O Όσκαρ Ντιγκς, ένας πονηρός ερασιτέχνης μάγος που δουλεύει σ' ένα τσίρκο κάπου στο σκονισμένο Κάνσας, επιβιβάζεται στο αερόστατό του και καταλήγει από τύχη στη γεμάτη ζωντάνια κι εκπλήξεις Χώρα του Οζ. Φαίνεται να έχει μόλις χτυπήσει φλέβα χρυσού, αφού δόξα και φήμη του χαρίζονται απλόχερα, αλλά πολύ σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με τρεις καχύποπτες μάγισσες και όλα θα αλλάξουν. Η Θεοδώρα (Μίλα Κούνις), η Eβανόρα (Ρέιτσελ Βάις) και η Γκλέντα (Μισέλ Γουίλιαμς) δεν είναι καθόλου σίγουρες ότι αυτός είναι ο σπουδαίος μάγος που όλοι περίμεναν και ο απρόθυμος Oscar θα κληθεί να αποδείξει την αξία του και να δώσει λύσεις στα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους κατοίκους της μαγικής χώρας. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει ποιος είναι καλός και ποιος όχι, ο ήρωας θα επιστρατεύσει τα μαγικά του κόλπα και την ευφυΐα του για να μεταμορφωθεί όχι μόνο στον πανίσχυρο Μάγο της Χώρας του Οζ αλλά και σε καλύτερο άνθρωπο.

 

Ο Μάγος του Οζ του Βίκτορ Φλέμινγκ με την Τζούντι Γκάρλαντ παραμένει ένα χωρίς προηγούμενο υβρίδιο φαντασίας, μελοδράματος, χρωματικής φαντασμαγορίας και παιδικής αλληγορίας, ένα παραμύθι που αγαπήθηκε ευρέως και βαθέως από πολλές γενιές, αποτύπωσε ανεξίτηλα τον ενθουσιασμό της πρωταγωνίστριας και μια πραγματικά διαχρονική, υπέροχη μελωδία, το «Over the Rainbow».

 

Ο Οζ του Σαμ Ρέιμι είναι πρίκουελ και περιγράφει πώς ο υποτιθέμενος Μάγος έφτασε στη μαγική χώρα, κι εκείνος εξαιτίας ενός ανεμοστρόβιλου στο Κάνσας. Η πρώτη σεκάνς είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η ταινία: από τους τίτλους αρχής μέχρι την εκτόξευση του Όσκαρ στους αιθέρες, αποτίνει φόρο τιμής στην ασπρόμαυρη εισαγωγή του πρωτότυπου φιλμ του Φλέμινγκ, συμπυκνώνει τον χαρακτήρα του περιπλανώμενου ταχυδακτυλουργού, των αρετών και των ελαττωμάτων του, και ενσωματώνει δεξιοτεχνικά τις τρεις διαστάσεις σε έναν συνδυασμό καρναβαλικής ατμόσφαιρας, ψυχολογικής προσέγγισης και αρτίστικης αναρχίας.

 

Η προσγείωση στη Χώρα του Οζ και στη Σμαραγδένια Πόλη κρύβει πολύχρωμη απόλαυση και εν μέρει σοφιστικέ χιούμορ για τον θεατή, αλλά δανείζεται φανερά στοιχεία από την κινηματογραφοφιλία του Hugo του Σκορσέζε και όλη τη φιλμογραφία του Τιμ Μπέρτον, ειδικά από την Αλίκη, το Big Fish και το Εργοστάσιο της Σοκολάτας. Οι περιφερειακοί χαρακτήρες κρατιούνται σε απλά, εύπεπτα επίπεδα, ενώ ο πρωταγωνιστής παλεύει με τα βασικά, δηλαδή τον γενναιόδωρο και τον πονηρό χαρακτήρα του.

 

Η έμπνευση να τον πλαισιώνουν ένας ιδιαίτερα αστείος, φτερωτός ομιλών πίθηκος/αχθοφόρος και μια πεισματάρα πορσελάνινη κούκλα, αντί του λιονταριού, του σκιάχτρου και του τενεκεδένιου ανθρώπου, αποδίδει εκεί που ο διάλογος ξεμένει και ανακυκλώνει κλισέ, προφανώς απευθυνόμενος σε προσχολικές ηλικιακές ομάδας. Από τα έξυπνα τεχνάσματα του Ρέιμι είναι η ηθελημένα ψεύτικη χρήση των ψηφιακών ντεκόρ, με αποτέλεσμα η σκηνογραφία να παραπέμπει σε ένα εντελώς φανταστικό τοπίο, την ίδια στιγμή που οι συνθετικοί χαρακτήρες που παίρνουν ζωή, δηλαδή η κούκλα και ο πίθηκος, φαίνονται πιο αληθινοί και από τον κάπως άκαμπτο Τζέιμς Φράνκο! Ενδεχομένως να είναι αυτός ο «αυτουργός» της έλλειψης οργανικότητας στο δέσιμο της ταινίας και μεταδοτικής χαράς στον πυρήνα του.