Η επιτομή του σαδομαζοχισμού και το φιλμ που πυροδότησε μια πορνό εικονογραφία στα μέσα των ‘70s, με συσχετισμούς ναζισμού και σεξ. Χωρίς το ξάφνιασμα του γυμνού, κρατάμε πλέον το επικίνδυνο κομμάτι του Θυρωρού, το πώς δηλαδή δικαιολογείται ηθικά η υποστήριξη μιας σχέσης ανάμεσα σε έναν άνδρα που ήταν ανώτερος αξιωματικός των Ναζί και βασάνιζε τον κόσμο, αλλά διατηρούσε μια s&m επαφή με τη Λουτσία, η οποία πλέον είναι παντρεμένη με έναν διευθυντή ορχήστρας και δεν λέει να ξεκολλήσει από την αμαρτωλή κατοχική της συνήθεια. Ούτε όμως και αυτό το ζήτημα στέκει μετά από 30 χρόνια. Η απόλαυση της επιβολής και η ηδονή της εκμετάλλευσης είναι θεμελιωμένες και απενοχοποιημένες. Αυτό που παραμένει άθικτο από το πάλαι ποτέ shocker της Καβάνι είναι το θεατρικό ντεκόρ, ο αισθησιασμός που συνοδεύει τη μουσικότητα του ρυθμού και τα χρώματα, κυρίως όμως το τέλειο καστ. Η Ράμπλινγκ και ο Μπόγκαρντ ταιριάζουν απόλυτα στη ρετρό παρακμή τους, όμορφοι και τσαλακωμένοι, μαζί και πολύ μόνοι, επικεντρωμένοι στο παιχνίδι τους, πέρα από τις διεκδικήσεις και τους ρόλους που έπρεπε να έχουν. Ακόμη σέξι.