Τα live του Larry Gus είναι αυτό που ήταν πάντα, ένα one man show με ένταση, ρυθμό και νέα ή παλιά ψυχεδέλεια, γιατί στον Larry αρέσουν πολύ οι ψυχεδελικοί αυτοσχεδιασμοί, και τα τελευταία χρόνια και τα τραγούδια. Την Κυριακή 2 Ιουνίου κλείνει το δεύτερο Indie Playground Festival, τη δεύτερη βραδιά, μετά τους Prompt, Metaman και Vassilina. Το Indie Playground Festival, που διοργανώθηκε πρώτη φορά πέρσι από το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου σε συνεργασία με το Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» Πειραιώς 254 και τη United We Fly, επιστρέφει και φέτος στον βιομηχανικό χώρο Playground 260. Το stage στον ανοιχτό χώρο πίσω από την Πειραιώς 260 φιλοξενεί ονόματα της σύγχρονης ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής. Το Σάββατο το βράδυ, 1/6, θα εμφανιστούν οι Deaf Radio, ΑΜΚΑ, Whereswilder και Kooba Tercu.
— Τι θα ακούσουμε από τον Larry Gus στο φεστιβάλ;
MPC workouts, παλιά τραγούδια και καινούργια σε στίχους Ευθύμη Φιλίππου και Μιχάλη Σιγανίδη. Το ένα το λένε «Χιόνι», το άλλο «Παράφορη Ήττα», και τα δυο μαζί μπορούν να περιγράψουν με σαφήνεια τη ζωή μου μέχρι τώρα, αλλά και από εδώ και πέρα.
— Τι άλλο κάνεις για το φεστιβάλ;
Έχω γράψει τρία τραγούδια σε στίχους του Ευθύμη Φιλίππου για ένα έργο του ίδιου και της Αγγελικής Παπούλια που λέγεται Ετυμολογίες. Θα παιχτεί στην Παλιά Βουλή και θα είναι σαν συνέδριο, με ένα ή περισσότερα μουσικά διαλείμματα.
Τον θάνατο τον έχω στο μυαλό μου σαν τα Takis, είναι όλα πολύχρωμα, κάθεσαι πάνω από τον πάγκο στην κουζίνα στις 3 η ώρα το πρωί, κάνεις ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, κοιμάσαι με ένα στομάχι γεμάτο αηδίες, ενώ θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο.
— Ετοιμάζεις νέο δίσκο;
Έχω να βγάλω δίσκο πέντε χρόνια, αλλά παίζω live καμιά φορά. Με παραγωγό τον Μιχάλη Σιγανίδη ετοιμάζω έναν δίσκο που ακόμα δεν ξέρω τι τίτλο θα έχει. Ιδανικά θα έχει τριάντα τραγούδια για κοντραμπάσο και ντραμς, είναι σαν ο Σκαρλάτι να λεγόταν Σκαρλατίδης και να μεγάλωσε στο Ρουμλούκι Ημαθίας — ρουμλούκι φανκ. Ο Μιχάλης είναι ό,τι σημαντικότερο μου έχει συμβεί μουσικά τα τελευταία χρόνια, αλλά και προσωπικά. Είναι σαν οικογένεια, τον αγαπώ όσο τίποτα. Τα περισσότερα τραγούδια έχουν στίχους του Ευθύμη, κάποια έχουν στίχους δικούς μου και κάποια είναι ποιήματα του Μιχάλη. Τα τελευταία χρόνια γράφω τραγούδια, περνάω καλά μ’ αυτά, γράφω μουσική για ταινίες, είναι μια χαοτική κατάσταση. Αυτό που ακούω πολύ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσει είναι τα «Μήλα των Εσπερίδων» της Τζουλιέττα Καρόρη στο Τρίτο Πρόγραμμα που είναι μουσική αναγεννησιακή και προμπαρόκ, έχω χαθεί σ’ αυτά. Είναι και δύο χρόνια που ακούω Beach Boys εμμονικά, έχω πάθει εμμονή με τον Brian Wilson, βλέπω ντοκιμαντέρ... Όταν πέθανε ο Burt Bacharach έβαλα τα κλάματα και ο γιος μου δεν καταλάβαινε γιατί κλαίω. Με ρώτησε «πόσων χρονών ήταν;», του απάντησα «95», και μου είπε «και γιατί κλαις;».
