Μετά το Καλοκαίρι της Κάρμεν, ακόμα ένας σκύλος φέρνει κοντά τους χαρακτήρες σε ελληνική ταινία φέτος – οι κυνόφιλοι μάλλον δεν θα βρουν εξίσου χαριτωμένο τον τρόπο που συμβαίνει εδώ. Ο λόγος για τον Φάνη και τον Παύλο. Ο ένας ήταν κάποτε διάσημος ως νικητής του πρώτου «Big Brother», πλέον τον βρίσκουμε στη μάχη της βιοπάλης και στον αγώνα να σταθεί καλός πατέρας για μια αποξενωμένη κόρη. Ο άλλος είναι μεγαλοαστός, με έναν γάμο κάθε άλλο παρά τέλειο και μια επαγγελματική κατάσταση που κρατείται μυστική από τη σύζυγο.

 

Δυο θρυμματισμένες αρσενικές υπάρξεις, δυο διαφορετικές τάξεις, δυο διαφορετικές Ελλάδες, αν θέλεις, που ο Χάρης Βαφειάδης σκιαγραφεί επίσης διαφορετικά, επιδεικνύοντας μια ιδιαίτερη κινηματογραφική ματιά. Ο κόσμος του Φάνη κινηματογραφείται με κάμερα στο χέρι, εκείνος του Παύλου με στατικά, αποστειρωμένα πλάνα. Ακόμα και η διεύθυνση των ηθοποιών διαφοροποιείται: ο Τοκάκης ενσαρκώνει τον ήρωα νατουραλιστικά, ο Μιχάλης Συριόπουλος πιο «μηχανικά», αλλά έκτακτα. Αισθάνεσαι ότι ο δημιουργός ήθελε να παραθέσει, μέσα σε όλα, και τους δυο βασικούς δρόμους της εγχώριας κινηματογραφικής σκηνής μετά το μεγάλο οικονομικό κραχ του 21ου αιώνα, αυτόν του ρεαλισμού και εκείνον του weird ιδιώματος.

 

Το σκανδιναβικού τύπου χιούμορ κάποιες φορές δουλεύει, άλλοτε σαμποτάρεται από οργίλα ξεσπάσματα που μπορούν να δικαιολογηθούν αν πρόθεση ήταν να χωρέσει μέσα στην ταινία και το σινεμά του Οικονομίδη – ένα είδος από μόνο του, ομολογουμένως. Κρίμα που το σενάριο μοιάζει να κυνηγάει την ουρά του –pun intended– από τη δεύτερη πράξη μέχρι το καίρια πικρό φινάλε, όπου και αυτή η γενιά κληροδοτεί στην επόμενη ένα ψέμα, (προ)καλώντας την να αισθανθεί υποχρέωση και να εκφράσει ευγνωμοσύνη.