Τον Νοέμβριο του 2021 έπεσα πάνω σε μια ελληνική ταινία στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι έκατσα να τη δω λόγω της queer θεματικής της, χωρίς να γνωρίζω τίποτα γι’ αυτήν, ούτε καν το όνομα του σκηνοθέτη της, του Στέλιου Καμμίτση. Στο τέλος της βρέθηκα να ψάχνω περισσότερα για τον μαγνητικό πρωταγωνιστή της: ο γλυκύτατος Άνθρωπος με τις απαντήσεις βγήκε πολλούς μήνες αργότερα στους ελληνικούς κινηματογράφους και, όπως η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών παραγωγών –και δυστυχώς, πλέον, όπως η συντριπτική πλειονότητα των κινηματογραφικών ταινιών εν γένει–, έκοψε ελάχιστα εισιτήρια. Εγώ όμως είχα έρθει σε επαφή με το ανεξάντλητο ταλέντο του Βασίλη Μαγουλιώτη, ο οποίος, όπως μου αποκάλυψε το Google search μου, είναι βασικό μέλος στο παρεάκι αυτού που έμελλε να γίνει ο πιο hyped θεατρικός σκηνοθέτης του 2022, του Γιώργου Κουτλή.
«Η ταινία γυρίστηκε πριν από πολύ καιρό, το φθινόπωρο του 2018. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία, ένα ταχύρρυθμο σεμινάριο υποκριτικής στην κάμερα και ταυτόχρονα ένα road trip σε πολλά διαφορετικά locations στην Ιταλία. Εκεί γνώρισα και την κοπέλα μου, την Εύα, που είναι σκηνογράφος», θυμάται ο Βασίλης. «Και η προετοιμασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, με προπονήσεις, τραμπολίνο, καταδύσεις, personal training, διατροφή… Δεν έκανα τίποτε άλλο εκείνο το καλοκαίρι και ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά είχα μπει στη φάση του ρόλου, σταμάτησα να διαβάζω το σενάριο και κάθε πρωί ακολουθούσα τη ρουτίνα της προπόνησης αυτού του ανθρώπου». Σαν Μέθοδος δεν ακούγεται όλο αυτό; «Ναι, ενώ δεν υπήρχε αυτή η πρόθεση, ήθελα απλώς να προλάβω να μάθω κάποια πράγματα με το σώμα μου, αλλά στην πορεία η αυτοπαρατήρηση ήταν σημαντικότερη από το να κάτσω να διαβάσω, ας πούμε».
Δεν είναι ότι εγώ ασχολούμαι αυστηρά με τα κείμενα, ο Νιάρρος με τη μουσική και ο Κουτλής με τη σκηνοθεσία. Η ιδιοσυγκρασία του καθενός έχει άλλες δυνάμεις και άλλες αδυναμίες. Δεν είναι εντελώς σαφές ποιος παίζει ρόλο στο καθετί, οι γραμμές είναι θολές. Υπάρχει ανατροφοδότηση ενέργειας
Με καταγωγή από την Καρδίτσα, ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο και γνώρισε τον Κουτλή πριν ακόμα μπουν στις δραματικές. «Η πρώτη μας απόπειρα να δουλέψουμε μαζί ήταν στο Παίζοντας το θύμα, στην Πειραματική του Εθνικού. Ήμασταν η τελευταία επιλογή του Τσινικόρη και στην τζενεράλε μάς βρήκε η πανδημία. Μετά μεσολάβησαν εννιά μήνες για να το παίξουμε τσάτρα-πάτρα για είκοσι μέρες με πληρότητα 30%. Μας είδαν, τέλος πάντων, 500 άτομα. Οι Παίχτες ήταν η δεύτερη συνεργασία μας. Τι να σου πω τώρα για τους Παίχτες; Κι εμείς δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει συμβεί. Σίγουρα είναι μια καλοδιαλεγμένη παρέα, υπήρχε ένας πυρήνας ανθρώπων που πλαισιώθηκε κι από άλλους που γουστάρανε τη φάση μας και μπήκαν ζεστά. Νιώθαμε από την πρόβα ότι πάει πολύ καλά και ότι θα βγει κάτι ωραίο που εμάς μας διασκεδάζει, είχαμε μερακλώσει, αλλά αυτό που έγινε μετά σίγουρα δεν το περιμέναμε. Είναι η δύναμη του word of mouth, αλλά είναι και η συγκυρία. Μετά την καραντίνα ήμασταν αποφασισμένοι για μια κραυγαλέα κωμωδία που να συμπεριλαμβάνει και το κοινό. Και αυτό, ως απάντηση στον εγκλεισμό και τη δυστοπία, φάνηκε πως πολύς κόσμος το είχε ανάγκη».
