Ο Cashen κάνει τραπ για τις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής του
Στο πρώτο του άλμπουμ ο 20χρονος ράπερ εκφράζει συμπιεσμένα συναισθήματα χωρίς φίλτρα και ενοχές.
Ο στίχος «δεν προμοτάρω Ζάναξ έχω ευθύνες / πονάει η καρδιά μου πίνω ενδορφίνες / με προμοτάρω και ας έχω τοξίνες / fuckin Cashen on the cash business» του Cashen, που εν πρώτοις φαίνεται ακατανόητος, κρύβει σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν του 20χρονου ράπερ που εμφανίστηκε ξαφνικά και απροειδοποίητα με ένα άλμπουμ που είναι σχεδόν επίτευγμα για κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο. Το «God Luvs Cash(en)» είναι ένα άλμπουμ με concept, συνοχή και ροή που έφτιαξε ο Cashen με τη βοήθεια των φίλων του στο στούντιο του Nephew Dizz και είναι γεμάτο εκπλήξεις όπως το «Jihad Flow», που πατάει σε μια μελωδία που θα μπορούσε να είναι το κλαρίνο σε κάποιο πανηγύρι ή το ρεφρέν από κάποιο αραβικό χιτ, «παντρεμένη» με το τραπ του new wave, το οποίο θυμίζει ως concept αυτό που κάνει η Μαρίνα Σάττι. Τον ρωτάω πόσο σημαντικό είναι το χιούμορ σε ένα είδος που δεν φημίζεται για το χιούμορ του – στο «Jihad Flow» υπάρχει ο στίχος «έχω big glock τραγουδάω τούρουρουρουρού / ο Έκο ανοίγει τρύπες σαν τυρόπιτα κουρού». «Δεν ξέρω αν έχω χιούμορ, εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι», λέει. «Νομίζω ότι το μεγαλύτερο όπλο είναι το να διεγείρεις συναισθήματα. Από τη στιγμή που το χιούμορ σε χαροποιεί, είναι κι αυτό όπλο».
Ο Cashen είναι ένα παιδί που θα μπορούσε να πετύχει ό,τι θέλει στη ζωή του. Έχει έναν λόγο που σπανίως συναντάς σε ανθρώπους της ηλικίας του, δεν έχει καμία σχέση με αυτό στο οποίο παραπέμπει τους περισσότερους η λέξη «τράπερ», έχει όραμα, και όσο κι αν αποφεύγει να μιλάει για μακροχρόνια σχέδια, γενικά σου δίνει την αίσθηση ότι έχει έρθει για να αλλάξει πράγματα.
Το πιο σημαντικό για μένα είναι η ελευθερία, δηλαδή αυτό που θέλω στη ζωή μου είναι να ζω το τώρα, το παρόν, να ξυπνάω και να μου φαίνεται ενδιαφέρον αυτό το πράγμα. Θεωρώ ότι άμα επιδιώκεις την εξέλιξη πρέπει να είσαι δεκτικός στην αλλαγή συνέχεια, επομένως δεν έχω κατασταλάξει ακόμα ακριβώς ποιος είμαι και τι με χαρακτηρίζει, γιατί συνέχεια αλλάζω.
«Αθηναίος είμαι, έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Πεύκη. Γενικά, είχα την τύχη να μένω σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών με κοινό κήπο», λέει. «Η μαμά μου είναι αρχαιολόγος και ο πατέρας μου τραπεζικός υπάλληλος. Οι γονείς μου δεν έχουν κάποια επαφή με την τέχνη, γενικά δεν τους συγκινεί ιδιαίτερα, οπότε φρικάρουν με αυτό που κάνω, δεν το καταλαβαίνουν καθόλου. Έχω περάσει σε μια σχολή, χρηματοοικονομικά και διοίκηση τραπεζών, αλλά την άφησα, δεν μου άρεσε καθόλου. Παράλληλα, ασχολούμαι και με το resell και με κρυπτονομίσματα. Βγάζω κάποια χρήματα, αλλά όχι για να ζήσω.
