Δεν πρόκειται για αισθητικό ρεύμα, αλλά είναι σίγουρα κινηματογραφικό trend: ολοένα περισσότερες ταινίες, φτιαγμένες με αρχικό προορισμό τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, στρέφονται στο είδος του θρίλερ και αντλούν σασπένς από καθημερινά προβλήματα και καταστάσεις, εκεί που στο παρελθόν θα ακολουθούσαν την πεπατημένη του κοινωνικού ρεαλισμού. Τα θέματα ποικίλλουν, από την καθημερινή οδύσσεια μιας εργαζόμενης μητέρας (Full Time) και την προσπάθεια μιας νεαρής φοιτήτριας να κάνει έκτρωση στη Γαλλία των ’60s (L’evenement) ως την απόπειρα ενός τυφλού χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου να μετακινηθεί σε άλλη πόλη για να δει την αγαπημένη του (The Blind man who didn’t want to see Titanic) και την εξυπηρέτηση του κοινού κατά την πιο πολυσύχναστη μέρα του χρόνου σε ένα ακριβό εστιατόριο («Boiling Point»). 

 

Το θρίλερ στο To a land unknown προκύπτει από τις καθημερινές προσπάθειες δύο Παλαιστίνιων προσφύγων να επιβιώσουν στο κέντρο της Αθήνας. Ο τελικός τους προορισμός είναι η Γερμανία και το όνειρό τους το άνοιγμα μιας καφετέριας, βρίσκονται, όμως, εγκλωβισμένοι στην πρωτεύουσα της χώρας μας, η οποία παρουσιάζεται σαν καθαρτήριο, χωρίς οι κινηματογραφιστές να χρειαστεί να καταφύγουν σε εξπρεσιονιστικά τεχνάσματα – υπάρχει και αυτή η Αθήνα, αλλά σπάνια τη βλέπουμε έτσι στο σινεμά. 

 

Το σενάριο δεν παρουσιάζει τους χαρακτήρες ως αγίους, ως ηθικά ανώτερους παρίες που βασανίζονται από τους εξαχρειωμένους προύχοντες και το σύστημα που τους προστατεύει. Αυτή η ιδιαιτερότητα διαφοροποιεί το φιλμ από αντίστοιχες δημιουργίες, έστω κι αν η σταθερά αγαπητική στάση του σκηνοθέτη Μαχντί Φλάιφελ προς τους χαρακτήρες μάλλον δεν αρμόζει σε όλες τις επιλογές τους. Καθώς μπαίνουμε στην τρίτη πράξη, η προσφυγή των δημιουργών σε πιο παραδοσιακά τερτίπια του είδους, που εξειδικεύουν την περίπτωση των δύο (αντι)ηρώων σε σχέση με μια ευρύτερη προσφυγική εμπειρία, αλλοιώνει ελαφρώς και τον χαρακτήρα του έργου, τουλάχιστον μέχρι την (εξαιρετική) τελευταία σκηνή, που καταφέρνει καίριο συναισθηματικό χτύπημα.