Μεστή, τραγικωμική ταινία, που είδαμε στο Ταινιόραμα της LIFO, η «Επιστροφή στο Παρίσι» είναι μια επιστροφή σε φόρμα του Ονορέ μετά το αχρείαστο και διογκωμένο σε παραπατημένα σύμβολα, «Η Μητέρα μου». Μιλάει για δύο αδέλφια που βιώνουν τον πόνο με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ο Πολ τα έχει χαλάσει με την κοπέλα του και έχει πέσει να πεθάνει. Ο μικρότερος, ο Ζονατάν, ερωτιάρης φοιτητής και αλέγρος σαν φτερό, τον παρηγορεί και τον κρατά σε πνευματική εγρήγορση, κάνοντας την πάπια για τα σοβαρά θέματα που τον καταθλίβουν. Ο κοινός τους παρονομαστής είναι οι οικογενειακές αποσκευές: ο περίεργος πατέρας και η μητέρα που δεν υπάρχει πια. Η αντίστιξη καθορίζεται από την εναλλαγή των διαθέσεων των δυο αδελφών. Ο κεντρομόλος και ο φυγόκεντρος, ο παρλαπίπας και ο αυτοκτονικός, ο μικρός που χειρίζεται τις γυναίκες με την άτσαλη εφηβική του γοητεία και ο μεγάλος που δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ωραίος διάλογος, ξαφνικές στροφές στην υπόθεση (με εσωτερικότητα κυρίως, εννοείται), ένας Ντυρίς που για πρώτη φορά φαίνεται να καταπίνει ολόκληρο το ρόλο του, χωρίς διάθεση για πολλά παιχνίδια - αυτό το αφήνει στον Γκαρέλ, η ομοιότητα του οποίου με τον Ζαν Πιερ Λεό στα νιάτα του είναι χτυπητή. Και Παρίσι και δράμα και ερμηνείες και ευστοχία και ποικιλία στην ατμόσφαιρα.