Ήμουν ένα ήσυχο παιδί, δεχόμουν πάντα έντονη πίεση να είμαι σωστός. Επίσης, είχα πολύ μεγάλη δυσκολία να εκφράσω τον θυμό μου ή τα άσχημα συναισθήματα, γιατί τα αντιλαμβανόμουν ως αδυναμίες. Γενικά, η αισθητική μου προέρχεται από αυτά τα συμπιεσμένα συναισθήματα, δηλαδή όλα αυτά που δεν μπορούσα να εκφράσω τα εξέφραζα με τραγούδια ή ζωγραφιές, ή έγραφα ό,τι να ’ναι. Από την Ε’ Δημοτικού έγραφα στίχους για πατάτες και ντομάτες και ράπαρα, έκανα κανένα diss σε κάποιον φίλο μου ή κανέναν πολιτικό τότε που ήταν κρίση και έβλεπα να γίνονται τα πάντα χάλια. Είχα γράψει ένα diss για τον Βαρουφάκη...
Γενικά ως άτομο είμαι λίγο άναρχος, δηλαδή αλλάζουν συνέχεια τα ενδιαφέροντά μου και δεν έχω ξεκάθαρη άποψη για το ποιος ακριβώς θέλω να γίνω, αλλά ξέρω σίγουρα τι δεν θέλω να γίνω. Για μένα το πιο σημαντικό είναι η ελευθερία, αυτό που θέλω στη ζωή μου να κάνω είναι να ζω το τώρα, το παρόν, να ξυπνάω και να μου φαίνεται ενδιαφέρον αυτό το πράγμα. Θεωρώ ότι άμα επιδιώκεις την εξέλιξη πρέπει να είσαι δεκτικός στην αλλαγή συνέχεια, επομένως δεν έχω κατασταλάξει ακόμα ακριβώς ποιος είμαι και τι με χαρακτηρίζει, γιατί συνέχεια αλλάζω. Γενικότερα, τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που έχω γνωρίσει και όσα με έχουν εμπνεύσει πιο πολύ έχουν κάτι κοινό: όραμα, που δεν το πλαισιώνουν αυστηρά.
Ο στόχος μου για το κοντινό μέλλον είναι να αρχίσω να βγάζω χρήματα από τη μουσική. Γενικά, θα ήθελα να αποκτήσω το budget για να φτιάξω ένα δικό μου home studio και να μπορέσω να εξελίξω αυτό που κάνω, διότι θεωρώ ότι πλέον στη μουσική αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι τα skills σου μέσα στο FL Studio παρά το ραπ. Το FL είναι ολοκληρωμένο πρόγραμμα, σου δίνει τη δυνατότητα να φτιάξεις μουσική στο σπίτι σου και, πέρα απ’ αυτό, οι νέοι καλλιτέχνες έχουμε την ευλογία να έχουμε άπειρες προσλαμβάνουσες, το ίντερνετ σου επιτρέπει ν' ακούς άπειρα πράγματα. Έχουμε φτιάξει ένα γκρουπ με κάποια άλλα άτομα και θέλω να αρχίσω να ανεβάζω όσο περισσότερη μουσική γίνεται στο SoundCloud, και πιο πρόχειρη, έτσι ώστε να αρχίσω να δικτυώνομαι με κόσμο που νιώθει αυτήν τη μουσική και να αρχίσουμε να φτιάχνουμε ένα movement στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι έχουμε απίστευτους καλλιτέχνες, αλλά, δυστυχώς, δεν το αντιλαμβανόμαστε, προσπαθούμε να μιμηθούμε κάποιον ξένο.
Παλιότερα ήταν απόλυτη η άποψή μου για τη μουσική και έκρινα πολλά πράγματα ως χαμηλής ποιότητας, αλλά έχω καταλήξει ότι κάθε άνθρωπος ακούει μουσική για διαφορετικούς λόγους και κάθε λόγος είναι το ίδιο σεβαστός. Δηλαδή, μπορεί για μένα να είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό η μουσική και να νιώθω ότι με εκφράζει γιατί ταυτίζομαι μαζί της, αλλά για κάποιον άλλο να μην είναι – και δεν γίνεται να έχουμε την απαίτηση να καταλαβαίνουν οι πάντες τα πάντα.
Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να ακολουθούμε ηθικούς κανόνες χωρίς να ξέρουμε γιατί, χωρίς να μας εκφράζουν απαραίτητα, κι αυτό, σε συνδυασμό με την κατάσταση που δημιουργείται ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές –η γενιά των γονιών μας δεν έχει καμία σχέση με τη δικιά μας, σε κανένα επίπεδο–, κάνει το κενό ακόμα μεγαλύτερο. Νομίζω ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν πολύ αυστηρά δομημένα κριτήρια για το τι είναι καλή και κακή τέχνη, κι αυτό τους κλείνει τους ορίζοντες.
Οι φίλοι μου έχουν παίξει φουλ ρόλο στη ζωή μου, υπό την έννοια ότι όταν ήμουν μικρότερος μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να έχω ουσιαστικές σχέσεις, ήμουν πιο κλειστός – γενικά, ως άνθρωπος είμαι εσωστρεφής. Παρ' όλα αυτά, τον τελευταίο καιρό, μέσω της μουσικής έχω βρει κόσμο που έχουμε κοινό όραμα, που ταυτιζόμαστε και έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε ό,τι κάνω. Προσπαθώ να έχω κοντά μου άτομα που κρίνω ότι θα έχουν θετικό αντίκτυπο στη ζωή μου, οπότε επιδιώκω κιόλας να με επηρεάζουν. Ο Nephew Dizz, ειδικά, με έχει εμπνεύσει πολύ, διότι όταν τον γνώρισα πρώτη φορά στην κυριολεξία είδα κάποιον που κάνει αυτό που ονειρεύομαι, δηλαδή πληρώνει το νοίκι από τη μουσική του, και μάλιστα από τη μουσική που θέλει εκείνος να κάνει.
Ο Dizz έχει παίξει ρόλο στην καλλιτεχνική μου ανάπτυξη γενικότερα. Δηλαδή από τη στιγμή που ηχογράφησα πρώτη φορά σε αυτόν, δεν χρειάστηκα κανέναν άλλο. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σε στούντιο δεν καταλάβαιναν καθόλου, τους έβαζα Yeat που άκουγα και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είναι, πόσο μάλλον αυτά που θέλω εγώ να κάνω, που είμαι επηρεασμένος κάπως απ' τον Yeat. Ο Dizz, πέρα από το γεγονός ότι με καταλάβαινε, είναι πάρα πολύ μεταδοτικός και όλη αυτήν τη γνώση που είχε κάπως μου τη μεταλαμπάδευσε. Με πολύ μεγάλη ευκολία απλώς μου την πέρασε. Στον δίσκο έχει κάνει τη μείξη όλη ο Dizz, έχει κάνει και κάποιες παραγωγές. Όλες τις ηχογραφήσεις τις έχω κάνει στο στούντιό του – έχει και ένα feature.
Οι μουσικές που μου αρέσουν πολύ είναι η τραπ και η ανατολίτικη μουσική. Μου αρέσει οτιδήποτε έχει λαρυγγισμούς, μιλάει στην ψυχή μου. Μου αρέσει πολύ και η ελληνική μουσική, τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά. Ξεκίνησα ακούγοντας ελληνικό ραπ, όπως οι περισσότεροι, αλλά στην Ε’ Δημοτικού ο ξάδελφός μου έβαζε να ακούμε τραπ, Gucci Mane, Young Thug. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος, αλλά ένιωθε πάρα πολύ. Έτσι, μέχρι τώρα, ακούω τραπ κάθε είδους, γιατί πλέον υπάρχουν 700 υποείδη και συνεχίζει να εξελίσσεται.
Εκεί που θεωρώ ότι έχει ζουμί να ψάξεις είναι στο ελληνικό SoundCloud, επειδή είναι μια πλατφόρμα στην οποία ανεβάζουν όλοι με μεγαλύτερη ευκολία και επειδή η τραπ ως τέχνη είναι πιο εξπρεσιονιστική – τουλάχιστον αυτά που προτιμάω και ακούω εγώ. Νιώθεις ότι εκεί μέσα οι καλλιτέχνες έχουν πιο μεγάλη ελευθερία να εκφραστούν.
