλειας τραγωδίας συνομιλώντας με το ζωγραφικό σύμπαν του Απόστολου Χαντζαρά. Σκηνοθετεί ο Γιώργος Νανούρης.
Ο Αίαντας έχει θυμώσει γιατί θεωρεί ότι άδικα δεν του αποδόθηκαν τα όπλα του Αχιλλέα και μανιασμένος κυρίως με τους Ατρείδες και τον Οδυσσέα, αποφασίζει να τους σκοτώσει. Η Αθηνά όμως του σκοτίζει το μυαλό έτσι ώστε αυτός να επιτεθεί στα κοπάδια του στρατοπέδου, νομίζοντας πως εφορμά εναντίον των εχθρών του. Όταν συνέρχεται και καταλαβαίνει τι έκανε, θεωρεί ότι ντροπιάστηκε και αποφασίζει να δώσει τέρμα στη ζωή του. Ούτε η σύζυγός του Τέκμησσα, ούτε ο αδερφός του Τεύκρος καταφέρνουν να τον μεταπείσουν.
Μετά την αυτοχειρία του ήρωα, ο Μενέλαος και ο Αγαμέμνονας διατάζουν να μείνει άταφο το πτώμα του, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες και απειλές του Τεύκρου. Ο Οδυσσέας όμως δίνει τη λύση, παρεμβαίνοντας και συμβουλεύοντας τον Αγαμέμνονα να επιτρέψει την ταφή, όπως είναι το δίκιο.
Η ιστορία του μεγαλύτερου πολεμιστή στο στρατόπεδο των Ελλήνων που γίνεται έρμαιο της θεάς Αθηνάς και περίγελος του στρατεύματος των Αργείων.
Την εξαιρετική μετάφραση έχει κάνει ο ποιητής Νίκος A. Παναγιωτόπουλος.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Αίας» εδώ
Λευκές Νύχτες
Στο θέατρο Μικρό Άνεσις
Η αριστοτεχνική νουβέλα του κορυφαίου Φ. Ντοστογιέφσκι, διασκευασμένη για το θέατρο, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Μικρό Άνεσις. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη πρωταγωνιστούν σε ένα έργο - εγκώμιο στη φιλία και την αγάπη, με φόντο τις ονειρικές Λευκές Νύχτες της Αγίας Πετρούπολης.
Κατά τη διάρκεια μιας λευκής νύχτας, δηλαδή μιας καλοκαιρινής νύχτας του Βορρά, όπου το σούρουπο συνεχίζεται μέχρι το πρωί, χωρίς να πέφτει ποτέ το σκοτάδι, περιπλανώμενος σε κάποια από τις προκυμαίες της Αγίας Πετρούπολης, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ένας ονειροπόλος κάτοικος της μεγάλης πόλης, συναντά τυχαία μια νεαρή γοητευτική γυναίκα, τη Νάστινκα, και γρήγορα αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα αρκετά παράξενο αισθηματικό ειδύλλιο.
Μέσα από την αριστοτεχνικά παιγνιώδη και ανάλαφρη αφήγηση του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ξετυλίγεται μπροστά μας όλη η πρότερη ζωή των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας μας και, το σπουδαιότερο, διαγράφεται η ψυχοσύνθεσή τους.
Έτσι, η συμπεριφορά και οι εξομολογήσεις της Νάστινκα αποκαλύπτουν την ύπαρξη αυτού που στην τέχνη αποκαλείται αιώνιο θηλυκό, ενώ ο χαρακτήρας και οι εκμυστηρεύσεις του ονειροπόλου πρωταγωνιστή αποκαλύπτουν έναν άνδρα που ζει μέσα από τις φαντασιώσεις του, την πλήξη και τη μοναξιά, αρνούμενος να λάβει μέρος στο παιχνίδι της ζωής.
Το πρωί που ακολουθεί τις νύχτες θα αναρωτηθούμε μαζί με τον συγγραφέα: «Μια ολόκληρη στιγμή απόλυτης ευτυχίας: είναι μήπως λίγο αυτό, έστω και για ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου;».
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Λευκές Νύχτες» εδώ
Μπιλ και Λου
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (έως 11 Απριλίου)
Σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου-Αγιοπετρίτη, με τους Στέλιο Ιακωβίδη, Βασίλη Μαυρογεωργίου και Λυδία Τζανουδάκη, ένα μαύρο παραμύθι, άλλοτε ανάλαφρο κι ελπιδοφόρο κι άλλοτε σκληρό και πνιγηρό, που βλέπει με κατανόηση και ζεστασιά τις παραφωνίες της ζωής, καθώς οι βασανισμένοι χαρακτήρες βρίσκουν διέξοδο για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και τελικά νόημα ύπαρξης, απελευθέρωση και λύτρωση.
Η Λου, μια τετραπέρατη μα παραμελημένη οκτάχρονη από την Αυστραλία, είναι διαρκώς απορημένη: «Πώς μπορεί κάποιος που γεννιέται να είναι ατύχημα;». «Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;». «Σ’ έχουν κοροϊδέψει ποτέ;». Ο Μπιλ, ένας άθεος Εβραίος από τη Νέα Υόρκη, υπέρβαρος και με σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι διαρκώς μπερδεμένος. Ο Μπιλ και η Λου, χωριστά αλλά μαζί, είναι ένα απροσδόκητο «μπερδαπορημένο» ντουέτο, που η μοναξιά του ενός λειαίνει τη μοναξιά του άλλου.
