Η κινηματογραφική διασκευή του best-seller της Κολίν Χούβερ έρχεται στις αίθουσες έχοντας στις πλάτες της τη σοσιαλμιντιακή κατακραυγή προς την Μπλέικ Λάιβλι και την εταιρεία παραγωγής της, που προμοτάρουν την ταινία ως εύπεπτη ρομαντζάδα, αντί να εστιάσουν στην ενδοοικογενειακή βία που (υποτίθεται πως) είναι το κεντρικό θέμα της. Οι εισπράξεις μάλλον δικαιώνουν τον τρόπο που την προώθησαν, το ότι αυτός καθόλου δεν τιμά την (θα το ξαναγράψουμε, υποτιθέμενη) ατζέντα της είναι ένα άλλο, εξωκινηματογραφικό μεν αλλά σοβαρό ζήτημα. Τώρα που είδαμε την ταινία, βέβαια, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι η Λάιβλι δεν λέει ακριβώς ψέματα.

 

Ναι, θεωρητικά το θέμα της ταινίας είναι η ενδοοικογενειακή βία. Παρακολουθώντας την, όμως,  εισπράττεις ένα φιλμ με κύρια έγνοια του να χαζέψει ο θεατής τα καλοφτιαγμένα διαμερίσματα, τα κορεσμένα χρώματα και τα φωτογενή πρόσωπα, που παραμένουν τέτοια ακόμα και στις επίμαχες σκηνές. Πρόκειται για μια ταινία με αισθητική διαφημιστικού spot, όπου, χωρίς υπερβολή, κάθε τρία λεπτά ακούγεται ένα τραγούδι που σχολιάζει τη δράση. Μη μας παρεξηγήσετε, κακή κουβέντα για τη μουσική του Τομ Γιορκ, των Rhye και της Λάνα Ντελ Ρέι δεν θα πάρετε από το στόμα μας, αλλά σημασία έχει πώς τη χρησιμοποιεί το έργο. Και δυστυχώς η χρήση της παραπέμπει σε comfort δραματικές σειρές περασμένων δεκαετιών – κοιτούσαμε καλά κάθε τόσο την άνω δεξιά άκρη του κάδρου, για να βεβαιωθούμε ότι δεν εμφανίζεται το σήμα του καναλιού CW.

 

Κατανοούμε ότι υπάρχει ζήτηση για τέτοια θεάματα, ότι κάποιοι θεατές μεγάλωσαν μαζί τους και τους έχουν λείψει, επειδή οι τηλεοπτικοί δημιουργοί κυνηγούν το επόμενο peak TV σουξέ, αλλά από μια κινηματογραφική ταινία υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις. Οι τελευταίες δεν νομίζουμε ότι καλύπτονται από τη συγκεκριμένη girl power δραμεντί, που επιστρατεύει τυποποιημένους χαρακτήρες –ο καλός σύντροφος, ο κακός σύντροφος, η υπερκινητική comic relief φιλενάδα κ.λπ.− και  περιλαμβάνει ατάκες τύπου «αν από θαύμα ξαναβρεθείς σε θέση να ερωτευτείς, ερωτεύσου εμένα». Μπροστά της το Age of Adaline της ίδιας πρωταγωνίστριας μοιάζει με modern classic.