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι η μουσική δεν είναι τίποτα, κανείς δεν ασχολείται, το θέμα είναι να τρως καλά και να κοιμάσαι, αλλά τρώω και πονάει το στομάχι μου, ο οισοφάγος μου, έχω προβλήματα ψυχολογικά και πάω και τρώω. Προχθές πήγα να παίξω μουσική στο Esthio του Ζύμπα στο Κουκάκι κι έφαγα καταπληκτικά, αλλά όταν πήγα στο σπίτι έφαγα φιστίκια Αιγίνης πάνω απ’ τον πάγκο βλέποντας βιντεάκια στο YouTube και μετά σοκολάτα. Eίναι όλα χάλια και δεν ξέρω ποιον νοιάζει τι πια – αυτό είναι το σημαντικότερο όλων, ποιος ενδιαφέρεται για οτιδήποτε; Είναι αυτό που έλεγε ο Μπάλαρντ στα ’70s, ότι θα έρθει μια μέρα που θα κοιτάς την καθημερινότητά σου και τα 150.000 άτομα που ήταν στην Καμπότζη με τα βαφτίσια της ξαδέρφης σου και την κουράδα στην τουαλέτα θα είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό είναι τελείως ισοπεδωτικό αλλά είναι και πολύ humbling. Είναι ωραίο γιατί σταματάς να σε νοιάζει το τι είσαι, δεν ασχολείσαι. Είμαστε και μεγάλοι πια –είμαι 42 χρονών–, σταματάς να σκέφτεσαι ότι κάτι θα γίνει, απλώς το κάνεις. Γράφω τώρα μια ταινία με τον Βασίλη Κατσούπη που λέγεται Η μηχανή που παράγει αποτυχίες και το θέμα της είναι γιατί κάποιοι το ’χουν και κάποιοι άλλου όχι. Αυτό με απασχολεί όσο τίποτα από τότε που γεννήθηκα. Γιατί κάποιοι που προσπαθούν όσο και οι άλλοι που το ’χουν, δεν τα καταφέρνουν; Ο ήρωας σε αυτή την ταινία πιστεύει ότι υπάρχει ένα conspiracy, ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν το ’χουν και εκμεταλλεύονται αυτούς που το ’χουν και τους κλέβουν τα skills. «Τρώει» το conspiracy χωρίς λόγο και μετά προσπαθεί να το καταλάβει, γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν το ’χει. Κάποιοι δεν το ’χουν κι αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα, να καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ταβάνι, και να λες «εντάξει, κάποιοι θα κάνουν sold out κι εγώ θα παίρνω τ’ αρχίδια μου».
— Τι μουσική ακούς αυτήν τη στιγμή; Ακούς και νέα μουσική;
Αυτήν τη στιγμή ακούω την πρώτη βερσιόν του «Cool Cool Water» των Beach Boys. Οι αγαπημένοι μου πρόσφατοι δίσκοι είναι το «Here in the pitch» της Jessica Pratt, το «Dead Slow» του Μιχάλη Σιγανίδη και του Γιάννη Αναστασάκη, ο νέος δίσκος του Mach-Hommy.
— Υπάρχει αυτήν τη στιγμή indie σκηνή; Γενικά, την παρακολουθείς την ελληνική σκηνή;
Μένω στην Κυψέλη, τα πάντα είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου, είναι σχεδόν φοβερό, και σίγουρα πολύ βολικό.
— Όταν ξεκίναγες να φτιάχνεις μουσική, είχες στο μυαλό σου ότι θα βιοποριζόσουν απ’ αυτή;
Όχι, δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου. Ο λόγος που βιοπορίζομαι από τη μουσική είναι ο Βασίλης Κατσούπης, τόσο αρχικά όσο και στην πορεία.