Όταν ήμουν πιο μικρός η μουσική για μένα ήταν ξεκάθαρα ανάγκη έκφρασης και τρόπος να ξεσπάσω, αλλά, μεγαλώνοντας, είναι κάτι πιο γενικευμένο, δηλαδή μου καλύπτει πολλές ανάγκες, και αισθητικές. Γενικά, για μένα η μουσική δεν είναι απλώς μέσο έκφρασης, είναι τρόπος ζωής. Είναι μόνιμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάπως, είναι τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να επιλέξει κάποιο μέσο για να εξελιχθεί, για μένα αυτό το μέσο είναι η μουσική, η γλώσσα που μιλάω και μπορώ να καταλάβω καλύτερα.
Μου αρέσει να γνωρίζω καινούργιο κόσμο, να βρισκόμαστε σε καινούργιες καταστάσεις, μου αρέσει να κάνω σκέιτ, να παίζω games, να ασχολούμαι με την οικονομία. Μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον το να παρακολουθώ τι αποκτάει αξία και τι όχι. Από τη στιγμή που ζούμε σε καπιταλιστικό σύστημα, το τι έχει αξία δείχνει αλλιώς τα πράγματα, γι' αυτό μου αρέσουν και τα κρυπτονομίσματα – το όνομα Cashen από κει βγαίνει. Μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον το τι είναι το χρήμα και για ποιον λόγο αυξάνεται ή μειώνεται η αξία του. Τον τελευταίο καιρό κάποιοι με φωνάζουν Cashen, αλλά οι φίλοι μου προτιμώ να με φωνάζουν Δημήτρη. Δεν είναι περσόνα ακριβώς το Cashen, είναι απλώς μια πολύ πιο έντονη μορφή του εαυτού μου. Είναι σαν να έχω κάνει κάπως manifest το ποιος είναι ο Cashen, γιατί στην αρχή ήταν κάπως σαν περσόνα, μετά έγινε κάτι σαν alter ego και στη συνέχεια εγώ, σε κάποιο βαθμό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι από δω και πέρα θέλω να προσέχω λίγο περισσότερο τι εύχομαι, γιατί μπορεί να γίνει και πραγματικότητα.
Με εκνευρίζουν η σοβαροφάνεια, ειδικά στην τέχνη πάρα πολύ, οτιδήποτε είναι απόλυτο. Γενικά, τα πράγματα που με εκνευρίζουν πιο πολύ, και με συγκινούν, είναι ό,τι θεωρώ ατόπημα δικό μου. Σε πολλά θέματα νιώθω ότι είμαι υποκριτής και όποτε βλέπω κάποιον άλλο να είναι υποκριτής τον κατακρίνω, ενώ στην πραγματικότητα κατακρίνω εμένα. Μια άλλη συνήθεια που έχω είναι να αξιολογώ καταστάσεις· θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ συμβατική συμπεριφορά και με κρατάει πίσω. Είναι πολλά ακόμα που δεν τα καταλαβαίνω.
Με τους γονείς μου συζητάω μέχρι κάποιον βαθμό όσα κάνω, γιατί αυτά που λέω κι έχω κάνει τους πληγώνουν. Δεν τους έχω βάλει μουσική μου να ακούσουν, μου είναι δύσκολο, γιατί με τη μουσική λέω όσα δεν μπορώ να πω από κοντά. Δεν είμαι πολύ επικοινωνιακός. Μικρότερος δεν τους έδειχνα μουσική μου γιατί δεν ένιωθα ότι υπήρχε λόγος, αλλά είμαι κι ένα άτομο που εκ του αποτελέσματος θα μάθεις τι κάνω.
Γράφω ποικιλοτρόπως κομμάτια. Κάποιες φορές γράφω στίχους, αλλά συνήθως είμαι κάπου στο ενδιάμεσο. Δηλαδή στο στούντιο δεν πάω με στίχους, απλώς θα βάλω το beat. Μπορεί να γράψω κάτι μετά, να χτίσω λίγο free, εκεί να μου έρθει μια ιδέα, λίγο να το κόψουμε, λίγο να το ράψουμε. Υπάρχουν κι άλλα κομμάτια που είναι αποκλειστικά στίχοι γραμμένοι, υπάρχουν κι άλλα που είναι αποκλειστικά free, ανάλογα. Ο στίχος βγαίνει αβίαστα. Νομίζω ότι ο λόγος που μιλάμε όπως μιλάμε είναι επειδή βγαίνει από μέσα μας, όχι επειδή προσπαθούμε να το παίξουμε κάτι. Θεωρώ ότι άμα εκφράζεσαι με φίλτρα για να είσαι εμπορικός, θα χαθείς, δεν θα βγάζεις νόημα.
