Σε μια εξαιρετικά τεταμένη περίοδο για τη 17χρονη ταλαντούχα αθλήτρια, η συνομήλικη φίλη και συναθλήτριά της στην ακαδημία τένις αυτοκτονεί και ο προπονητής και των δυο εξαφανίζεται – τον απομακρύνουν χωρίς πολλές εξηγήσεις οι υπεύθυνοι του ομίλου. Η αφοσιωμένη στις προπονήσεις, λακωνική και θλιμμένη Τζούλι καλείται να απαντήσει σε πολλά και κρίσιμα ερωτήματα χωρίς να νιώθει έτοιμη να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Μέχρι τώρα είχε μάθει να κάνει μια δουλειά και να λογοδοτεί με γνώμονα τις επιδόσεις της. Το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί θα απορρύθμιζε ακόμη και μια γυναίκα με εμπειρία ζωής, πόσο μάλλον μια άβγαλτη μαθήτρια που δεν γνωρίζει τίποτε παραπάνω από το οικείο της δρομολόγιο.

 

Με φόντο το φορτισμένο τερέν και μια εξαντλητική, επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, το Η Τζούλι παραμένει σιωπηλή μετατοπίζει χωρίς σκηνοθετική περιττολογία και σεναριακές απερισκεψίες το βάρος σε μια αθώα που φαντάζει ένοχη επειδή χρειάζεται τον χρόνο της για να επεξεργαστεί τις καταστάσεις. Εξαιρετικό ντεμπούτο από τον Λεονάρντο βαν Ντιλ που έκανε πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής στο Φεστιβάλ Καννών, είδαμε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και υποβλήθηκε από τη χώρα του στην κατηγορία των διεθνών Όσκαρ, διότι ο νέος Βέλγος σκηνοθέτης μοιράζει με γνώση τα πλάνα του ανάμεσα στο πυρετώδες τέμπο της προετοιμασίας της Τζούλι, σαν σωματική απόδραση από την ψυχολογική πίεση, και τη βαριά σιωπή της, την τεταμένη ενδοσκόπηση σε μια σειρά από σκέψεις και διλήμματα που μετουσιώνονται στον αληθινό της παλμό, την ίδια στιγμή που ένα ψιθυριστό περιβάλλον προσπαθεί να την πατρονάρει και να την καθοδηγήσει, πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβάνεται.