Αν και δημοσιεύτηκε το 2018, το μυθιστόρημα The Cabin at the end of the world καταφέρνει να απηχεί το αίσθημα της υπαρξιακής αγωνίας της μετα-Covid εποχής που διανύουμε, την αναίρεση της βεβαιότητας και τη γενικότερη σύγχυση που ακόμα διαχέεται σαν μούδιασμα στη σκέψη και στον διάλογο μεταξύ των προσωπικών πιστεύω του καθενός και του κοινωνικού καθήκοντος.

Ο μάστερ της μεταφυσικής ανατροπής Μ. Νάιτ Σιάμαλαν ευτυχώς αποφεύγει την εμμονή του με τη μανιέρα του σώνει και καλά αξιομνημόνευτου twist στη διασκευή που επιχείρησε στο βιβλίο του Πολ Τρεμπλέ, προτιμώντας το θρίλερ από την ενισχυμένη φαντασία. Φυσικά και έχει αξιομνημόνευτη εισαγωγή: ένας ευγενικός γίγαντας, ο θηριώδης, αλλά γλυκομίλητος Λέναρντ/Ντέιβ Μπαουτίστα (μακράν πιο αποδεκτός απ’ ό,τι στο Glass Onion) ζητά από ένα αξιαγάπητο κορίτσι που παίζει αμέριμνο στο δάσος να οδηγήσει αυτόν και τους τρεις συνοδοιπόρους του, που όπου να ’ναι καταφθάνουν, στην καλύβα που έχουν νοικιάσει οι δυο μπαμπάδες της για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Φαίνεται πως γνωρίζει τις συντεταγμένες, σαν να κινείται «συστημένος», το ύφος του κρύβει απειλή, αν και προδίδει αμηχανία: αν όντως θέλει να τους κάνει κακό, ποιος είναι ο σκοπός ή το κίνητρό του; Και πώς κολλάνε μεταξύ τους τόσο ετερόκλητοι άνθρωποι;

Ο Χτύπος στην καλύβα γίνεται εύκολα ένα από τα καλύτερα σασπένς δράματα της καριέρας του Σιάμαλαν ‒σίγουρα ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει υπογράψει στην πρόσφατη φάση του‒, χρονομετρά με αυτοπεποίθηση και όση χειραγώγηση χρειάζεται (για να μην ξεχνιόμαστε…), θυμίζει έντονα την Ομίχλη, όχι του Κάρπεντερ αλλά του Φρανκ Ντάραμποντ, χωρίς τη λασκαρισμένη βίδα της πλοκής του Στίβεν Κινγκ, και προοδεύει δραματουργικά με σύνεση και αληθοφάνεια, αποκαλύπτοντας διαφωτιστικά στοιχεία για τους χαρακτήρες σε καλοστημένα φλασμπάκ. Ο Μπεν Όλντριτζ, που έχουμε δει σε «Pennyworth» και «Fleabag», είναι η αποκάλυψη στον ρόλο του Άντριου.