Αν το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου ξεχώρισε αισθητά στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας, ο Χαμαγκούτσι με το Evil does not exist εδραίωσε τη θέση του στο βάθρο των σπουδαίων νεότερων σκηνοθετών και από τις τρεις πολυαναμενόμενες βιογραφίες, η Πρισίλα της Κόπολα κέρδισε άνετα τις εντυπώσεις έναντι του Φεράρι του Μαν και του Μαέστρο του Κούπερ με χαμηλόφωνη προσέγγιση σε ένα εγκάρδιο love story χαμένο στη μετάφραση ενός θορυβώδους μύθου, το Θηρίο του Μπερτράν Μπονελό είναι η ταινία που προβλημάτισε πιο πολύπλευρα και ίσως έμεινε περισσότερο στη μνήμη εβδομάδες μετά την πρώτη της «ανάγνωση».

 

Πρόκειται για τη δεύτερη, μετά την εκδοχή του Πατρίκ Σιά, κινηματογραφική μεταφορά από Γάλλο δημιουργό του The beast in the jungle του Χένρι Τζέιμς, μιας μάλλον παραγνωρισμένης, γοητευτικής νουβέλας, γραμμένης το 1903 για έναν άνδρα αιχμάλωτο των καταστροφικών του προαισθημάτων για μια ματαιωμένη ζωή. Αλλάζοντας το γένος του πρωταγωνιστή, ο Μπονελό διατρέχει δύο γλώσσες και τρεις χρονικές περιόδους για να αφηγηθεί την ερωτική σχέση της Γκαμπριέλ με τον Λουί ή, καλύτερα, μιας γυναίκας κι ενός άνδρα, κυρίως υπό την οπτική εκείνης και βασικά διά της αγωνιώδους μοναξιάς και της παγερής αποξένωσης που ανάγει την πιθανότητα του ρομάντζου σε αινιγματική επιστημονική φαντασία.

 

Ο Μπονελό του Πορνογράφου και του συναρπαστικού Saint Laurent ουδέποτε χαρίστηκε στα θέματά του ούτε παραδόθηκε σε ευκολίες. Διασχίζοντας τον χρόνο, από την belle epoque του 1910 ως το Λος Άντζελες του 2014 και το δυστοπικό Παρίσι (μάλλον) του κοντινού μέλλοντος, η Λεά Σεϊντού κυρίως βασανίζεται, όταν δεν διακατέχεται από το φευγαλέο αίσθημα του μεγάλου έρωτα. Το ρομαντικό φλερτ παραχωρεί τη θέση του στο υπαρξιακό angst και μια αίσθηση απειλής, συχνά εξωπραγματικής. Το μέλλον είναι μια ανεξερεύνητη ζούγκλα και η Γκαμπριέλ έχει μπει στη διαδικασία να εξαγνίσει το DNA της τροποποιώντας το με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Δεν είναι σίγουρη για τον εξορκισμό της έντονης ανησυχίας της με αυτή την απόπειρα, ούτε ο Λουί, ο οποίος στο Λος Άντζελες του 2014 υποδύεται έναν 30χρονο παρθένο, επιθετικό όσο και ο σεισμός που επίκειται, την ίδια στιγμή που η ηθοποιός Γκαμπριέλ περνάει ακροάσεις με αβέβαια αποτελέσματα και φυλάει το σπίτι της από την καταστροφή σε έναν λιντσικό απόηχο του Mulholland Drive.

 

Λίγο πριν από τις ιστορικές πλημμύρες που έπνιξαν το Παρίσι του 1910, η πιανίστρια και λατρεμένη της καλής κοινωνίας Γκαμπριέλ βρίσκει τη ρομαντική της διάθεση να ταράζεται από την ατονική επέλαση του Σένμπεργκ, καθώς και τη σταθερότητα της ζωής της να πολιορκείται από την επιμονή του θαυμαστή της Λουί – πάντα ενδιαφέρων και ευαίσθητος ο Τζορτζ Μακέι, που είχε ξεχωρίσει στο 1917. Το Θηρίο στηρίζεται στη Λεά Σεϊντού και τη θεαματική ακροβασία της στο τρίπτυχο που έχει στήσει ο Μπονελό με ελικοειδές μοντάζ αμήχανης προσποίησης και κάποιων εντυπωσιακών τετ α τετ μεταξύ των δυο εραστών στον χρόνο και στην Ιστορία. Πάντως, το αισθηματικό sci-fi της χρονιάς, εγκεφαλικό και φιλόδοξο, αυτάρεσκο και καλλιγραφικό ταυτόχρονα, γεμάτο πλατειασμούς (σαν να κοιτάζεται στον καθρέφτη διακόπτοντας τη ροή του) αλλά κι ένα σπαρακτικό, ταιριαστό φινάλε δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.