Το τρίο της παραγωγού εταιρείας Πατέ και των σκηνοθετών/σεναριογράφων Ντελαπόρτ/Ντελαπατελιέρ έχει βαλθεί να ξεσκονίσει τον Αλέξανδρο Δουμά, να εκσυγχρονίσει την κουλτούρα των παλιών γραμμάτων και να εξορίσει από τη μνήμη τις μαλθακές πρότερες μεταφορές των δραματικών περιπετειών του σε μικρή και μεγάλη οθόνη.

 

Μετά τους δίτομους Τρεις Σωματοφύλακες, ο Κόμης Μόντε Κρίστο ξεκινά χαρωπά και ευτυχισμένα, συνεχίζει με μια αλά Shawshank Redemption, παρατεταμένη ενηλικίωση κάτω από τις χειρότερες συνθήκες στη σπηλαιώδη φυλακή και κορυφώνεται με την επιστροφή του προδομένου, χολωμένου, φουσκωμένου από εκδίκηση, κάποτε φιλήσυχου, ερωτευμένου και ονειροπόλου ναυτικού Εντμόν Νταντές και πλέον πεισμωμένου τιμωρού Κόμη Μόντε Κρίστο πίσω στον κόσμο που έχασε άδοξα και ξαφνικά επειδή έκανε την καλή πράξη να σώσει τη λάθος γυναίκα από βέβαιο πνιγμό (αν θυμάστε), προσφέροντας θέαμα και συγκινήσεις, ξιφομαχίες και μεταμφιέσεις, μυθιστορηματικά αισθήματα και παλιομοδίτικες συγκρούσεις και επικεντρώνοντας σωστά στη σημασία της λύτρωσης από ένα έγκλημα που δεν έγινε ποτέ και μια πλεκτάνη που δεν χωρά ο νους – αυτά είχε ο 19ος αιώνας.

 

Είναι πλέον πασιφανές πως οι Γάλλοι μπορούν και θέλουν να συναγωνιστούν στα ίσα το χολιγουντιανό concept χορταστικής διασκέδασης (και με τους καρχαρίες κάτω από τον Σηκουάνα, να κάνουν ως και σοβαρή πλάκα), αλλά, παρά την κινηματογραφικότητα, την αναμφισβήτητη προσοχή στις λεπτομέρειες και την τεταμένη προσήλωση του Πιερ Νινέ σε κάθε λέξη που προφέρει, πλανάται μια ξεπερασμένη, σχεδόν πεποιημένη αίσθηση αφήγησης στο κυμαινόμενου ρυθμού, υψηλών φρονημάτων και ταυτόχρονα pulp στην υπερβολή του τρίωρο έπος.