Τρεις φοιτητές έφτιαξαν ένα ντοκιμαντέρ για την ηλεκτρονική μουσική σκηνή της Ελλάδας

Τρεις φοιτητές του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης έφτιαξαν ένα ντοκιμαντέρ για την πτυχιακή τους που αφορά την έννοια του δημιουργού στην ηλεκτρονική μουσική σκηνής της Ελλάδας. Ερευνούν την πειραματική και χορευτική σκηνή της Ελλάδας μέσα από συνεντεύξεις τους με μουσικούς, ιδιοκτήτες δισκοπωλείων, μουσικούς παραγωγούς, ακαδημαϊκούς αλλά και νέα παιδιά σχετικά με το πώς αντιλαμβάνονται αυτά τα δύο είδη. Στο ντοκιμαντέρ, που ονομάζεται «No Silence», η Μαρία Θεοδωράκη, ο Κωνσταντίνος Καραπαναγιώτης και η Μαρία Νικολάκη συνομιλούν με μουσικούς από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπως οι Coti K., Κωστής Δρυγιαννάκης, Lefty D, Speerit, m.A.t.E, inverz κ.ά.

— Γιατί ασχοληθήκατε με την ηλεκτρονική μουσική και συγκεκριμένα την πειραματική; Τι σας τράβηξε σε αυτήν;

Αυτό δεν ήταν κάτι που είχε αποφασιστεί από την αρχή, προέκυψε στην πορεία. Όπως είπαμε, βασικός μας στόχος ήταν να προσεγγίσουμε την έννοια του δημιουργού. Μιλώντας με πολλούς καλλιτέχνες από διαφορετικά είδη ηλεκτρονικής μουσικής, διαπιστώσαμε ότι, ανάλογα με το είδος, καθένας άλλαζε το τρόπο που αυτοπροσδιοριζόταν. Καλλιτέχνες της λεγόμενης πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής μάς μίλησαν περισσότερο για το ποιος ήταν ο δημιουργός κάποτε, ποιος είναι σήμερα και πού προσπαθούν να τοποθετηθούν οι ίδιοι. Ο προβληματισμός τους και οι σκέψεις τους μας κέντρισαν το ενδιαφέρον. Στην πορεία, όσο περισσότερα μαθαίναμε για την πειραματική σκηνή, τόσο περισσότερο κατευθυνόμασταν προς τα εκεί. Πιστεύουμε ότι πολλά πράγματα δεν έχουν φτάσει στο μαζικό κοινό και για πολλούς η ηλεκτρονική μουσική είναι μόνο αυτή του κλαμπ. Με το «No Silence» προσπαθήσαμε να συστηματοποιήσουμε τη μελέτη του είδους και μέσω της καταγραφής να συνεισφέρουμε στην περαιτέρω έρευνα.

Ελπίζουμε το «No Silence» να προσφέρει γνώσεις και διασκέδαση στο κοινό και παράλληλα να δημιουργήσει προβληματισμούς, δίνοντας τροφή για σκέψη.

— Είχατε κάποια προηγούμενη εμπειρία από τη συγκεκριμένη σκηνή στην Ελλάδα;

Πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα του «No Silence», η εξοικείωσή μας με την πειραματική σκηνή ήταν περιορισμένη. Όσο προχωρούσαμε, μαθαίναμε πράγματα που μας εντυπωσίαζαν και είχαν πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτός είναι και ο λόγος που το ντοκιμαντέρ μας πήρε αυτή την τροπή και πιστεύουμε ότι έχει να δώσει πράγματα σε αυτόν που θα το δει, όπως έδωσε και σ' εμάς. Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι δεν επιδιώκουμε να απευθυνθούμε μόνο στους μυημένους του είδους αλλά σε καθένα που ενδιαφέρεται να μάθει γι' αυτήν τη μουσική.

— Πώς έγινε η επιλογή των ατόμων που συμμετέχουν;

Είχαμε στο μυαλό μας κάποια ονόματα που θέλαμε να συναντήσουμε. Με κάποιους τα καταφέραμε, με κάποιους άλλους όχι. Όμως μέσα από την τριβή με αυτούς τους ανθρώπους και το αντικείμενο συνεχώς προέκυπταν κι άλλες ιδέες, κι άλλοι άνθρωποι. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εμείς ήταν να ακολουθήσουμε τον δρόμο που ανοιγόταν μπροστά μας. Πολλές φορές λέμε μεταξύ μας ότι αν δεν είχαμε προθεσμίες και χρονικά όρια, θα συνεχίζαμε το ταξίδι των γυρισμάτων του «No Silence» μέχρι και σήμερα.

Στην Ελλάδα αργήσαμε να μάθουμε πράγματα για την πειραματική μουσική και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε γιατί υπάρχουν πολλά που δεν φτάνουν εύκολα στο ευρύ κοινό. Και αυτή η εξερεύνηση ασκεί γοητεία.

