Μετά τη δική του Λίστα του Σίντλερ, το έπος για το Ολοκαύτωμα των Αρμενίων The Cut (το οποίο ήλθε και παρήλθε ευτυχώς αναίμακτα και δυστυχώς ανώδυνα), ο Φατίχ Ακίν προσθέτει το όνομά του στην ατελείωτη λίστα των σκηνοθετών που αποτίνουν φόρο τιμής στην ενηλικίωση και στην εφηβεία, χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα ή κάποια προσπάθεια να ανανεώσει ή να φρεσκάρει το είδος. Το Βερολίνο, Αντίο ανακατεύει προσωπικά του βιώματα σε ελεύθερη κινηματογράφηση, σύμφωνα με την πεποίθησή του πως όποιος κολλάει σε ένα και μόνο στυλ γίνεται βαρετός, και περιγράφει το σημαδιακό καλοκαίρι δύο 13χρονων στη Γερμανία, του Μάικ που ζει μόνος σε ένα ωραίο σπίτι, με τον πατέρα του απασχολημένο με τη νεότερη γκόμενα και τη μάνα του σε κλινική αποτοξίνωσης, και του Τσικ, ενός ανήσυχου ταραχοποιού ρωσο-τσιγγάνικης καταγωγής. Ο έρωτας και η ανομία κυριαρχούν σε ένα ευμετάβλητο τοπίο, αλλά η εξέλιξη των χαρακτήρων και των γεγονότων είναι αναμενόμενη και όχι τόσο αστεία, όπως μας έχει συνηθίσει ο Τουρκογερμανός σκηνοθέτης, όποτε έχει αποφασίσει να δει τον κόσμο ανάποδα και ελαφρά – βλέπε το σπαρταριστό Soul Kitchen, την καλύτερή του ταινία μαζί με το Head On.