Ο Νταγκ Μπρους γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγγλία, έφυγε για την Αμερική και έκανε λεφτά, τα παράτησε για να ασχοληθεί με τη φωτογραφία, είχε μια φιλενάδα από την Πολωνία και έναν Άγγλο φίλο που τον λέγανε Ρούπερτ. Για όλα αυτά δεν είναι καθόλου σίγουρος, αφού μια μέρα ξύπνησε, μπήκε σε ένα τρένο για το Κόνι Άιλαντ και δεν θυμόταν τίποτε – ούτε τι κάνει, πού πάει, πώς τον λένε. Όλες οι γνώσεις για τον εαυτό του προέρχονται από τους ισχυρισμούς και τις αφηγήσεις των δικών του ανθρώπων, και κάθε προσπάθειά του να ανακαλέσει μνήμες σκοντάφτει σε μεταγενέστερες οπτικές ή ακουστικές «εμφυτεύσεις». Στον Μπρους έχει διαγνωσθεί η σπάνια, ανάδρομη αμνησία, μια μορφή απώλειας μνήμης που δεν προέρχεται από τραύμα ή σοκ. Θεωρητικά και μόνο, είναι εξόχως ανατριχιαστικό να κουβαλάς έναν ψυχισμό ξενιστή, όπου ο θάλαμος προσωπικών δεδομένων είναι κενός και κατοικείται από συναισθηματική σύγχυση και γνωστική αβεβαιότητα. Το συναρπαστικό στοιχείο στο ντοκιμαντέρ του Μάρεϊ (που δεν αποδεικνύει αλλά καταδεικνύει με την αληθοφάνεια της καταγραφής) είναι το απορημένο βλέμα του φωτογενούς Μπρους. Πολύ συχνά, η αδιόρατη ειρωνεία αγγίζει τα όρια της απάτης. Μπαίνουμε στη διαδικασία να αμφιβάλουμε για την αρρώστια του – οι γνώσεις γι’ αυτή συγγενεύουν με το αν υπάρχει Θεός, και η αδυναμία οριστικής γνωμάτευσης μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Επειδή έχουμε συνηθίσει σε ποιητικές ταινίες περί μνήμης και δραματικές ιστορίες περί αμνησίας, ο Άνδρας Αγνώστων Στοιχείων είναι σαν διαστημόπλοιο με επιβάτη έναν  εξωγήινο που χάθηκε στον πλανήτη μας. Το ότι γίνεται έρμαιο στα χέρια του φίλου του για ένα ντοκιμαντέρ είναι μια κινηματογραφική αντιστροφή της πραγματικότητας: Με τη βοήθεια και την αποτύπωση του φακού, βρίσκει μια ταυτότητα. Με τις νεοαποκτηθείσες εικόνες του γεμίζει ένα άλμπουμ που ξαφνικά και τρομακτικά σβήστηκε από μια μαγική γομολάστιχα. Εκτός κι αν μας κοροϊδεύει. Πού να ξέρουμε; Κι εμείς, όσα βλέπουμε, τόσα καταλαβαίνουμε.