Μέσα απο ιστορίες γυναικών που δεν έχουν κοινά στοιχεία αλλά η μοίρα και η πόλη τέμνει τις πορείες τους, ο Δημήτρης προσπαθεί ν’ αγγίξει τον υδράργυρο, δηλαδή ν’ αποδώσει κινηματογραφικά το νόημα της ευτυχίας σ’ ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μονοχρωματικές και βαριές, οι Τρεις μέρες ευτυχίας αποτελούν ένα ακόμη δραματοποιημένο χρονικό της Αθήνας, την ψυχή της οποίας ο Αθανίτης δεν έχει σταματήσει να εξερευνά από την αρχή της καριέρας του. Η αφήγησή του είναι ελλειπτική και βασίζεται στο βλέμμα και το άρρητο, ενίοτε πετυχαίνοντας να μεταδώσει τον πόνο και το αδιέξοδο των ηρωίδων.