Μην έχοντας προλάβει να δω τους «Παίχτες» κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν, εξαιτίας των αλλεπάλληλων sold out που σημείωναν, ήρθα σε επαφή με τον θεατρικό Μαγουλιώτη το καλοκαίρι, στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε μια κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, παράσταση των τελευταίων ετών της διοργάνωσης, στο Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι, όπου υποδυόταν τον Μ. (κατά τον Μάγενμπουργκ, δραματουργό της Σαουμπίνε και συγγραφέα του έργου), μια σύγχρονη βερσιόν του Κ. από τη Δίκη του Κάφκα, πλαισιωμένος από τους επίσης εξαιρετικούς Θάνο Λέκκα και Δήμητρα Βλαγκοπούλου. «Το επίτευγμα είναι σημαντικό για πολλούς λόγους, αλλά πρωτίστως για τον εξής έναν, επειδή είναι ικανό να φέρει νεαρό κοινό στο (καλό) θέατρο», σχολίαζα σε σχετικό post που είχα κάνει στο Facebook αμέσως μετά την παράσταση που παίχτηκε για μόλις τέσσερα βράδια και έκανε χαμό – πραγματικά, μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή για να τη δουν περισσότεροι. Μα, αυτό δεν κάνει η παρέα του Κουτλή; Γεμίζει θέατρα με νεαρόκοσμο. Υπάρχει πιο σημαντική κατάκτηση από αυτή, ειδικά μετά την πανδημία και την απίστευτα μουδιασμένη διετία για το ελληνικό θέατρο; «Πολύ ξεκώλωμα. Τρομερά δύσκολο έργο. Θυμάμαι, όταν το διαβάσαμε, ήμασταν σε φάση “μαλάκα, τι λέει;”, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσαμε να το βγάλουμε από το μυαλό μας. Ευτυχώς, το γούσταρε ο κόσμος πολύ».
Έχοντας δει πλέον τους Παίχτες στη φετινή τους πρεμιέρα κι έχοντας πλέον μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον ίδιο ως καλλιτέχνη, σκέφτομαι πόσα μπορούν να καταφέρουν οι παρέες. Το θέατρο δεν είναι μοναχική δουλειά, είναι δουλειά συνόλου, κι αν το σύνολο λειτουργεί ως προέκταση της παρέας, της οικογένειας, τα αποτελέσματα είναι θριαμβευτικά. Ο Βασίλης, εξάλλου, μπλέκεται με τον έναν ή τον άλλοn τρόπο σε ό,τι κάνουν οι φίλοι του, όχι μόνο ο Κουτλής αλλά και ο Γιάννης Νιάρρος, το τρίτο μέλος αυτού του team. Πρόσφατα, ας πούμε, βοήθησε στη δραματουργία του Ανθρώπου απ’ το Παντόλσκ που σκηνοθέτησε ο πρώτος στο Εθνικό, αλλά και στο Σπιρτόκουτο: The Musical που ανεβάζει ο δεύτερος στη Στέγη. «Κάπως ανακαλύψαμε ότι ο καθένας μας αγαπά κάποια πράγματα που κάπως αλληλοσυμπληρώνονται. Αν μας βάλεις μαζί, μπορούμε ο καθένας να προσφέρει κάτι και δεν χρειάζεται να τα κάνει όλα ένας. Αυτό είναι ξεαγχωτικό, σε λυτρώνει πολύ απ’ το εγώ σου και είναι πολύ παιχνιδιάρικο. Δεν υπάρχει εξουσία, είμαστε ίδια γενιά και συνεννοούμαστε με κοινούς κώδικες. Εγώ σίγουρα ασχολούμαι πολύ με τα κείμενα. Με ενδιαφέρει πολύ η ενδιάμεση γέφυρα μεταξύ του πρώτου υλικού που παίρνουμε στα χέρια μας, του πρώτου κειμένου δηλαδή που έχει γράψει κάποιος, και του τελικού κείμενου της παράστασης. Αναλόγως του πώς οραματιζόμαστε την παράσταση, το κείμενο μπορεί να τροποποιηθεί κι εμένα αυτό με ενδιαφέρει πολύ ως διαδικασία. Και πριν από την έναρξη των προβών και in situ, μέσα στην πρόβα, με βάση τις ανάγκες και τους αυτοσχεδιασμούς. Στην τελική δεν είναι ότι εγώ ασχολούμαι αυστηρά με τα κείμενα, ο Νιάρρος με τη μουσική και ο Κουτλής με τη σκηνοθεσία. Η ιδιοσυγκρασία του καθενός έχει άλλες δυνάμεις και άλλες αδυναμίες. Δεν είναι εντελώς σαφές ποιος παίζει ρόλο στο καθετί, οι γραμμές είναι θολές. Υπάρχει ανατροφοδότηση ενέργειας».