Βασισμένο στην αληθινή και ξεκαρδιστικά σπαρακτική ιστορία –που στο παρελθόν μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με καλλιτεχνικές και εμπορικές αξιώσεις–, η οποία αφηγείται τη σχέση δύο μοναχικών αγνώστων που ζουν σε «καραντίνα» από την αγάπη και που εντελώς απροσδόκητα καταφέρνουν και χτίζουν μια αδιάρρηκτη εικοσαετή φιλία, ανταλλάσσοντας τους κόσμους τους, τις αγωνίες, τα όνειρα και τις σοκολατένιες «παρηγοριές» τους, δι’ αλληλογραφίας.
Το θεατρικό ανέβασμα, εμπνευσμένο από την ιστορία αυτή, απορροφά άφοβα τη βαριά θεματολογία και τη διαχειρίζεται ευρηματικά, συνδυάζοντας υποκριτική δεινότητα και γκροτέσκα αισθητική με τρόπο που από τη μία καυτηριάζει τη συναισθηματική δυσλειτουργία της κοινωνίας και από την άλλη την αντικρούει αναδεικνύοντας την ενσυναίσθηση ως «γλωσσάρι» ουσιαστικής επαφής.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Μπιλ και Λου» εδώ
Επικίνδυνες Σχέσεις
Στο θέατρο Vault
Το διάσημο μυθιστόρημα του Choderlos de Laclos «Επικίνδυνες Σχέσεις» όπως και η θεατρική μεταφορά του από τον Christopher Hampton, που σκηνοθετεί η Βίκυ Βολιώτη, ξεκινούν ως η αφήγηση μιας ίντριγκας, μιας επιχείρησης παραπλάνησης και αποπλάνησης, για να καταλήξουν σε μια οξυδερκή μελέτη της αιφνιδιαστικά απρόσμενης ανθρώπινης ψυχής.
Η Μερτέιγ και ο Βαλμόν είναι δύο πανέξυπνοι, πνευματώδεις αλλά αδίστακτοι άνθρωποι που αποφασίζουν να στήσουν ένα παιχνίδι, ένα σχέδιο εκδίκησης, προκειμένου να τιμωρήσουν αυτούς που αμφισβήτησαν την υπεροχή τους. Στη φρενήρη και ερεθιστική πορεία προς την υλοποίηση του σχεδίου τους δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν και να καταστρέψουν αθώους ανθρώπους. Όμως η παρτίδα που παίζουν είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, όχι μόνο για όσους βρίσκονται στον δρόμο τους αλλά και για τους ίδιους.
Οι «Επικίνδυνες Σχέσεις» ανιχνεύουν τους βαθύτερους λόγους που μας οδηγούν στις εκάστοτε πράξεις μας, τα ψυχολογικά κίνητρα και τις διαφορετικές εκφάνσεις τους. Όλα αυτά σε ένα αφάνταστα κομψό περιβάλλον που δεν ταιριάζει καθόλου με τις σκοτεινές και κρυφές σκέψεις των βασικών ηρώων: Ένας κατάφυτος, πανέμορφος κήπος, μέσα στον οποίο μπορεί να χαθεί κανείς, να κρύψει και να κρυφτεί.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Επικίνδυνες Σχέσεις» εδώ
Οικόπεδα με θέα
Στο θέατρο Άνεσις
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί το βραβευμένο με Πούλιτζερ αριστούργημα του Ντέιβιντ Μάμετ «Οικόπεδα με Θέα» (Glengarry Glen Ross), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και πρωτότυπη μουσική Γιάννη Μαθέ.
Το έργο διαδραματίζεται κατά τις τελευταίες μέρες ενός διαγωνισμού, που έχει επιβληθεί από τα κεντρικά γραφεία ενός κτηματομεσιτικού γραφείου μιας μικρής αμερικανικής πόλης.
Οι τέσσερις απελπισμένοι μεσίτες του γραφείου διαγωνίζονται ποιος θα κλείσει τις περισσότερες πωλήσεις. Ο πρώτος νικητής θα κερδίσει ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ο δεύτερος ένα σετ μαχαίρια ενώ ο τρίτος και ο τέταρτος θα απολυθούν!
Οι ήρωες αυτού του ρεαλιστικού, σκληρού και δηκτικού έργου, που είναι συγχρόνως σπαρακτικό και αστείο, κυνηγούν το δικό τους «αμερικανικό όνειρο». Ανταγωνίζονται μεταξύ τους χωρίς ηθικούς φραγμούς, όλοι εναντίον όλων. Θα κάνουν τα πάντα, νόμιμα ή μη, για να πουλήσουν τα περισσότερα ακίνητα, με μότο τη φράση «πάση θυσία να κλείσει η συμφωνία», υπακούοντας στη φιλοσοφία τού «πουλάω άρα υπάρχω». Ο ανταγωνισμός έχει φθάσει στο αποκορύφωμά του και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ανθρωπιά και έλεος.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Οικόπεδα με θέα» εδώ
