Η στροφή του Κρόνεμπεργκ από τις μύγες, τις αράχνες, τους λεβιέδες αυτοκινήτων και τα υπερφυσικά φαινόμενα στον άνθρωπο, ως πηγή που προξενεί τον πόνο και το κακό, είναι πλέον επίσημη, μετά το Τέλος της Βίας και τις Επικίνδυνες Υποσχέσεις. Εδώ, η Άνα, μια μαία, ξεγεννάει ένα μωρό, του οποίου η νεαρή Ρωσίδα μαμά πεθαίνει και, μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της, μαθαίνει πως δούλευε ως πόρνη για λογαριασμό του ρωσικού υποκόσμου και το παιδί της είναι προϊόν βιασμού από έναν από τους αρχηγούς της μαφίας. Η ίδια έχει χάσει τον πατέρα της, ρωσικής καταγωγής και αυτός, και προσπαθεί να βρει μια άκρη. Θα συναντήσει τον Νικολάι, έναν σκληρό άνδρα, μέλος της μαφίας, οδηγό και φονιά, που δείχνει πως ενδιαφέρεται γι' αυτήν και θα την προστατέψει χωρίς να την καλοπιάσει. Κατά κάποιον τρόπο, η χημεία τους δεν εξηγείται μόνο από την κοινή καταγωγή και τον ερωτισμό, και εκεί ποντάρει ο Κρόνεμπεργκ για να αναπτύξει μια περίπλοκη σπουδή.

Δεν είναι πάντα βολεμένος ο χειρισμός του, ίσως γιατί βρίσκεται έξω από τα συνηθισμένα ψυχρά νερά του και επειδή η ταινία εξαρτάται κατά μεγάλο ποσοστό από το σενάριό της, που έχει υπογράψει ο Στιβ Νάιτ, υποψήφιος στα Όσκαρ για το Βρόμικα Όμορφα Πράγματατου Στίβεν Φρίαρς. Οι Επικίνδυνες Υποσχέσεις ωστόσο, ενώ μιλάνε ουσιαστικά για την ανθρώπινη δουλεία και την ασημαντότητα της προσωπικής ελευθερίας σε μικρές κοινότητες και την αταβιστική βρομιά, τη χαραγμένη στο πετσί της κοινωνίας, όπως και τα τατουάζ στο δέρμα των Ρώσων, που υποδηλώνουν τη δική τους περιπέτεια μέχρι να ανέλθουν στη σκάλα της μαφίας, περικλείουν οργανικά πολλά μικρά και πολύ ενδιαφέροντα ταξίδια: τη διαδρομή της Άνας στην ελευθερία της μέσα από την οικογένεια και το φάντασμα της μικρής πόρνης, το αίνιγμα της πραγματικής ταυτότητας και των κινήτρων του Νικολάι, την παγίδευση των αυταρχικών αφεντικών του στην ξεπερασμένη έννοια της παλιομοδίτικης δοσοληψίας, το σασπένς με το μωρό που δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα καταλήξει. Η περίφημη σκηνή της πάλης στο χαμάμ είναι όντως αξιοθέατη και μοναδική, ενώ ο στιλιζαρισμένος ρυθμός του Κρόνεμπεργκ δίνει και σε μας χρόνο, χωρίς την υπερβολή και τη σπουδαιοφάνεια του Τέλους της Βίας, να παρατηρήσουμε καλύτερα τις αποχρώσεις των χαρακτήρων, του χτισμένου Μόρτενσεν, της ιδεαλίστριας Γουότς, του σαλεμένου Κασέλ. Ερμηνευτική έκπληξη ο Γιέρζι Σκολιμόφσκι στο ρόλο του θείου.