Σε καλό φεγγάρι βρίσκεται ο Αλεξάντερ Αζά, που ξεκίνησε δυναμικά τη χολιγουντιανή του περιπέτεια με το ριμέικ του Hills Have Eyes, δυσκολεύτηκε να βρει τον δρόμο του στο mainstream σινεμά με μια σειρά από αστοχίες ολκής, αλλά κατάφερε εύγευστο κοκτέιλ αγωνίας και camp διαθέσεων με το Crawl και πέτυχε αξιόλογη ταινία «καραντίνας» με το ανατρεπτικό Oxygen, που ξεκινά σε περιορισμένο χώρο και σταδιακά διευρύνει την εμβέλειά του.

 

Το Νever let Go κινείται σε παρεμφερές μήκος κύματος με το Oxygen, εγκλωβίζοντας σε μια καλύβα στο δάσος μια μάνα με δυο γιούς, τοποθετώντας την απειλή ανάμεσα στα δέντρα και εξαρτώντας τη σωτηρία από έναν σχοινένιο ομφάλιο λώρο που οδηγεί πίσω στην οικογενειακή εστία –κατά τα λεγόμενα της μάνας. Το γαϊτανάκι ανατροπών είναι και πάλι ο βασικός στόχος και το σασπένς γεννάται από διλημματικές καταστάσεις, απευθυνόμενες τόσο στους χαρακτήρες, όσο και στους θεατές.

 

Κατά διαστήματα το φιλμ γίνεται αρκετά αγριευτικό, αλλά σπάνια πολύ τρομακτικό, ίσως επειδή ο τρόμος του Αζά είναι πάντα καταδεικτικός, ενώ η παραβολή χαλάει κι εκτρέπεται σε συντηρητικές οδούς, επειδή ο ίδιος ως σκηνοθέτης παραμένει κυριολεκτικός. Ως σκοτεινό παραμύθι για το εξωγενές και το ενδογενές Κακό κάνει τη δουλειά, σίγουρα πιο αποτελεσματικά και λιγότερο προσβλητικά από το τρισκατάρατο Horns. Δίνει και στη Χάλι Μπέρι ρόλο ζουμερό μετά την απρόσφορη απόπειρα οσκαρισμού του Bruised, στα πιτσιρίκια όμως ευστοχεί κατά 1 στα 2: ο  μονοκόμματος Άντονι Μπ. Τζένκινς, που είδαμε πρόσφατα ως δαιμονισμένο στο φρικιαστικό για όλους τους λάθος λόγους Deliverance του Λι Ντάνιελς και του Netflix, αδυνατεί να ακολουθήσει τον πολύ πιο ανεπτυγμένο υποκριτικά Πέρσι Νταγκς IV.