— Πώς μπορεί να ξεπεράσει ένα ντοκιμαντέρ τα όρια της πτυχιακής εργασίας και να σταθεί από μόνο του;

Δεν ήταν αποκλειστικός μας στόχος να παραδώσουμε απλώς την πτυχιακή. Θέλαμε να συνεχίσουμε πέρα από αυτό. Έπειτα, πιστέψαμε πολύ στο θέμα και στο περιεχόμενο της δουλειάς μας κι αυτό μας έδωσε ώθηση να πάμε παραπέρα. Ο επιβλέπων καθηγητής μας, Βασίλης Βαμβακάς, και ο συνεπιβλέπων, Γρηγόρης Πασχαλίδης, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Μετά την παράδοση της πτυχιακής μας συνεχίσαμε τα γυρίσματα για κάποιο διάστημα και μετά τις τελικές διορθώσεις φτάσαμε στην τελική μορφή.

— Γιατί πιστεύετε ότι ο κόσμος προτιμάει τη χορευτική μουσική από την ηλεκτρονική πειραματική μουσική;

Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι η ηλεκτρονική πειραματική μουσική απαιτεί μεγαλύτερη προσοχή από το κοινό. Με τους σημερινούς ρυθμούς είναι δύσκολο για κάποιον να βρει τον χρόνο για κάτι τέτοιο. Από την άλλη, η χορευτική ηλεκτρονική μουσική έχει ταυτιστεί με την κουλτούρα του κλάμπερ και η πρόσβαση σε αυτήν είναι πολύ εύκολη. Κάποιες φορές τα όρια μεταξύ των δύο είναι δυσδιάκριτα, κάποιες άλλες όμως εντοπίζονται και τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα.

— Από την έρευνα που κάνατε, νομίζετε ότι η πειραματική μουσική είναι πιο υποτιμημένη στην Ελλάδα και γιατί;

Δεν θα χρησιμοποιούσαμε τον όρο «υποτιμημένη». Ίσως δεν είναι γνωστή σε πολύ μεγάλο κοινό και ακόμα φαίνεται δύσκολη. Παρ' όλα αυτά, καλλιτέχνες όπως ο Ιάννης Ξενάκης, ο Γιάννης Χρήστου και άλλοι έφεραν αυτήν τη μουσική στο προσκήνιο. Στην Ελλάδα αργήσαμε να μάθουμε πράγματα για την πειραματική μουσική και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε γιατί υπάρχουν πολλά που δεν φτάνουν εύκολα στο ευρύ κοινό. Και αυτή η εξερεύνηση ασκεί γοητεία.

— Ενδιαφέρει κανέναν αυτή η σκηνή πια;

Φυσικά! Το κοινό της μπορεί να είναι πιο περιορισμένο απ' ό,τι άλλων ειδών ηλεκτρονικής μουσικής, όμως είναι εξαιρετικά προσηλωμένο και πιστό. Η πειραματική σκηνή στη χώρα είναι πολύ σημαντική και ευτυχώς καταφέρνει να εξελίσσεται σταθερά. Το έργο που παράγει είναι παραπάνω από αξιόλογο και σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα.

— Με όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, τι προσφέρει ένα ντοκιμαντέρ στην έννοια του δημιουργού σήμερα; Και ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του;

Αυτό που λένε ότι η κρίση γεννάει τέχνη αποδεικνύεται αληθές. Η κατάσταση στη χώρα είναι δύσκολη και δυστυχώς το μέλλον δεν φαίνεται αισιόδοξο. Η πολιτική ηγεσία απογοητεύει συνεχώς τον κόσμο και αυτό είναι θλιβερό. Πιστεύουμε ότι τέτοιες στιγμές οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να παίρνουν θέση και να δρουν. Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που παράγουν πνευματικό έργο. Ο δημιουργός του σήμερα έχει σοβαρές ευθύνες και περιμένουμε να πράξει αναλόγως. Ο ρόλος του είναι πιο επίκαιρος από ποτέ και οι προσδοκίες μας από αυτόν ολοένα αυξανόμενες. Γενικότερα, ο ρόλος της τέχνης υπήρξε πάντοτε καθαρτήριος, κυρίως σε δύσκολες στιγμές, όπως οι σημερινές.

— Τι προσδοκίες έχετε;

Ελπίζουμε το «No Silence» να προσφέρει γνώσεις και διασκέδαση στο κοινό και παράλληλα να δημιουργήσει προβληματισμούς, δίνοντας τροφή για σκέψη. Ευχόμαστε να πάει καλά και ο κόσμος που θα επιλέξει να το δει να φύγει από την αίθουσα ικανοποιημένος. Από κει και πέρα, το ταξίδι τώρα αρχίζει, ο προορισμός είναι γνωστός αλλά και άγνωστος. Όμως ένα ταξίδι με μουσική δεν μπορεί παρά να είναι ένα ωραίο ταξίδι!

Ιnfo:

Το «No Silence» θα προβληθεί το Σάββατο 4 Μαρτίου και τη Δευτέρα 6 Μαρτίου στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.