Γενικά, νομίζω ότι τα άκρα ελκύουν τον κόσμο. Αυτό το παρατηρούσα ανέκαθεν στη μουσική. Νομίζω ότι είναι πολύ λογικό, γιατί δημιουργούν συναισθήματα, κι αυτό είναι το ζήτημα τελικά.
Οι καλλιτέχνες που νιώθω ότι με έχουν επηρεάσει πιο έντονα είναι ο Nephew Dizz, ο Bby Goyard, o Future, o Young Thug και ο Playboi Carti. Συγγενείς στον ελληνικό ήχο θεωρώ τον Nephew Dizz, τον Just Knite και τον Klito/Kipselioti. Επειδή πέρασα μια φάση brainrot απ' όλη αυτήν τη μουσική που είχα ακούσει, έκανα ένα διάλειμμα και για έναν μήνα προσπαθούσα να μην ακούω τίποτα. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες που άρχισα ξανά, ακούω κλασικά τραπ και κλασική μουσική, γιατί με ηρεμεί κάπως.
Είμαι πολύ καινούργιος σε όλο αυτό και δεν ξέρω ποια είναι η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας νέος μουσικός. Μόλις τώρα έβγαλα τη μουσική μου, έτσι θα μιλήσω για το στάδιο πριν απ’ αυτό: νομίζω ότι το πιο δύσκολο είναι η δικτύωση και να βρεις άτομα με τα οποία να μπορείς να συνεργαστείς. Υπάρχει γενικά μια τάση να τίθενται αυστηρά πλαίσια από τους περισσότερους ως προς το τι πρέπει να κάνεις, έτσι χάνεις τη μουσική σου ταυτότητα. Στην Ελλάδα ειδικά είναι πολύ αυστηρά όσον αφορά το τι είναι αυτή η μουσική και τι πρέπει να παράγεις. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις στον νου σου ότι άλλο πράγμα είναι η δουλειά και άλλο η τέχνη. Δεν θεωρώ ότι είναι κακό να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι εμπορικό, εφόσον όμως έχεις επίγνωση του τι κάνεις. Αυτό που σε τρώει και σε καταπίνει και σε αλλάζει είναι όταν αυτά τα πράγματα αρχίζουν να συγχωνεύονται στο κεφάλι σου. Το γεγονός ότι κάνει κάποιος πολύ καλή τέχνη δεν σημαίνει ότι θέλει και να την εμπορευματοποιήσει.
Οι αποφάσεις έχουν συνέπειες. Βγάζοντας έναν δίσκο που είναι πολύ διαφορετικός, φαντάζομαι ότι, αν έχεις πείρα, αντιλαμβάνεσαι πως βραχυχρόνια μπορεί να μην έχει κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα, αλλά μακροχρόνια θα έχει. Δεν με ενδιαφέρουν και πολύ οι αντιδράσεις, θεωρώ πως αν για οτιδήποτε κάνεις που είναι έστω και λίγο ρηξικέλευθο δεν φας μίσος, κάτι δεν έχεις κάνει σωστά.
Από τότε που άρχισα να ηχογραφώ ήθελα να βγω με άλμπουμ, όχι με single, και από τότε που ξεκίνησα να γράφω στον Dizz, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα αυτό, ότι θέλω να βγάλω άλμπουμ. Τα 13 κομμάτια που εν τέλει μπήκαν στο άλμπουμ ήταν αυτά που ηχογράφησα εκεί τελευταία, σερί, σε διάστημα τεσσάρων-πέντε μηνών. Στην αρχή δεν είχα ακριβώς vision για τη θεματολογία κ.λπ., αλλά επειδή μου συνέβησαν πολλά αυτούς τους μήνες, θα έλεγα ότι είναι κάπως η επαφή μου με τον Θεό αυτό το άλμπουμ. Στην ουσία αυτό περιγράφω, την επαφή μου με τον διάβολο, το τι πιστεύω εγώ ότι είναι ο διάβολος και, σιγά-σιγά, την επαφή μου με τον Θεό. Τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι. Μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες αυτό το "God luvs Cash(en)".