«Πώς να στουμπώσεις σε λίγες λέξεις μια τόσο στενή σχέση, που κρατά για πάνω από μια δεκαετία, με έναν άνθρωπο, έναν συνεργάτη, έναν φίλο, έναν συνοδοιπόρο; Με τον Βασίλη έχουμε περάσει όλη την ενήλικη ζωή μας μαζί», επιβεβαιώνει από την πλευρά του ο Γιώργος Κουτλής. «Λέω τόσο πολλά που τα έχω ακούσει από αυτόν, είναι τόσα αυτά που φτιάξαμε παρέα, που πλέον δεν θυμάμαι ποιανού είναι τι, νομίζω ότι είναι από τους πιο καθοριστικούς ανθρώπους για το πώς σκέφτομαι, δημιουργώ και λειτουργώ. Κατά τη γνώμη μου, είναι τόσο σημαντικός καλλιτέχνης συνολικά, που είναι πάνω από τα απλά κριτήρια του καλού-κακού ηθοποιού ή του καλού-κακού συγγραφέα. Και όπως συμβαίνει συνήθως με τέτοιους ανθρώπους, προφανώς σε κάθε δουλειά θα συγκρουστούμε και παρ’ όλα αυτά προφανώς σε κάθε δουλειά θα ήθελα να είναι μέρος της, με όποιον τρόπο. Επιλέγοντάς τον για ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς, σημαίνει ότι κι άλλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν αυτό που βλέπω και χαίρομαι πολύ που το σύμπαν αυτού του ανθρώπου θα το γνωρίσουν περισσότεροι. Και για όσους ακόμη απορούν, πηγαίνετε να τον δείτε να παίζει ή διαβάστε το Αθολόγιο νεοληνικής πίεσης του Suyako».
Όπου Suyako το «συγγραφικό ετερώνυμο» που χρησιμοποιεί ο Βασίλης. «Έτσι με έλεγε ο παππούς μου, “Σουγιάκο μ’”, ήμουν το πιο μικρό του εγγόνι και η λέξη βγαίνει απ’ τον σουγιά, το μικρό μαχαίρι. Το έκανα λίγο γιαπωνέζικο, μπλέκω τα καρδιτσιώτικα με τα γιαπωνέζικα, μου αρέσει η κουλτούρα τους. Γουστάρω τρομερά και τη Λατινική Αμερική, πήγα πρόσφατα στο Μεξικό, στη Γουαδαλαχάρα, με την ταινία, περάσαμε τέλεια και μετά ξαναπήγα το καλοκαίρι στην Κούβα και σε άλλη τοποθεσία του Μεξικού. Εύχομαι να καταφέρω να ξαναπάω σε όλη τη Λατινική Αμερική. Μου αρέσει η λογοτεχνία της, ο Κορτάσαρ είναι αγαπημένος μου».
Όσο μου μιλά για την αγάπη του για τα κείμενα σκέφτομαι ότι αυτό είναι εμφανές και στη γενικότερη υποκριτική του προσέγγιση στους χαρακτήρες που υποδύεται και μου έρχεται στο μυαλό ένα άλλο του πρόσφατο επίτευγμα, που δυστυχώς δεν πολυακούστηκε. Στη Γέφυρα, την αστυνομική μίνι σειρά που προβλήθηκε στη streaming πλατφόρμα του ΑΝΤ+, είχε γίνει εξαιρετική (και σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα) μεταφορά στα καθ’ ημάς ενός σεναρίου που έχει διασκευαστεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού από μια ομάδα νεαρών σεναριογράφων, και εκεί ο Βασίλης υποδύθηκε μοναδικά τον Βλαντ, έναν απίστευτο τύπο, έναν γκέι μπάτσο-χάκερ του Εγκληματολογικού. Χαίρεται που του το λέω. «Στην πραγματικότητα ήταν ένας από τους αβανταδόρικους ρόλους της σειράς, γιατί τα αστυνομικά έχουν όλες αυτές τις βαρετές κλισέ ατάκες και δεν έχεις με κάτι να παίξεις. Ήταν και ο μόνος που είχε χιούμορ. Ναι, μου αρέσουν τα κείμενα. Στην παρέα είμαι αυτός που διαβάζει πολύ, και γράφω κιόλας, οπότε κάπως έχω σχέση με τον λόγο. Είμαι αυτός που θα επιμείνει σε κάποια πράγματα. “Ρε σεις, εδώ πήγε χαμένο το κείμενο, ακούστε τι λέει”. Είμαι αυτός ο τύπος».
