Στα μέρη μας το μεγάλο σουξέ του Ρώσου Βασίλι Ροβένσκι ήταν οι Γάτες στο μουσείο και όχι τα Σκυλάκια στην όπερα, γεγονός που δεν θα πιστώσουμε τόσο σε νίκη των γατόφιλων έναντι των κυνόφιλων όσο στην πεποίθηση ότι γονείς και παιδιά μάλλον βρίσκουν τα μουσεία λιγότερο βαρετά από την όπερα. Ωστόσο, στον υπόλοιπο κόσμο το hit του σκηνοθέτη είναι οι περιπέτειες του Μικρού Γκρίζλι, ένα συμπέρασμα που προκύπτει (και) από το γεγονός ότι το παρόν φέρει τον αριθμό 3 στον αγγλικό τίτλο του.

 

To κακό είναι ότι, για να (παρ)ακολουθήσεις την πλοκή του προϋποτίθεται γνώση των προηγούμενων ταινιών, την οποία υποθέτουμε ότι κάποια πιτσιρίκια έχουν· το καλό ότι, επειδή οι δημιουργοί γνώριζαν ότι έχουν εξασφαλισμένο ένα κοινό, εδώ είναι ελαφρώς πιο προσεγμένη η ποιότητα του σκίτσου. Το φιλμ διαθέτει και ένα τρυφερό, «οικογενειακό» μοντάζ λίγο πριν από το φινάλε, που παραπέμπει αμυδρά –πολύ αμυδρά όμως– σε αντίστοιχη σκηνή του πολυαγαπημένου Dumbo (1941) και κάπως σώζει τις εντυπώσεις και για τους ενήλικες συνοδούς, αν και φοβόμαστε πως, μέχρι να φτάσουν σε αυτό το σημείο, το μυαλό τους θα έχει φύγει για ταξίδι μεγαλύτερο από εκείνο του μικρού Γκρίζλι.