Δεν υπάρχει ίχνος κακής προαίρεσης στην έντονα αυτοαναφορική ταινία του Στράτου Τζίτζη. Ο Αντίνοος Αλμπάνης υποδύεται ένα avatar του σκηνοθέτη σε αναζήτηση εκδότη για ένα, κατά τα φαινόμενα, πολύ σημαντικό βιβλίο που «έχει κάτι να πει». Το πρόβλημα με ταινίες αυτού του τύπου είναι πως, αν δεν αντιμετωπίσουν την καλλιτεχνική αυτοαναφορά ως αφετηρία για μια δημιουργία γενικότερου ενδιαφέροντος και καθολικής θεματολογίας, όπως η κορυφαία του είδους, το φελινικό 8½, καταλήγουν να απασχολούν ένα ειδικό κοινό, εξοικειωμένο με τη φιλμογραφία του εκάστοτε δημιουργού. Αυτοί οι τελευταίοι θα καταφέρουν να εντάξουν το χιούμορ σεξοκωμωδίας περασμένων εποχών σε αυτό το πλαίσιο (σ.σ. ο σκηνοθέτης έχει γυρίσει, μεταξύ άλλων, το Η αγάπη είναι ελέφαντας) και θα ενοχληθούν λιγότερο από την κοινοτοπία του.

 

Κατά τα λοιπά, δεν διασαφηνίζεται ποτέ αυτό το σημαντικό «κάτι» που έχει να πει το βιβλίο, γεγονός που είχαμε εκλάβει ως μέρος του αστείου, μέχρι να μας διαψεύσει το φινάλε, ενώ με την επιλογή του Αλμπάνη στον κεντρικό ρόλο η ταινία κερδίζει πολλά σε πρωταγωνιστικό εκτόπισμα, αλλά χάνει λίγο σε κωμικό ένστικτο – και, εν προκειμένω, ίσως το δεύτερο να χρειαζόταν περισσότερο από το πρώτο.