Ο Βασίλης Μαγουλιώτης είναι από τους καλλιτέχνες-πολυεργαλεία που παλεύουν να εκφράζονται δημιουργικά με όλα τα διαθέσιμα μέσα: θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος, μπροστά και πίσω από τις κάμερες και τη σκηνή, τον ενδιαφέρουν όλα. «Παλιότερα έλεγα ότι είμαι μάλλον θεατρικός ηθοποιός. Μαλακίες. Στην αρχή μού φαινόταν πολύ στρυφνό το σινεμά σε σχέση με το θέατρο. Αν εκπαιδευτείς σε αυτό, καταλαβαίνεις ότι είναι επίσης ένα φοβερό teamwork. Δεν μπορώ να διαλέξω πια με τίποτα».
Εν τω μεταξύ, χαζεύοντας πρόσφατα τους τίτλους και τους συντελεστές των ταινιών που πήραν χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την προσοχή μου τράβηξε ένα ολοδικό του πρότζεκτ με το όνομα Τη χρονιά του υδροχόου. Όσο μου το περιγράφει, καταλαβαίνω ότι είναι μπολιασμένο με τη σαρωτική, προσωπική του αίσθηση του χιούμορ. «Είναι μια ιστορία που γεννήθηκε μέσα στην απραξία της πανδημίας, παρατηρώντας την επικαιρότητα να μας ξεπερνά καθημερινά. Μου ήρθε μια ιδέα να γράψω ένα podcast, τότε που ανέβαινε ξανά το θέατρο στο ραδιόφωνο, να μπω σε αυτόν τον διάλογο με ένα κείμενο δικό μου, σαν ρετροσπεκτίβα της επικαιρότητας αλά “South Park” ή “Family Guy”, σαν ενήλικο animation, μια σάτιρα στη συνθήκη της πανδημίας: κάτι εξωγήινοι σκάνε στη γη και απάγουν τον νυχτοφύλακα της Ακρόπολης, τον Βάιο, που υποδύεται ο Ηλίας Μουλάς, τον παίρνουν στο διαστημόπλοιο, του αποσπάνε κομμάτι από το mRNA του και τον πετάνε έξω για να φτιάξουν μια περίεργη ουσία γεμάτη μικροτσίπ που θα υποτάξει την ανθρωπότητα. Ψάχνοντας να δουν πώς θα πείσουν τους Έλληνες συγκεκριμένα να βάλουν μέσα τους αυτή την ουσία, σκέφτονται να κατέβει ένας εξωγήινος με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές, μασκαρεμένος ως άνθρωπος, να κερδίσει και μετά να πει ότι έχουμε πανδημία και ότι πρέπει όλοι να κάνουν εμβόλια mRNA. Οπότε ο καημένος ο Βάιος –καρδιτσιώτικο όνομα, homage στην Καρδίτσα–, ο πρωταγωνιστής, που έχει επιζήσει από την πτώση, προσπαθεί να πείσει την ανθρωπότητα να μην κάνει το εμβόλιο γιατί έχει μικροτσίπ. Κανείς δεν τον πιστεύει, τον βγάζουν συνωμοσιολόγο, αντιεμβολιαστή, τον κλείνουν στη φυλακή και ακολουθούν διάφορα παρελκόμενα. Αυτό, λοιπόν, βγήκε με τη μορφή τριών επεισοδίων στη διαδικτυακή πλατφόρμα του Θεάτρου Τέχνης. Το κάναμε με τον κολλητό μου, τον Μικέ Γλύκα, που είναι ηθοποιός, hip-hopper, sound designer, ηχολήπτης και έχει ένα φοβερό στούντιο. Έπαιξαν πενήντα ηθοποιοί, έκανε τον κύκλο του ως sci-fi podcast, αλλά από τότε που το έγραφα ήταν μεγάλο μου όνειρο να το κάνω καρτούν, επειδή από μικρός είχα μανία με τα κόμικς και το animation και πιτσιρικάς έφτιαχνα και κάτι stop motion. Μεγάλο σχέδιο για Ελλάδα, καθόλου απλό ένα animation μεγάλου μήκους, αλλά βρέθηκε ο Αλέξης Τσουκαλάς που το πίστεψε πολύ και με βοήθησε να καταθέσουμε πρόταση στο ΕΚΚ. Πήραμε τα πρώτα λεφτά για development, είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά έχουμε καταχαρεί. Μακάρι να μη γίνει στραβή και ναυαγήσει. Θέλει στομάχι και πολύ χρόνο αυτό το κυνήγι που κάνουν οι κινηματογραφιστές και οι animators. Θα πρέπει να βρω χρόνο, να πω όχι σε δουλειές, να πηγαίνω ταξίδια για αναζήτηση χρηματοδότησης. Κι εγώ τώρα τα μαθαίνω αυτά».
