«Άνοιξε τα μάτια», λέει ψιθυριστά μια γυναικεία φωνή και ο Εντουάρντο Νοριέγκα βρίσκεται περιπλανώμενος στην πιο έρημη Μαδρίτη που έχεις δει ποτέ, λίγα χρόνια πριν ο Κίλιαν Μέρφι πράξει το αντίστοιχο στο Λονδίνο του 28 μέρες μετά (2002). «Άνοιξε τα μάτια», ξαναλέει ψιθυριστά μια γυναικεία φωνή και ο Εντουάρντο Νοριέγκα ξυπνά στο πλευρό της Νάτζουα Νίμρι, μια συνηθισμένη μέρα για τη Μαδρίτη των ’90s. Ποιο ήταν το όνειρο και ποια η πραγματικότητα;

 

Αφού παρέδωσε τη διδακτορική διατριβή του στο ιταλικό giallo με το Tesis, το άλλοτε τρομερό παιδί του ισπανικού σινεμά κοίταξε ψηλότερα στους ουρανούς με μια ταινία που μίλησε για παράλληλες πραγματικότητες λίγο πριν πάρει τη σκυτάλη το αμερικανικό στουντιακό σινεμά με ταινίες σαν το Dark City (1998), το Matrix (1999)και το Thirteenth Floor (1999). Στο Abre los οjos (1997) ο Σέζαρ, ένας γοητευτικός πλην ματαιόδοξος και εγωκεντρικός τριαντάρης που ακολουθεί κατά γράμμα το lifestyle των γιάπηδων, εμπλέκεται σε τροχαίο που παραμορφώνει το πρόσωπό του. Το μέσα του έρχεται έξω και η ομορφιά που χάθηκε αναγεννιέται εσωτερικά, λόγω του έρωτά του για τη Σοφία – μια Πενέλοπε Κρουζ που χαμογελάει και χαμογελά μαζί της ολόκληρο το σύμπαν. 

 

Σύντομα, όνειρα και πραγματικότητα (;) περιπλέκονται και το ρομαντικό δράμα περνά στη Ζώνη του λυκόφωτος, με τον Αμενάμπαρ να ακροβατεί ανάμεσα στα είδη, από το μυστήριο στον τρόμο και από εκεί στη (σκεπτόμενη) επιστημονική φαντασία, φιλοσοφώντας με όρεξη, αν και όχι πάντα διαυγώς, γύρω από τη νεότητα και την απώλειά της, την ερωτική εμμονή, τις δεύτερες ευκαιρίες και την ύπαρξη του Θεού. «Πιστεύεις στον Θεό», ρωτά τον Νοριέγκα η Νίμρι λίγο πριν από το ατύχημα. Στο φινάλε της ταινίας ο Αμενάμπαρ θα καταστήσει την απάντηση ζήτημα συνείδησης – ο Ισπανός δημιουργός κάνει ταινίες αγνωστικιστή, όχι άθεου. Μοιραία, το αριστούργημά του ήταν κοντά, στους Άλλους (2001) είναι δεδομένη η απουσία του Θεού – προσοχή, όχι η ανυπαρξία του. 

 

Λέγεται ότι ο Τομ Κρουζ παρακολουθούσε την ταινία και βγήκε έξω από την αίθουσα πριν τελειώσει η προβολή για να τηλεφωνήσει στον ατζέντη του και να του ζητήσει να κλείσει τα δικαιώματα του ριμέικ άμεσα – μπορείς να καταλάβεις γιατί. Στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα, που τα έχει όλα και (νομίζει πως) δεν θέλει παραπάνω, ο Κρουζ βρήκε μια ιδανική ευκαιρία να μιλήσει για την εικόνα του σε εκείνη τη φάση της καριέρας του και να συνεχίσει ένα από τα συναρπαστικότερα work in progress που μας έδωσε ποτέ το αμερικανικό σινεμά. 

 

Είναι από τα ριμέικ που έχουν λόγο ύπαρξης το Vanilla Sky (2001), ωστόσο στο Abre los οjos θα βρεις μία ακόμα πιο φιλόδοξη δημιουργία, από εκείνες που θα τροφοδοτούσαν την έκρηξη του ισπανικού θρίλερ την επόμενη δεκαετία. Και, φυσικά, θα απολαύσεις ένα από τα πολλά, λιγότερο γνωστά διαμαντάκια των ’90s.