Η τεχνική που εφαρμόζει είναι γνωστή, η αποτύπωση ερμηνείας, κατά την οποία ο/η ηθοποιός φοράει μια λαστιχένια ολόσωμη φόρμα, γεμάτη με αισθητήρες, ερμηνεύει το ρόλο μέσα σε ένα μπλε κουτί, κινηματογραφείται από 40 κάμερες και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας. Η εξέλιξη από το Πολικό Εξπρές μέχρι το Μπέογουλφ έγκειται στην τρισδιάστατη ψευδαίσθηση, που ο θεατής μπορεί να δει σε κάποιες αίθουσες εξοπλισμένες με Real D.

Η ταινία αντλεί το θέμα της από ένα αρχαίο αγγλικό επικό παραμύθι ηλικίας χιλίων ετών, κάτι σαν τα δικά μας έπη του Ομήρου, όπου το καλό αντιπαλεύει το κακό, η ανδρεία συγκρούεται με τη δολιότητα και η γρανιτένια φωνή του Γουίνστοουν οφείλει να κάμψει τη φιδίσια σαγήνη της Τζολί - σε σχεδόν αυτοβιογραφικό ρόλο, μιας και ενσαρκώνει μια μάνα με τον αισθησιασμό σαύρας και τη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των ανδρών χωρίς εκείνοι να το πάρουν χαμπάρι. Οι γυμνές της σκηνές δεν είναι δικές της, αλλά χρεώνονται στο ψηφιακό της ομοίωμα. Άλλωστε μετά το Όσκαρ καμία σταρ δεν έχει όρεξη να αποκαλυφθεί. Ό,τι προλάβαμε είδαμε.