— Θεωρείς ότι έχει πάψει να είναι προτεραιότητα η μουσική στη ζωή ενός νέο ανθρώπου; Όντως δεν υπάρχει τόσο πάθος όσο παλιά;
Ο Joshua Minsoo Kim λέει ότι βγαίνουν 20 γαμάτοι δίσκοι κάθε βδομάδα, και συμφωνώ 150%. Δεν τους ακούω, δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά σίγουρα υπάρχουν.
— Από πού ενημερώνεσαι μουσικά;
Από το «Tone Glow», το μπλογκ του Τρούσα, το «Wire» και το TikTok.
— Πώς τη βλέπεις τη στροφή προς την κάντρι;
Κρίμα που πέθανε τόσο νέος ο Gram Parsons.
— Πώς τη βλέπεις αυτήν τη στιγμή την Αθήνα; Είναι επιλογή ή ανάγκη; Θα ήθελες να ζήσεις κάπου αλλού;
Το escapism λέει ότι θα ήθελα να ζήσω οπουδήποτε αλλού, αλλά είμαι εδώ. Εύχομαι απλώς να αλλάξει ο καιρός για πάντα προς το χειρότερο, κάτι που θα συμβεί ούτως ή άλλως, οπότε καταλαβαίνω πόσο insensitive είναι αυτό που λέω. Οk, είναι δύσκολος ο ήλιος, ναι, προτιμώ τα σύννεφα και την ομίχλη, αλλά όλα θα είναι δύσκολα και ακατοίκητα ούτως η άλλως.
— Πώς τα καταφέραμε και δεν έχουμε καθόλου χρόνο;
Τον θάνατο τον έχω στο μυαλό μου σαν τα Takis, είναι όλα πολύχρωμα, κάθεσαι πάνω από τον πάγκο στην κουζίνα στις 3 η ώρα το πρωί, κάνεις ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, κοιμάσαι με ένα στομάχι γεμάτο αηδίες, ενώ θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο. Όλα προχωράνε αργά, αλλά προχωράνε, απλώς, τις περισσότερες φορές, δεν ξέρω αν προχωράω μαζί τους.
— Τι άλλο δουλεύεις τώρα; Με τι άλλο ασχολείσαι;
Είμαι πατέρας κυρίως, αλλά επίσης γράφω την ταινία που προανέφερα με τις αποτυχίες –είναι αυτοβιογραφική δηλαδή– μαζί με τον Βασίλη Κατσούπη, ανεβάζω όσο πιο συχνά μπορώ ακυκλοφόρητους δίσκος μου στο bandcamp μου Every step first step - Every step death μαζί με σκίτσα του Gaetano Cunsolo, ετοιμάζομαι να γράψω μουσική για τη μεγάλου μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου, περιμένω τη σειρά «Σωτέ» να παιχτεί στην ελεύθερη τηλεόραση, κάνουμε develop μια αγγλόφωνη σειρά με τον Κωνσταντίνο και τον Γιώργο Γαρεφαλάκη και τον Νικόλα Αλαβάνο, ακούω ασταμάτητα Beach Boys, διαβάζω το Slow Man του Coetzee, περιμένω το Vineland του PTA, το βίντεο για τo «Kerkis / Κουτσουπιά» που σκηνοθέτησε ο Matvey Fiks, να ανέβει online από στιγμή σε στιγμή, ετοιμάζω ένα θεατρικό με τον Αντώνη Αντωνόπουλο που μάλλον θα λέγεται Μ/Α/Ρ/Ξ, περιμένω να δω πότε θα κάνω αρθροσκόπηση στο γόνατο γιατί έχω ρήξη μηνίσκου και έχω να τρέξω έναν χρόνο και απλώς τρώω πατατάκια Takis όταν κοιμούνται όλοι στο σπίτι.
Indie Playground Festival
Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (Πειραιώς 254, Ταύρος)
Deaf Radio, ΑΜΚΑ, Whereswilder, Kooba Tercu, 1/6
Larry Gus, Prompt, Metaman, Vassilina, 2/6
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
