Χαώδης και εξαιρετικά αφελής παραγωγή που διαγωνίστηκε πέρυσι για τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας. Ξεκινάει με το όνειρο ενός νέου που έχει ως είδωλο τον Παβαρότι και ξεκινάει ένα γεμάτο εμπόδια ταξίδι στην Ιταλία για να τον δει και να τον ακούσει. Σκηνοθετημένο ως κωμικό road movie, δεν έχει κανένα νόημα πέρα από τον επεισοδιακό του χαρακτήρα, μπλέκει με καταστάσεις που διαδέχονται η μία τη άλλη και δεν είναι διόλου αστείες, διαθέτει έναν πρωταγωνιστή που δεν μοιάζει καθόλου Έλληνας και, αν είναι ντουμπλαρισμένος, η τεχνική δουλειά τον θάβει ακόμη πιο βαθιά από την κακή του ερμηνεία, και τελικά αρκείται να αλλάζει τοποθεσίες από την Ελλάδα στη Ρώμη και από εκεί στη Νότιο Ιταλία σαν να πρέπει να προλάβει ένα ραντεβού.

Ακόμη κι αν στο πίσω μέρος του μυαλού της η ταινία Ένας Ήρωας στη Ρώμη θέλει να παραφράσει τις παλιές ελληνικές και ιταλικές κωμωδίες, η έλλειψη νεύρου και timing στο διάλογο την αποδυναμώνουν, ειδικά όσο η υπερβολή παίρνει το πάνω χέρι και η αυθαιρεσία στο σενάριο υποκαθιστούν οποιαδήποτε αίσθηση κοινής λογικής. Γυμνός στους δρόμους της Ρώμης ο ταλαίπωρος ήρωας, ένα πούλμαν με Έλληνες τουρίστες δίπλα στο Κολοσσαίο με τον Ζουγανέλη ξεναγό, κάτι σαν μαφιόζοι στο Νότο, μια χαζή αδελφή… το σύνολο μοιάζει με φάρσα που δεν ξέφυγε από τον έλεγχο, την ίδια στιγμή που μια φιλόδοξη παραγωγή με πολλά εξωτερικά γυρίσματα περιδιάβαινε ασθμαίνοντας τα locations για να αποδείξει την ποικιλία της.

Ο Τζιουζέπε Σουλφάρο, παιδάκι ακόμη όταν τον είδαμε για πρώτη φορά στη Μαλένα, είναι ένα από τα πολύ κακά παραδείγματα λάθος κάστινγκ. Μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα μια χούφτα Έλληνες ηθοποιούς που θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι πιο φρέσκο, και με λιγότερες μούτες, με το ρόλο αυτό.