Εκτός από πολυτάλαντος, ο Βασίλης είναι ενεργός και στα συνδικαλιστικά του κλάδου του. Στην πρεμιέρα της παράστασης του Φεστιβάλ Αθηνών μού έρχεται στο μυαλό ο ίδιος, μετά τη λήξη και το παρατεταμένο χειροκρότημα, και ενώ οι συντελεστές είχαν ανεβάσει επί σκηνής το πανό «Βιαστής Είναι», τις ημέρες που σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος αντιδρούσε στην αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη, να διαβάζει σχετικό κείμενο του ΣΕΗ σε τρομερή συναισθηματική φόρτιση. «Ήταν δύσκολα, πηγαίναμε στα δικαστήρια τότε, είμαι αναπληρωματικό μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΗ με την παράταξη Από Κοινού. Στην πανδημία καταφέραμε με αρκετό κόπο να διαβάσουμε την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας στο κομμάτι των εργασιακών και των πόρων που δίνονται από το κράτος στο επάγγελμα αυτό. Βρεθήκαμε τόσο αόρατοι και ορφανά της Ιστορίας, που κάπως κινητοποιηθήκαμε. Εγώ είμαι δορυφόρος σε σχέση με άλλους, που είναι πολύ κεντρικοί. Είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία, ειδικά αν βλέπεις ότι αποδίδει καρπούς. Πολλές φορές φαίνεται μάταιο, η λέξη “συνδικαλισμός” έχει πολύ βεβαρημένο ποινικό μητρώο – και για εμάς που συμμετέχουμε. Τις μισές μέρες δοκιμάζεται η αντοχή σου σε σχέση το πόσο θες να συνεχίσεις τον συνδικαλισμό, τι προσφέρει και πόσο αποδίδει. Νομίζω πως η αρχή για όλο τον κλάδο μας είναι το γνωσιακό επίπεδο που θα φέρει τη δράση».
Ενώ οι Παίχτες συνεχίζουν να σαρώνουν για δεύτερη σεζόν, ο Βασίλης ετοιμάζεται για έναν ακόμα αβανταδόρικο ρόλο σε μια σειρά του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου στον ΑΝΤ1+, που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμη, και εύχεται για το 2023 «όσο κλισέ κι αν ακούγεται, υγεία, λεφτά στους δημιουργούς του θεάτρου και του κινηματογράφου και συλλογικές συμβάσεις παντού!». Στη φωτογράφιση φορά ένα custom made Τ-shirt «Twin Peaks» που το μπανίζει κατευθείαν ο Freddie F. Λίγη ώρα αφότου έχουμε επιστρέψει σπίτι, ο φωτογράφος με παίρνει τηλέφωνο. Έχει μόλις κυκλοφορήσει η είδηση του θανάτου του Άντζελο Μπανταλαμέντι. Σοκαριστική σύμπτωση. «Αυτό το shooting θα μείνει στην ιστορία!» μου λέει. Κι αυτή η χρονιά ήταν η χρονιά που θα απογειώσει τον Βασίλη, τον επόμενο μεγάλο Έλληνα πρωταγωνιστή.
Ο Βασίλης Μαγουλιώτης παίζει στους «Παίχτες» του Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, στο Θέατρο Κιβωτός. Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Bar 56 (Πλουτάρχου 56, Κολωνάκι, 210 7231424).
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