Δεν αυτολογοκρίνομαι ποτέ, αυστηρά καθόλου, δεν έχει νόημα να το κάνεις. Αμα είναι να κριθώ για κάτι ας κριθώ, εξάλλου είμαι ανοιχτός στο να αλλάξω, είναι ευμετάβλητες οι απόψεις μου και η στάση μου απέναντι στα πράγματα.
Στην αρχή του δίσκου περιγράφω μια φάση της ζωής μου που δεν ήταν καθόλου καλή, υπήρχε πάρα πολλή παράνοια, αυτοκαταστροφή, ναρκισσισμός. Μετά είχα ένα ψυχωτικό επεισόδιο που όλα αυτά τα ενέτεινε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σε ένα γενικό πλαίσιο αυτό εκφράζεται στην αρχή, και γενικότερα το κάψιμο, πάρα πολύ έντονες καταστάσεις. Φτάνοντας προς το μέσον αρχίζω να μετανοώ για κάποια πράγματα και κάπως ωριμάζω και μετά, προς το τέλος του δίσκου έχω κάπως κατασταλάξει, κυριαρχεί περισσότερο η αποδοχή. Νομίζω ότι η τέχνη μου είναι εξπρεσιονιστική, δηλαδή μπορεί να πω μια μαλακία, ό,τι να ’ναι, αλλά θεωρώ ότι έχει ζουμί. Μου αρέσει πάρα πολύ να περιγράφω απλές καταστάσεις, αλλά με το δικό μου POV.
Στο "Jihad Flow" είχε πολύ ενδιαφέρον το beat. Σε όλο τον δίσκο δουλέψαμε για τη μουσική τρία άτομα, ο Dizz, ο Epon, που είναι παραγωγός, και ένας ακόμα παραγωγός, ο Mpatzi. Το beat το κάναμε και οι τρεις μαζί, απλώς το vibe αυτού του κομματιού ήταν κάτι καινούργιο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, ήταν κάτι μοναδικό εκείνη τη στιγμή. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το track γιατί θεωρώ ότι όντως είναι δικός μου αυτός ο ήχος κάπως. Είναι αυτά που αρέσουν σε μένα, πολύ συγκεκριμένα. Όλη η μαγκιά σε αυτό το τρακ είναι το αραβικό autotune. Κάνοντας μουσική είμαι πιο ικανός να παρακολουθήσω τι κάνουν στο εξωτερικό. Και ο Yeat, αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι λαρυγγισμοί, αλλά δεν μπορεί να το κάνει όπως το κάνουμε εμείς. Επίσης, στη super trap οι Αμερικάνοι έχουν αρχίσει να βάζουν ελληνικά όργανα, ενώ εμείς δεν το κάνουμε. Γενικά, τον ελληνικό ήχο όλοι τον χρησιμοποιούν, εκτός από τους Έλληνες. Αυτό που θεωρώ ότι γίνεται λάθος στην ελληνική σκηνή είναι αυτή η επίμονη προσπάθεια να παντρέψουν με το ζόρι μουσικές. Δεν μου αρέσει να κάνει κάποιος λαϊκό με τραπ, μου σκάει ανώριμο, το θέμα είναι να αγαπήσουμε την τέχνη μας γι' αυτό που είναι.
Ένα άλλο track που νομίζω ότι έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι το "XXX", στο οποίο έχει κάνει την παραγωγή ο Dizz, και οι επιρροές μου είναι πάρα πολύ ιντερνετικές. Έχω παίξει πολύ με τα ad lib, εξηγώ τι μαλακίες λέω μέσα απ' τα ad libs κ.λπ. Γενικά, η αισθητική μου είναι μίνιμαλ, αλλά αυτό το κομμάτι είναι υπερβολή στην υπερβολή. Μου αρέσει γιατί, γενικά, επειδή εκείνη την περίοδο ένιωθα πολύ περίεργα, για την ακρίβεια ένιωθα ότι τρελαίνομαι, δεν μπορούσα να εκφράσω τις σκέψεις μου αλλιώς.
