Το Αμέλια διαθέτει όλη τη γοητεία που μπορεί να έχει ένα παπούτσι λουστρίνι: ασφαλής επιλογή και ιδανική για επίσημες εκδηλώσεις χωρίς εκπλήξεις. Αυτό που αποκαλούμε Χόλιγουντ, μια καλολαδωμένη μηχανή που έρχεται από το παλιό σύστημα στούντιο, με επαγγελματίες που δεν θα σε αφήσουν παραπονεμένο για την τεχνική αρτιότητα και κυρίως για τη στρωτή αφηγηματικότητα μιας ταινίας, μαζεύτηκε για να αποτίσει φόρο τιμής στην Αμέλια (ή Αμίλια, όπως είναι η σωστή προφορά) Έρχαρτ, τη ριψοκίνδυνη αεροπόρο που έκανε τον κόσμο να παραμιλά με τα κατορθώματά της στους αιθέρες, ενέπνευσε απλούς ανθρώπους και διασημότητες με τις προφεμινιστικές πρωτιές της, υπήρξε μια δυναμική γυναίκα στην ανδροκρατούμενη προπολεμική Αμερική και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια μιας πτήσης της.

Με το ανεβασμένο επίπεδο παραγωγής των τηλεταινιών, θα μπορούσε να έχει γίνει παραγγελιά από ένα καλωδιακό κανάλι και να σκίσει σε τηλεθέαση και Emmy, αλλά ως κινηματογραφική δημιουργία δεν «βγήκε». Όσο κι αν η τελευταία σεκάνς προσπαθεί να δώσει μια τραγικότητα στη μοιραία πτήση του 1937 που της στοίχισε τη ζωή στα 39 της χρόνια, η Έρχαρτ δεν υπήρξε μάρτυρας, και αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους που αυτή εδώ η βιογραφία, αντίθετα από το Ρέι ή το Μιλκ, ή το απείρως πιο φιλόδοξο I'm not there, πλέει σε πελάγη, ή μάλλον ίπταται σε ασυννέφιαστους ουρανούς ομορφιάς και τελειότητας, και το βάσανο του συναισθηματικού διλήμματός της ανάμεσα στον σύζυγο Πάτναμ και τον εραστή Βιντάλ (στην πραγματικότητα πατέρα του συγγραφέα Γκορ Βιντάλ) περιγράφεται σε trois quart φωτογενές προφίλ από την άψογη φωτογραφία του Στιούαρτ Ντράιμπεργκ, τα κοψίματα με επίκαιρα εποχής, την άφθονη μουσική της περιόδου και τις κομψές στολές που ταιριάζουν στα αστραφτερά αεροπλανάκια.

Το μόνο σημείο του σεναρίου του Ρόναλντ Μπας (δημιουργού του Ανθρώπου της βροχής) που αξίζει την προσοχή μας είναι πως ο άνδρας της, τον οποίο υποδύεται ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ήταν από τους πρώτους οικογενειακούς ιμπρεσάριους, ένας επιτήδειος που δεν κατάφερε τίποτε σημαντικό ο ίδιος και πλάσαρε μοναδικά την Έρχαρτ, παίζοντας τον Τύπο στα δάχτυλα. Η Χίλαρι Σουάνκ νοίκιασε τον ρόλο χωρίς να τον φορέσει, χαμογέλασε πλατιά, τα είπε καλά, αλλά τρίτο Όσκαρ δεν θα πάρει, με μαθηματική βεβαιότητα.