Μεγάλο ενδιαφέρον για μένα έχει και το "Ο Θεός συγχωρεί", γιατί είναι πολύ προσωπικό. Στην ουσία έπαθα ένα ψυχωτικό επεισόδιο που ήταν κάτι ανάμεσα σε ψύχωση και κρίση πανικού και όλο αυτό ως κατάσταση δεν είναι εύκολο καθόλου στη διαχείρισή του. Αυτό το κομμάτι απλώς εκφράζει τη στιγμή στη ζωή μου που ένιωσα ότι ξέφυγα. Ο Θεός για μένα σημαίνει αγάπη, ολοκληρωτική αγάπη – αυτό που προσπαθώ να κατανοήσω καθημερινά είναι το πόσο απόλυτα και ολοκληρωτικά με αγαπάει ο Θεός. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα και γι’ αυτό το κομμάτι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα».
Στο «Γιατί μπορεί» τραγουδάει «Πίνω κωδεΐνη μα αλήθεια έχω αλλάξει / κάνω βήμα πίσω μα δεν έμεινα στην ίδια τάξη / έπινα χημεία μέχρι ο ήλιος να χαράξει / και μου χάραξε έναν δρόμο που 'ναι σκέτη αλητεία / Πάγος μέσα στην καρδιά μου απ’ τον πάγο μες στη μύτη / 100γ cali στοπα δίπλα από τον ασφαλίτη / Πίνω και προσεύχομαι / ό,τι εύχομαι δεν το πολυσκέφτομαι / γιατί έχω δει το χάος, έχω δει τη φρίκη». «Όταν έγραφα το “Γιατί Μπορεί” είχα χωρίσει», εξηγεί. «Με τα Ζάναξ είχα εθισμό όταν ήμουν 16. Γενικά, τα 15-16, που τα πέρασα με καραντίνα, είναι πάρα πολύ θολά. Θυμάμαι ότι εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω relapse στα Ζάναξ, αυτό εκφράζω. Το κομμάτι αυτό είναι περίεργο γιατί, παρόλο που χώρισα, με την κοπέλα αυτή οι σχέσεις μας ήταν και είναι πάρα πολύ καλές. Στην ουσία αυτό που προσπαθώ να εκφράσω είναι η συνέχεια μετά τον χωρισμό. Στην ουσία λέω το ότι μπορώ να τα καταφέρω κι ας πάνε τα πράγματα κατά διαόλου. Απλώς προσπαθώ να αποδεχτώ αυτή την κατάσταση χωρίς ενοχή.
Δεν υπάρχει κάτι στη ζωή μου που να με κάνει να νιώθω πιο ολοκληρωμένος από τη μουσική. Όταν ήμουν μικρότερος ο μικρόκοσμος που δημιουργούσα μέσω της μουσικής ήταν πολύ σημαντικότερος από τον κοινωνικό κόσμο. Το όφελος από τη μουσική είναι ότι έχω αναπτυχθεί πνευματικά. Νομίζω ότι η μουσική που δημιουργείς είναι μια πολύ πιο ώριμη αποτύπωση του ποιος είσαι, γιατί εκφράζει το υποσυνείδητο, όχι το συνειδητό. Ανακαλύπτεις ποιος είσαι, μαθαίνεις τι σ’ αρέσει και νιώθω ότι εκφράζομαι. Ως συναίσθημα είναι ολοκληρωτικό.
Η ιδανική συνέχεια για μένα θα ήταν να αποκτήσω απήχηση με ομαλό τρόπο, γιατί αν έρθει γρήγορα δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τη διαχειριστώ. Θα ήθελα να μπορέσω σιγά σιγά να βγάζω χρήματα από τη μουσική, αυτήν τη στιγμή αυτό με ενδιαφέρει έντονα. Όχι για να ζήσω αποκλειστικά απ’ αυτό, απλώς επειδή έχω επενδύσει τον χρόνο μου, την ενέργεια και τα χρήματά μου. Περιμένω να δω αποτέλεσμα...»
— Πες μου κάποια άλμπουμ που σε καθόρισαν.
Yeat: «Up 2 me», Young Thug: «Slime Season 2, 3, Barter 6», Future, Young Thug: «Super Slimey», Bby Goyard: «The 4thwall», «The 4thwall pt2», «Loreseeker», «Spirit», Lil Uzi Vert: «Luv is rage 2», Playboi Carti: «Die Lit», «Whole Lotta Red», Σπυριδούλα: «Φλου».
Το άλμπουμ του Cashen:
